Τα Νέα 24.10.2011

Στη φυλακή επειδή έσωσε ζωές!

Του Γιώργου Αγγελόπουλου

Ρούλα αλ-Σάφαρ

Στις 14 Φεβρουαρίου, η Ρούλα αλ-Σάφαρ έσπευσε να βοηθήσει όταν πληροφορήθηκε πως το Νοσοκομείο Σαλμανίγια της Μανάμα είχε γεμίσει τραυματίες μετά τη βίαιη καταστολή των διαδηλωτών στο Μπαχρέιν. Δεν εργαζόταν στο συγκεκριμένο νοσοκομείο, όμως ως καθηγήτρια στο Κολέγιο Επιστημών της Υγείας, που στεγάζεται μέσα στο συγκρότημα του Σαλμανίγια, και ως πρόεδρος του Συλλόγου Νοσηλευτριών του Μπαχρέιν, προσέφερε εθελοντικά τις υπηρεσίες της, ξέροντας πως οι γιατροί χρειάζονταν βοήθεια. Αυτό που δεν μπορούσε ποτέ να φανταστεί ήταν πως, προσφερόμενη να σώσει ζωές, θα έθετε σε κίνδυνο τη δική της και θα καταδικαζόταν σε κάθειρξη 15 ετών στο τέλος μιας δίκης που διήρκεσε μόλις μερικά λεπτά! Η εκδίκαση της έφεσης της ίδιας και 19 συναδέλφων της άρχισε χθες και θα συνεχιστεί στις 28 Νοεμβρίου.

Στις 4 Απριλίου, η Σάφαρ εκλήθη από την Αστυνομία να παρουσιαστεί για ανάκριση. «Αμέσως μόλις μπήκα, έκλεισαν την πόρτα και ξαφνικά μου είχαν δέσει τα μάτια, μου είχαν περάσει χειροπέδες και είχαν αρχίσει να με σπρώχνουν και να με βρίζουν», αφηγείται στη βρετανική «Γκάρντιαν».

«Δεν είχα ιδέα γιατί βρισκόμουν εκεί. Και μετά μια γυναίκα άρχισε να μου φωνάζει πως μισώ το σύστημα, πως διαδηλώνω εναντίον του συστήματος, εναντίον του βασιλιά. Ελεγα συνεχώς "όχι, δεν είναι έτσι", και φυσικά, τη στιγμή που λες "όχι", σε χτυπάνε και σου κάνουν ηλεκτροσόκ».

Η 49χρονη Σάφαρ εξηγεί πως σε όλη τη διάρκεια της αναταραχής οι διοικητές του νοσοκομείου ήταν παρόντες και το προσωπικό, γιατροί και νοσηλευτές, περιέθαλπαν τους τραυματίες με την άδειά τους. Ομως στις 15 Μαρτίου ο βασιλιάς κήρυξε στρατιωτικό νόμο και το νοσοκομείο κατελήφθη από τις δυνάμεις ασφαλείας. «Αρχισαν να συλλαμβάνουν όλους τους σιίτες που βρίσκονταν εκεί, αλλά όχι και τους σουνίτες, τους χριστιανούς, τους Φιλιππινέζους, τους Ινδούς, τους αραβικής καταγωγής από άλλες χώρες - μόνο τους σιίτες». Οι σιίτες αποτελούν περίπου το 70% του πληθυσμού του Μπαχρέιν, όμως ο βασιλιάς είναι σουνίτης, το ίδιο και η άρχουσα τάξη...

Η Σάφαρ πέρασε πέντε μήνες υπό κράτηση, υπέστη ξυλοδαρμούς, βασανιστήρια, σεξουαλική επίθεση, απειλήθηκε με βιασμό, πριν αφεθεί, τον Αύγουστο, ελεύθερη με εγγύηση ώς την εκδίκαση της έφεσης.

Οι καταδίκες της ίδιας και των 19 συναδέλφων της (τους έχουν επιβληθεί ποινές κάθειρξης από 5 ώς 20 έτη!) καταγγέλθηκαν από τη Διεθνή Αμνηστία και άλλες οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ενώ την ανησυχία τους εξέφρασαν ο Μπαν Κι-μουν και το γραφείο ανθρωπίνων δικαιωμάτων του ΟΗΕ. «Σκέφτομαι συνεχώς πως βλέπω έναν εφιάλτη και μια μέρα θα ξυπνήσω», λέει η Σάφαρ. «Ουδέποτε πίστευα ότι η χώρα μου θα έκανε κάτι τέτοιο σε μένα ή στους συναδέλφους μου. Ποτέ! Το μόνο που ξέρω είναι ότι έκανα τη δουλειά μου. Εκανα τη δουλειά μου και θα την κάνω ξανά και ξανά και ξανά. Είμαι νοσηλεύτρια».

Τα Νέα 24.10.2011

Του Ρούσσου Βρανά

Τι τρέχει...

... τι συμβαίνει; ρώταγε ο τραυματισμένος Καντάφι λίγο πριν λιντσαριστεί στη Σύρτη. Περίπου την ίδια ερώτηση είχε κάνει κάποτε στον Ερικ Μαργκόλις, έναν χρόνο μετά την απόπειρα των Αμερικανών να τον σκοτώσουν στη σκηνή του με μια βόμβα 800 κιλών. Παίρνοντας από το χέρι τον δημοσιογράφο, του έδειξε το κρεβάτι που πάνω του είχε σκοτωθεί η δίχρονη κόρη του και του είπε με παράπονο: «Γιατί, κύριε Ερικ, θέλουν να με σκοτώσουν οι Δυτικοί;».

Και εκείνος...

... του απάντησε: Επειδή ξεμπρόστιασες τους άλλους άραβες ηγέτες όταν ανέβασες την τιμή του πετρελαίου και επειδή υποστηρίζεις όλα τα αντιαποικιακά κινήματα, από τον ιρλανδικό IRA και τη βασκική ΕΤΑ μέχρι τον Αμπού Νιντάλ και τον Νέλσον Μαντέλα. Ηταν τότε που ο νεαρός Καντάφι είχε ακόμη για είδωλό του τον Νάσερ και συμμεριζόταν το όνειρό του να ενώσει όλους τους Αραβες και να αποτινάξει τον δυτικό νεοαποικιακό ζυγό. Οπως ο Νάσερ, δεν άργησε να απογοητευτεί και αυτός και να στρέψει την οργή του εναντίον των άλλων αράβων ηγετών. Ομως δεν ξέχασε ποτέ τους ιταλούς αποικιοκράτες, την εποχή που οι Λίβυοι παραμέριζαν στον δρόμο όποτε τύχαινε να συναπαντηθούν με Ιταλούς, τότε που οι ήρωες της χώρας οδηγούνταν στην αγχόνη και ο αγώνας τους χαρακτηριζόταν «τρομοκρατικός». «Μέχρι τον αποτρόπαιο θάνατό του», λέει σήμερα ο Ερικ Μαργκόλις, «πιστεύω πως ποτέ δεν κατάλαβε πραγματικά γιατί προσπαθούσαν να τον σκοτώσουν τόσο πολλοί».

Οταν πήρε...

... ο Καντάφι την εξουσία, η Λιβύη δεν ήταν παρά ένας σταθμός ανεφοδιασμού στον δρόμο από την Αλεξάνδρεια στην Τύνιδα. Σχεδόν δεν υπήρχε στον χάρτη. Ο αδύναμος βασιλιάς της Ιντρίς δεν ήταν παρά ένα ανδρείκελο των Βρετανών. Και οι ΗΠΑ διατηρούσαν στη χώρα τη μεγαλύτερη υπερπόντια αεροπορική βάση τους. Παρά τα καμώματά του, τη σπασμωδική σκληρότητά του και την παρανοϊκή «πράσινη επανάστασή» του, ο Καντάφι κατόρθωσε να ενώσει αυτήν τη Λιβύη και να προσφέρει στον λαό της στέγη, νοσοκομεία, δρόμους, μια ανθηρή πετρελαϊκή βιομηχανία και πολλά στοιχεία του δυτικού πολιτισμού. Αν είχε επιλέξει μια πιο πρακτική οικονομική πολιτική αντί για τον ιδιόρρυθμο αραβικό «σοσιαλισμό» του, ίσως η Λιβύη να ήταν σήμερα μια υπολογίσιμη οικονομική δύναμη σαν το Κατάρ ή τα Εμιράτα. Αντί γι' αυτό, ξόδεψε δισεκατομμύρια με τη φιλοδοξία να αναγνωριστεί ως αρχηγός της Μαύρης Αφρικής. Ομως, το χρήμα του δεν του αγόρασε πολλούς φίλους. «Ακόμη προσπαθώ να καταλάβω αν ο Καντάφι πράγματι άκουγε φωνές που τον καθοδηγούσαν», λέει ο Μαργκόλις, «ή αν απλώς έμεινε πάντα ένας έφηβος που του άρεσε να σκανδαλίζει τον κόσμο».

Χωρίς αυτόν...

... «οι πετρελαιάδες και τα παλικάρια και οι υποτακτικοί του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου ελπίζουν ότι θα περάσουν καλύτερες μέρες στη Λιβύη», λέει ένας άλλος δημοσιογράφος, ο Ρόμπερτ Φισκ. «Ομως, η ιδέα πως οι φυλές που κατοικούν τη χώρα θα "παγκοσμιοποιηθούν" και θα αλλάξουν μονομιάς", είναι γελοία».

Τα Νέα 18.10.2011

Αφυπνίζει την αμερικανική Αριστερά

Του Γιώργου Αγγελόπουλου

Ελίζαμπεθ Ουορεν

Βρίσκεται στο στόχαστρο της Γουόλ Στριτ, όμως οι «Νιου Γιορκ Τάιμς» της έπλεξαν το εγκώμιο. «Η γοητεία που ασκεί οφείλεται στην ικανότητά της να διαλύει το ρεπουμπλικανικό επιχείρημα ότι η εξισορρόπηση της φορολογικής επιβάρυνσης συνιστά ταξικό πόλεμο», έγραψε η εφημερίδα σε κύριο άρθρο της. Και ο γαλλικός ιστότοπος Rue69 αναρωτιέται μήπως η αμερικανική Αριστερά βρήκε μια ηγέτιδα στο πρόσωπο της υποψήφιας της Μασαχουσέτης για τη Γερουσία των ΗΠΑ Ελίζαμπεθ Ουόρεν.

«Ακούω εδώ κι εκεί, "αυτός είναι ένας ταξικός πόλεμος"», λέει η Ουόρεν σε ένα βίντεο που έχει κυκλοφορήσει ευρύτατα στο Ιντερνετ. «Οχι! Κανένας σε αυτή τη χώρα δεν έκανε μόνος του περιουσία. Κανένας! Εφτιαξες ένα εργοστάσιο; Τόσο το καλύτερο για σένα. Να είμαστε όμως ξεκάθαροι: τους δρόμους πάνω στους οποίους μεταφέρεις τα εμπορεύματά σου, τους έχουμε πληρώσει όλοι. Ολοι έχουμε πληρώσει για την εκπαίδευση των εργαζομένων σου. Το εργοστάσιό σου είναι ασφαλές χάρη σε μια αστυνομία για την οποία έχουμε όλοι πληρώσει... Να λοιπόν, έφτιαξες ένα εργοστάσιο κι αυτό δούλεψε πολύ καλά, θαυμάσια. Κράτησε ένα μεγάλο μέρος των κερδών σου. Αλλά το κοινωνικό συμβόλαιο απαιτεί ένα άλλο μέρος να πάει στις επόμενες γενιές».

Το επιχείρημα είναι αρκετά απλό, όμως έχει προκαλέσει συζήτηση σε μια χώρα όπου το Κογκρέσο, εκβιαζόμενο από τους Ρεπουμπλικανούς, αρνήθηκε τον περασμένο Ιούνιο να ψηφίσει την κατάργηση των φοροαπαλλαγών που απολαμβάνουν οι πολύ πλούσιοι, αυτοί που βγάζουν περισσότερα από ένα εκατομμύριο τον χρόνο - και πολλοί πολλά περισσότερα. Στο Ιντερνετ κυκλοφόρησε μια προκήρυξη που λέει «ευχαριστώ» στην Ουόρεν επειδή υπερασπίζεται τις προοδευτικές αξίες.

Καθηγήτρια Δικαίου στο Χάρβαρντ, η «Λιζ» Ουόρεν προέρχεται από μια μάλλον φτωχή οικογένεια. Συγκεντρώνει τα πυρά της Γουόλ Στριτ από την εποχή της κρίσης των ενυπόθηκων δανείων υψηλού κινδύνου, όταν τέθηκε επικεφαλής μιας Κοινοβουλευτικής Επιτροπής με αποστολή να επιβλέπει την καλή χρήση των δημόσιων κεφαλαίων του προγράμματος διάσωσης των τραπεζών. Ηδη από το 2007 προειδοποιούσε για τα τραπεζικά προϊόντα υψηλού κινδύνου: «Είναι αδύνατον να αγοράσεις ποτέ τοστιέρα που έχει μια πιθανότητα στις πέντε να εκραγεί και να βάλει φωτιά στο σπίτι σου. Αντιθέτως, είναι δυνατόν να αγοράσεις ένα ενυπόθηκο δάνειο που έχει μια πιθανότητα στις πέντε να βγάλει μια ολόκληρη οικογένεια στον δρόμο, και το συμβόλαιο δεν επισημαίνει καν το γεγονός αυτό στον δανειζόμενο».

Η Ουόρεν έδωσε σκληρή μάχη για να δημιουργηθεί μια υπηρεσία προστασίας των δανειζομένων, η οποία συστάθηκε τελικά φέτος τον Ιούλιο, παρά τις αντιδράσεις των χρηματοπιστωτικών λόμπι και των Ρεπουμπλικανών. Δεν έχει ακόμη διευθυντή, διότι οι Ρεπουμπλικανοί αρνούνται να επικυρώσουν οποιονδήποτε διορισμό αν δεν περιοριστούν οι αρμοδιότητες της υπηρεσίας. Και μερικοί Δημοκρατικοί επισημαίνουν πως μια προεδρική προεκλογική εκστρατεία, ενδεχομένως για τις προεδρικές του 2016, θα προσέφερε πολύ μεγαλύτερη δημοσιότητα στις απόψεις της Ουόρεν...

Τα Νέα 18.10.2011

Ενα εργαστήριο κοινωνικής δράσης

Του Μιχάλη Μητσού

Η νεοτερικότητα είναι ρευστή. Ο έρωτας, η τέχνη, ο φόβος, ο χρόνος, όλα είναι ρευστά. Ο κόσμος μας είναι ρευστός, και από αυτό τον κόσμο έστειλε πέρυσι 44 επιστολές με το ομότιτλο βιβλίο του ο διάσημος πολωνός κοινωνιολόγος Ζίγκμουντ Μπάουμαν. Τα συναισθήματα είναι ρευστά: μπορεί να αρχίσουν να βράζουν και μερικά λεπτά αργότερα να παγώσουν. Μια κινητοποίηση που στηρίζεται στα συναισθήματα είναι κατά συνέπεια ασταθής, πρόσκαιρη, διατρέχει τον κίνδυνο να πέσει σε χειμερία νάρκη - ή απλώς να εξατμιστεί.

Ο 86χρονος Μπάουμαν βρέθηκε την περασμένη εβδομάδα στη Μαδρίτη. Και το απόγευμα του Σαββάτου, την ώρα που στην Πλατεία Ατότσα δεν έπεφτε καρφίτσα, εκείνος έδινε μια διάλεξη εκατό μέτρα πιο πέρα με τον τίτλο «Εχει μέλλον η αλληλεγγύη;». Κατά την άποψή του, το αίτιο όλων των μεγάλων προβλημάτων της σημερινής κρίσης είναι η διαφορά ανάμεσα στην κλίμακα της οικονομίας και στην κλίμακα της πολιτικής. Οι οικονομικές δυνάμεις είναι παγκόσμιες, ενώ οι πολιτικές εξουσίες είναι εθνικές. Αυτή η διαφορά καταστρέφει τους νόμους, διαλύει τα τοπικά σημεία αναφοράς και μετατρέπει την παγκοσμιοποίηση σε μια βλαβερή δύναμη. Οι πολιτικοί αντιμετωπίζονται έτσι σαν μαριονέτες. Ανίκανοι, αν όχι διεφθαρμένοι.

Το κίνημα των «Αγανακτισμένων» - λέει ο εμπνευστής της ρευστής νεοτερικότητας σε συνέντευξή του στην «Ελ Παΐς» - προσπαθεί να απαντήσει στην απουσία της παγκοσμιοποίησης της πολιτικής με τη λαϊκή αντίσταση. Το μόνο που μπορεί να πετύχει αυτή η αντίσταση, όμως, είναι να προλειάνει το έδαφος για να οικοδομηθεί αργότερα ένα άλλο είδος οργάνωσης. Τίποτα παραπάνω. «Αν το συναίσθημα είναι κατάλληλο για την καταστροφή, είναι εντελώς ακατάλληλο για να κτιστεί κάτι καινούργιο. Ανθρωποι από εντελώς διαφορετικές τάξεις και καταστάσεις συγκεντρώνονται στις πλατείες και φωνάζουν τα ίδια συνθήματα. Οσο αρκούνται στην άρνηση, συμφωνούν απολύτως. Αν τους ρωτήσεις όμως τι θέλουν θα δώσουν εκατό διαφορετικές απαντήσεις».

Αυτό που ενώνει τους «Αγανακτισμένους» είναι ο φόβος, η ανασφάλεια και η οργή. Κι αυτό που τους λείπει είναι η σκέψη. Οι κινητοποιήσεις τους μοιάζουν με ένα καρναβάλι: όσο κρατάει η γιορτή όλα επιτρέπονται, αλλά όταν σταματήσει η μουσική τα πράγματα γίνονται όπως πριν. Θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα αν υπήρχε ένας χαρισματικός ηγέτης; «Μα το ίδιο το κίνημα θα τον απέρριπτε, αφού η δύναμή του στηρίζεται στην οριζόντια δομή του, στην αίσθηση ότι όλοι είναι ίσοι». Δεν υπάρχει λοιπόν ελπίδα να αλλάξει κάτι; «Μη μου ζητάτε να γίνω προφήτης. Μπορούμε να πούμε ότι βρισκόμαστε σε μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα φάση, σαν να είμαστε σε ένα νέο εργαστήριο κοινωνικής δράσης. Σε ορισμένα μέρη το κίνημα έχει πετύχει σημαντικά πράγματα, σε άλλα όχι». Το μήνυμα είναι σαφές: όλα είναι ρευστά, τίποτα δεν είναι ακλόνητο, ούτε οι ιδέες ούτε τα συναισθήματα. Ούτε, βέβαια, οι θέσεις εργασίας.

Τα Νέα 18.10.2011

Του Ρούσσου Βρανά

Δεν ζουν...

... στα χρόνια του Ντίκενς. Ή τουλάχιστον όχι ακόμα. Ομως, οι Βρετανοί υποφέρουν από την υψηλή ανεργία και η φτώχεια απειλεί να «καταπιεί» τα παιδιά τους μέσα σε δέκα χρόνια.

Η κρίση έχει προκαλέσει πολλές φθορές στη βρετανική κοινωνία. Με την καταστροφή 178.000 θέσεων εργασίας μέσα σε μόνο ένα τρίμηνο, 2,5 εκατομμύρια Βρετανοί έμειναν χωρίς δουλειά στο τέλος του Αυγούστου, δηλαδή το 8,1% του ενεργού πληθυσμού. Τόση ανεργία είχαν να δουν από το 1994. Οι κυβερνητικές επιλογές επικρίνονται έντονα από φιλανθρωπικές οργανώσεις, που ανέλαβαν αυτές τη φροντίδα των φτωχών, όταν διαδοχικές κυβερνήσεις διέλυσαν το κοινωνικό κράτος. Μια από αυτές τις οργανώσεις, η «Σέλτερ», που εξειδικεύεται στη στέγαση των ανθρώπων, υπολογίζει σε έκθεσή της ότι τα νοίκια έχουν γίνει πια απρόσιτα για τα νοικοκυριά της μεσαίας τάξης. Στο Λονδίνο, ένα μέσο ενοίκιο για ένα δυάρι ανέρχεται σε 1.560 ευρώ τον μήνα και αντιστοιχεί στο 50% του εισοδήματος ενός μέσου νοικοκυριού. Δεν είναι παράξενο λοιπόν που το 38% αυτών των νοικοκυριών κόβουν από το φαΐ τους για να τα βγάλουν πέρα. Και το ένα τέταρτο των γονέων, σύμφωνα με την οργάνωση «Σώστε τα παιδιά», χρεώνονται στις τράπεζες για να πληρώνουν τα έξοδα περίθαλψης των μωρών τους. Ούτε αυτό είναι παράξενο, ύστερα από τις άγριες περικοπές που έκανε η κυβέρνηση στο εθνικό σύστημα υγείας για «να περιοριστούν οι σπατάλες». Με τις πολιτικές λιτότητας, το Ινστιτούτο Φορολογικών Μελετών εκτιμά πως το 47% των παιδιών θα ζουν μέσα στη φτώχεια έως το 2020 στη Βρετανία, που θα έχει γίνει πια το βασίλειο των φτωχών παιδιών.

Ούτε στην Ιταλία...

... ζει καλύτερα η μεσαία τάξη. Στη Ρώμη, στο «Ορος του ελέους», πρώην νεόπλουτοι καταθέτουν μαζί με τους φτωχούς ό,τι πολυτιμότερο τούς έχει απομείνει, καθώς η μεσαία τάξη ισοπεδώνεται προς τα κάτω. Χτυπημένοι από την κρίση, οι Ιταλοί δυσκολεύονται πια να τα βγάλουν πέρα από μήνα σε μήνα. Στη Ρώμη, στο Μιλάνο, στο Παλέρμο, στη Γένοβα, μπαίνουν κάθε μέρα κλεφτά στα γραφεία του «Ορους του ελέους» και περιμένουν υπομονετικά τη σειρά τους για να βάλουν ενέχυρο οικογενειακά κειμήλια και άλλα πολύτιμα αντικείμενα. Ελάχιστοι δέχονται να μιλήσουν για τους λόγους που τους οδήγησαν εκεί. Και όσοι μιλούν, λένε πάνω κάτω τα ίδια: η ανεργία, τα παιδιά, οι περικοπές στους μισθούς, τα νοίκια, τα δάνεια. «Στην Ιταλία, η κρίση έσβησε τα σύνορα ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις», λέει ένας από αυτούς. «Γίναμε όλοι ίσοι».

Το «Ορος του ελέους»...

... είναι ένα ενεχυροδανειστήριο που ιδρύθηκε τον Μεσαίωνα από φραγκισκανούς μοναχούς για να μπορούν οι φτωχοί να δανείζονται φθηνότερα από όσο τους δάνειζαν οι τοκογλύφοι. Αυτές είναι όλες και όλες οι επιλογές που έχουν σήμερα να προσφέρουν οι κυβερνήσεις της λιτότητας στους ανθρώπους: ο Μεσαίωνας και ο ζοφερός κόσμος του Ντίκενς.

Τα Νέα 17.10.2011

Ο θάνατος μιας γενναίας Κουβανής

Του Γιώργου Αγγελόπουλου

Λάουρα Πογιάν

Η Λάουρα Πογιάν, η επικεφαλής των «Κυριών στα Λευκά», του κινήματος που δημιουργήθηκε στην Κούβα από συζύγους και συγγενείς φυλακισμένων διαφωνούντων, πέθανε την Παρασκευή από ανακοπή καρδιάς στο νοσοκομείο της Αβάνας όπου νοσηλευόταν εδώ και μία εβδομάδα για πνευμονία. Μερικοί υποστηρικτές της έθεσαν ερωτήματα για το αν η 63χρονη γυναίκα είχε την περίθαλψη που χρειαζόταν στο κρατικό κουβανέζικο σύστημα υγείας. Ομως ο σύζυγός της, ο 68χρονος διαφωνών Εκτορ Μασάντα, έπλεξε το εγκώμιο της ιατρικής ομάδας που την περιέθαλψε λέγοντας πως «προσπάθησαν μέχρι την τελευταία στιγμή να σώσουν τη ζωή της γυναίκας μου».

Η Λάουρα Πογιάν ίδρυσε τις «Κυρίες στα Λευκά» μαζί με την Μπέρτα Σολέρ και άλλες γυναίκες το 2003, μετά τη σύλληψη και την καταδίκη σε βαριές ποινές κάθειρξης 75 κουβανών διαφωνούντων, μεταξύ των οποίων και ο σύζυγός της, με την κατηγορία ότι εργάζονταν για μια ξένη δύναμη. Η Πογιάν, φιλόλογος καθηγήτρια στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, έκανε το σπίτι της στην οδό Νεπτούνο, στο κέντρο της Αβάνας, γενικό επιτελείο του κινήματος. Οργάνωνε συναντήσεις και λογοτεχνικά τέια και από εκεί ξεκινούσαν συνήθως οι κυριακάτικες διαδηλώσεις τους. Ντυμένες στα λευκά, κρατώντας καθεμιά τους από μια ροζ γλαδιόλα, οι γυναίκες αυτές πραγματοποιούν σιωπηλές πορείες ζητώντας την απελευθέρωση των αγαπημένων τους, παρά τις παρενοχλήσεις που δέχονται από τους πιστούς στο καθεστώς. Ο επίσημος Τύπος συνηθίζει να τις αποκαλεί «μισθοφόρους» και «αιχμή του δόρατος των ανατρεπτικών», κατηγορώντας τις ότι χρηματοδοτούνται από τις ΗΠΑ - τις αποκαλεί μάλιστα «Κυρίες στα Πράσινα», από το χρώμα των δολαρίων που υποτίθεται πως παίρνουν από την Ουάσιγκτον. Η Πογιάν είχε δηλώσει επανειλημμένα πως οι «Κυρίες στα Λευκά» δέχονται βοήθεια απ' όπου τους προσφέρεται, αλλά αποτελούν ένα ανεξάρτητο κίνημα. Πρόκειται άλλωστε για τη μόνη αντιπολιτευόμενη οργάνωση, οι διαδηλώσεις της οποίας γίνονται ανεκτές από την εξουσία.

Οι «Κυρίες στα Λευκά» τιμήθηκαν το 2005 με το Βραβείο Ζαχάροφ για τα ανθρώπινα δικαιώματα που απονέμει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. «Συνεχίζουμε να υπερασπιζόμαστε τα ανθρώπινα δικαιώματα. Δεν είμαστε πολιτικοί, θέλουμε ελευθερία για τη χώρα, δημοκρατία» είχε δηλώσει η Λάουρα Πογιάν τον Σεπτέμβριο μιλώντας το πρακτορείο Ρόιτερς. Τον Απρίλιο του 2009, ένας απροσδόκητος διάλογος άνοιξε ανάμεσα στην Καθολική Εκκλησία και την κυβέρνηση, ο οποίος κατέληξε στην απελευθέρωση των 52 πολιτικών κρατουμένων που εξακολουθούσαν να βρίσκονται στη φυλακή, από τους 75 που είχαν συλληφθεί το 2003.

«Εδωσε τη ζωή της για την ελευθερία της Κούβας» δήλωσε για την Πογιάν η Μάρτα Μπέατρις Ρόκε, μοναδική γυναίκα ανάμεσα στους διαφωνούντες που είχαν φυλακιστεί το 2003. «Είναι μια ανεπανόρθωτη απώλεια για την κουβανέζικη κοινωνία» πρόσθεσε ο Ελισάρντο Σάντσες, επικεφαλής της Κουβανέζικης Επιτροπής για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και την Εθνική Συμφιλίωση. Εκπρόσωπος του Λευκού Οίκου έπλεξε επίσης το εγκώμιο της Πογιάν, ενώ η κουβανέζικη ηγεσία αγνόησε παντελώς τον θάνατό της.

Τα Νέα 17.10.2011

Του Ρούσσου Βρανά

Τα χωριά...

... Ποτέμκιν γιατί άραγε ξεγέλασαν ακόμη και τους πιο πανούργους και ισχυρούς ηγέτες της Ευρώπης του 18ου αιώνα; Επειδή ήταν τόσο απελπισμένοι που ήθελαν οπωσδήποτε να πιστέψουν σε αυτά.

Οι πρεσβευτές...

... των μεγάλων δυτικών δυνάμεων της εποχής έτριβαν τα μάτια τους με όσα αντίκριζαν στις όχθες του Δνείπερου, όπου είχε αναλάβει να τους ξεναγήσει με τσαρικά πλοία ο στρατάρχης Ποτέμκιν, εραστής της Μεγάλης Αικατερίνης. Ολοκαίνουργια και αστραφτερά χωριά, με χαρούμενους χωριάτες να πλημμυρίζουν τους δρόμους και τα χωράφια, στα νεοκατακτηθέντα εδάφη της Ουκρανίας. Και όμως, μόλις έπεφτε η νύχτα και τα τσαρικά πλοία προχωρούσαν παρακάτω, τα χωριά ξεστήνονταν από το μέρος όπου είχαν περάσει οι ξένοι πρεσβευτές για να συναρμολογηθούν ξανά εκεί όπου θα περνούσαν την επόμενη μέρα. Επειδή δεν ήταν χωριά πραγματικά αλλά «βιτρίνες» φτιαγμένες από τσίγκο και χαρτόνι. Τέτοιος απατεώνας ήταν ο Ποτέμκιν. Και τέτοια ήταν η ανάγκη των δυτικών μοναρχιών να πιστέψουν ότι η Ρωσία ήταν και αυτή μια μεγάλη και επιτυχημένη δύναμη. Επειδή όλα αυτά συνέβαιναν το 1787, όταν η μοναρχική Αμερική είχε γίνει δημοκρατική και η αυτοκρατορική Γαλλία βρισκόταν στα πρόθυρα της κατάρρευσης.

Στη θέση...

... του τσαρικού στρατάρχη, η τρόικα (που είναι άλλωστε λέξη ρωσική) στήνει σήμερα τα χωριά Ποτέμκιν της σύγχρονης εποχής. Οπου και αν πάει, η τρόικα δείχνει στον κόσμο χαρμόσυνα και αισιόδοξα στοιχεία, που όμως πίσω τους αποκρύπτονται τα ερείπια της λιτότητας, της ανεργίας, της κατάρρευσης της κοινωνίας. Επειδή θέλει να γίνει πιστευτή η προπαγάνδα της. Ο σκοπός της δεν ήταν να σώσει τις χώρες όπου πήγε, αλλά να τις απομονώσει, να τις βάλει σε καραντίνα για να μη μεταδώσουν την κρίση τους αλλού. Η περίπτωση της Ιρλανδίας είναι χαρακτηριστική. «Μας δανείζουν για να πληρώνουμε τους πιστωτές μας, ώστε να μη ζημιωθούν οι τράπεζες που είναι εκτεθειμένες στο ιρλανδικό χρέος» γράφει ο οικονομολόγος και πρώην τραπεζίτης Ντέιβιντ Μακουίλιαμς στην ιρλανδική «Ιντιπέντεντ». «Ο σκοπός λοιπόν της τρόικας δεν ήταν να σώσει την Ιρλανδία αλλά να αποκρύψει τι συμβαίνει πραγματικά στα λογιστικά βιβλία των ευρωπαϊκών τραπεζών». Οι άνθρωποι όμως παντού έχουν αρχίσει να κάνουν ερωτήσεις. Και οι απαντήσεις που παίρνουν δεν τους αρέσουν καθόλου. Τα λογιστικά βιβλία των τραπεζών είναι γεμάτα ζημιές από κακές επενδύσεις. Υπάρχει κρίση ρευστότητας. Μάταια οι κυβερνήσεις και οι πολίτες υπερχρεωμένων χωρών όπως της Ισπανίας και της Ιταλίας ελπίζουν ότι αυτές οι τράπεζες θα δεχτούν να μην πληρωθούν τα χρέη τους τώρα αλλά αργότερα. Η μετάδοση της κρίσης έχει προχωρήσει.

Η καραντίνα...

... της τρόικας απέτυχε. Τι απέγινε η χώρα όπου ο στρατάρχης Ποτέμκιν έστησε τα απατηλά χωριά του; Υπέστη την εισβολή της μετεπαναστατικής Γαλλίας. Συνέβη δηλαδή εκείνος ακριβώς ο πολιτικός Αρμαγεδδώνας που η Ρωσία ήθελε με αυτά τα «χωριά» να αποτρέψει. Από το 1789, το 1787 απείχε μόλις δύο χρόνια, αλλά το 2011 ίσως να απέχει πολύ λιγότερο.

Τα Νέα 14.10.2011

Η γάτα στον γκρεμό

Επιμέλεια: Γιώργος Αγγελόπουλος

Σλαβοϊ Ζίζεκ

^«Λένε πως είμαστε αποτυχημένοι, losers, όμως οι πραγματικοί αποτυχημένοι βρίσκονται εκεί, στη Γουόλ Στριτ. Σώθηκαν με δισεκατομμύρια από τα χρήματά μας. Λένε πως δεν σεβόμαστε την ιδιωτική ιδιοκτησία, όμως κατά τη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 καταστράφηκαν περισσότερες ιδιωτικές ιδιοκτησίες, που είχαν αποκτηθεί με κόπους απ' όσες θα μπορούσαμε ποτέ να καταστρέψουμε εμείς αν αφιερωνόμαστε σ' αυτό μέρα-νύχτα για εβδομάδες. Λένε πως είμαστε αιθεροβάμονες. Ομως οι πραγματικοί αιθεροβάμονες είναι αυτοί που πιστεύουν ότι τα πράγματα μπορούν να συνεχίσουν έτσι επ' αόριστον.

Δεν καταστρέφουμε τίποτε. Το μόνο που κάνουμε είναι να διαπιστώνουμε πώς το σύστημα καταστρέφει τον εαυτό του. Ολοι ξέρουμε αυτή την κλασική σκηνή στα κινούμενα σχέδια. Η γάτα φτάνει στο χείλος του γκρεμού, αλλά συνεχίζει να περπατάει, αγνοώντας ότι δεν υπάρχει τίποτε από κάτω. Πέφτει μόνον όταν κοιτάζει προς τα κάτω και το συνειδητοποιεί. Αυτό συμβαίνει εδώ. Λέμε σ' αυτούς τους τύπους της Γουόλ Στριτ: "Ε, κοιτάξτε προς τα κάτω!".

Τι κάνουμε, λοιπόν, εδώ; Επιτρέψτε μου να σας πω ένα ωραίο ανέκδοτο από την κομμουνιστική εποχή. Στέλνουν έναν Ανατολικογερμανό να δουλέψει στη Σιβηρία. Ξέρει πως οι λογοκριτές θα ανοίγουν την αλληλογραφία του, έτσι λέει στους φίλους του: "Να συμφωνήσουμε έναν κώδικα. Αν το γράμμα μου είναι γραμμένο με μπλε μελάνι, αυτά που γράφω είναι αλήθεια. Αν είναι γραμμένο με κόκκινο, είναι ψέματα". Έπειτα από έναν μήνα οι φίλοι του παίρνουν την πρώτη επιστολή, γραμμένη με μπλε μελάνι. Η επιστολή γράφει: "Ολα είναι υπέροχα εδώ. Τα καταστήματα είναι γεμάτα καλά προϊόντα. Οι κινηματογράφοι παίζουν καλές δυτικές ταινίες. Τα διαμερίσματα είναι μεγάλα και πολυτελή. Το μόνο που λείπει εδώ είναι το κόκκινο μελάνι". Ετσι ζούμε κι εμείς. Εχουμε όλες τις ελευθερίες που θέλουμε. Ομως αυτό που μας λείπει είναι το κόκκινο μελάνι: η γλώσσα για να εκφράσουμε την ανελευθερία μας. Και αυτό κάνετε εσείς εδώ. Μας δίνετε σε όλους κόκκινο μελάνι.

Ο δρόμος είναι μακρύς. Υπάρχουν πραγματικά προβλήματα για να λυθούν. Ξέρουμε τι δεν θέλουμε. Τι θέλουμε, όμως; Ποια κοινωνική οργάνωση θα μπορούσε να αντικαταστήσει τον καπιταλισμό; Να θυμάστε: το πρόβλημα δεν είναι η διαφθορά ή η απληστία. Το πρόβλημα είναι το σύστημα. Αυτό είναι που σε υποχρεώνει να είσαι διεφθαρμένος. Δεν είμαστε κομμουνιστές, αν λέγοντας κομμουνισμό εννοούμε ένα σύστημα που κατέρρευσε το 1990. Θυμηθείτε πως αυτοί οι κομμουνιστές είναι σήμερα οι πιο αποτελεσματικοί και ανελέητοι καπιταλιστές. Στην Κίνα υπάρχει ένας καπιταλισμός ακόμη πιο δυναμικός απ' ό,τι ο αμερικανικός καπιταλισμός, και δεν είναι ανάγκη να υπάρχει δημοκρατία. Μην υποκύπτετε λοιπόν στον εκβιασμό ότι όποιος επικρίνει τον καπιταλισμό είναι εναντίον της δημοκρατίας. Ο γάμος ανάμεσα στη δημοκρατία και στον καπιταλισμό έχει διαλυθεί. Η αλλαγή είναι δυνατή».

(Αποσπάσματα από ομιλία που εκφώνησε ο σλοβένος φιλόσοφος Σλάβοϊ Ζίζεκ στο Ζουκότι Παρκ προς τους Αμερικανούς του κινήματος «Καταλάβατε τη Γουόλ Στριτ»).

Τα Νέα 14.10.2011

Η τελετή της αθωότητας

Του Μιχάλη Μητσού

«Απ' το αίμα βουρκωμένος λύθηκε ο ποταμός, και παντού / η τελετή της αθωότητας πνίγεται• / οι καλύτεροι χωρίς πεποίθηση, ενώ οι χειρότεροι / είναι γεμάτοι από την ένταση του πάθους. / Σίγουρα κάποια αποκάλυψη θα είναι κοντά».

Ο Ουίλιαμ Μπάτλερ Γέιτς έγραψε τη «Δευτέρα Παρουσία» το 1919 (η μετάφραση είναι του Γιώργου Σεφέρη). Τα σημερινά παιδιά ίσως να μη διδάσκονται αυτό το ποίημα στο σχολείο, αλλά ο Ντέιβιντ Ααρόνοβιτς των «Τάιμς» θυμάται με πόσο πάθος το απήγγελλε ο δικός του δάσκαλος. Ο ίδιος και οι συμμαθητές του ήταν εξεγερμένοι - αγανακτισμένοι θα λέγαμε σήμερα - όπως άρμοζε στα παιδιά της ηλικίας τους. Κι ήταν σαφές ότι η προειδοποίηση που τους απηύθυνε ο δάσκαλος θα έπεφτε στο κενό. Ηταν γεμάτοι από την ένταση του πάθους και σίγουρα δεν ήταν οι χειρότεροι. Η αποκάλυψη μπορούσε να περιμένει.

Ο ποιητής όμως έχει φυσικά δίκιο. Σε ένα μεγάλο μέρος του πλανήτη, οι μειονότητες καταφέρνουν να επιβληθούν στη σιωπηλή πλειονότητα είτε γιατί έχουν όπλα είτε γιατί είναι αποφασισμένες να πεθάνουν ή απλώς γιατί φωνάζουν πιο δυνατά. Το βλέπουμε στο Αφγανιστάν, όπου οι Ταλιμπάν και οι σύμμαχοί τους πνίγουν κάθε μετριοπαθή φωνή. Το βλέπουμε στο Ιράκ, όπου οι καμικάζι ανατινάζονται κάθε τόσο μαζί με ανυποψίαστους πολίτες χωρίς κανείς να καταλαβαίνει ποτέ τον λόγο. Το βλέπουμε στην Τυνησία, όπου οι ισλαμιστές απαιτούν τη ματαίωση της προβολής ενός καρτούν («Περσέπολις») επειδή δεν τους αρέσει. Το βλέπουμε κυρίως στην Αίγυπτο, όπου η καταπίεση των Κοπτών οδηγεί σε αιματηρές συγκρούσεις.

Παραλίγο να υποκύψουμε στον πειρασμό να προσθέσουμε στον κατάλογο την Ελλάδα, όπου κάποιες αποφασισμένες μειονότητες εμποδίζουν με τη δυναμική τους δράση κάθε βήμα, κάθε λύση, είτε πρόκειται για την αποκομιδή των σκουπιδιών είτε για τον εκσυγχρονισμό της δημόσιας διοίκησης ή τη λειτουργία των πανεπιστημίων. Δεν το κάνουμε για να αποφύγουμε την ισοπέδωση - και την κατάθλιψη.

Το πρόβλημα με τη μετριοπάθεια είναι ότι είναι μετριοπαθής, γράφει ο Ααρόνοβιτς. Επιθυμεί μικρά, καθημερινά πράγματα: τον διάλογο, την ψήφο, τη φιλία, την υγεία, ένα απλό φαγητό. Στις δημοκρατίες, περιμένουμε από το κράτος να προστατεύσει τα δικαιώματά μας. Τα δύσκολα αρχίζουν όταν αντιδρούν οι «γεμάτοι από την ένταση του πάθους». Στις χώρες της Αραβικής Ανοιξης, οι δημοκράτες εμφανίζουν σημάδια κόπωσης. Αλλά η πρόοδος που έχει γίνει είναι αναμφισβήτητη. Στη Λιβύη, η εποχή του Καντάφι αποτελεί παρελθόν. Στην Τυνησία, θα διεξαχθούν εκλογές σε δύο μήνες και το κόμμα που προηγείται είναι οι μετριοπαθείς ισλαμιστές. Εναν μήνα αργότερα, θα ακολουθήσουν οι εκλογές στην Αίγυπτο. Και παρά τα φαινόμενα, οι περισσότεροι Αιγύπτιοι είναι μετριοπαθείς. Θα χρειαστούν βέβαια ισχυρούς θεσμούς για να προστατευθεί η πλειοψηφία από τις μειοψηφίες.

Την Αποκάλυψη δεν θα την αφήσουν - δεν θα την αφήσουμε - να έλθει.

Τα Νέα 14.10.2011

Του Ρούσσου Βρανά

Τα ψέματα...

... τελείωσαν. «Μόλις πριν από δύο χρόνια οι ηγέτες του κόσμου συγχαίρονταν μεταξύ τους, χαρούμενοι και πεπεισμένοι πως είχαν αποφύγει τα λάθη του 1930, πως είχαν αποτρέψει την ύφεση», παρατηρούσε τις προάλλες σε κύριο άρθρο της η εφημερίδα «Ντέιλι Τέλεγκραφ». «Ομως σήμερα πια είναι φως φανάρι πως τα γεγονότα της κρίσης του 2008 δεν ήταν παρά μόνο μια πρόγευση εκείνου που επρόκειτο να επακολουθήσει».

Το ευρωπαϊκό...

... τραπεζικό σύστημα βρίσκεται ξανά στα πρόθυρα της κατάρρευσης, μια έντονη αίσθηση επικρατεί πως οι επιλογές που είχαν στη διάθεσή τους οι πολιτικοί έχουν πια τελειώσει και οι κυβερνήσεις έχουν μετατραπεί σε απλούς σχολιαστές των τεκταινόμενων. Εστειλαν στη μάχη το πιο καλό τους ιππικό και αυτό επέστρεψε αποδεκατισμένο. Το δημοσιονομικό τους οπλοστάσιο εξαντλήθηκε. Η λιτότητα δεν απέδωσε ποτέ. Η εξάντληση όλων των οικονομικών μέσων για το ξεπέρασμα της κρίσης σημαίνει αναπόφευκτα πως οι κυβερνήσεις θα προσφύγουν στην πολιτική επιβολή: στην ακόμη σκληρότερη καταστολή των εργαζομένων, καθώς όλες οι κοινωνικές κατακτήσεις των δύο τελευταίων αιώνων καταργούνται η μία μετά την άλλη, ενώ ήδη οι μεγάλες δυνάμεις της εποχής μας έχουν αρχίσει να εμπλέκονται σε έναν εμπορικό και έναν νομισματικό πόλεμο. Μάλιστα, οι ιστορικές αντιθέσεις που κάποτε έβαλαν φωτιά στην Ευρώπη ξαναβγαίνουν σιγά σιγά στην επιφάνεια. Υποσχόμενη πρόσφατα να σώσει το ευρώ, η καγκελάριος Μέρκελ ισχυρίστηκε ότι η Ιστορία έχει δείξει πως οι χώρες που έχουν κοινό νόμισμα δεν πολεμούν μεταξύ τους. «Γι' αυτό το ευρώ είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα απλό κοινό νόμισμα», είπε. «Δεν πρέπει να το αφήσουμε να αποτύχει. Αν αποτύχει το ευρώ, θα αποτύχει η Ευρώπη». Ηταν άραγε αυτή η δήλωση μια απλή παρατήρηση ή μια απειλή;

Η Μέρκελ...

... φυσικά απεύχεται τον πόλεμο. Αν όμως το ευρώ διασφάλιζε έως τώρα την ειρήνη στην Ευρώπη, τότε γιατί ένα μεγάλο μέρος της μοιάζει σήμερα με ένα απέραντο πεδίο μάχης, στρωμένο με ανθρώπινα πτώματα όπως ύστερα από μια συντριπτική πολεμική ήττα; Από τη Βαλτική μέχρι τη Μεσόγειο και την Ιρλανδική Θάλασσα, οι περιφερειακές χώρες της Ευρώπης μοιάζουν με θύματα πολέμου. Θύματα ενός πολέμου που δεν πολεμήθηκε με χαλύβδινες αλλά με αργυρές λόγχες. Υποταγμένες στη λογική ενός νομίσματος που σχεδιάστηκε για να υπηρετεί τα συμφέροντα των ισχυροτέρων, οι κοινωνίες των περιφερειακών ευρωπαϊκών χωρών θυμίζουν σήμερα πολεμικά νεκροταφεία: εκατομμύρια «σταυροί», πληθαίνουν μέρα με τη μέρα, ένας για κάθε άστεγο, ένας για κάθε άνεργο, ένας για κάθε φτωχό εργαζόμενο, ένας για κάθε νέο που πήρε το δρόμο της ξενιτιάς, ένας για κάθε παιδί που γεννιέται χρεωμένο.

Για τους λαούς...

... αυτών των χωρών αυτή είναι μέχρι σήμερα η κατάληξη της «ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης»: ένας οικονομικός ολοκληρωτισμός. Κανείς λαός από εκείνους που έπεσαν θύματά του δεν μπορεί να ελπίζει σε κάτι καλύτερο, για όσο ακόμη θα τον υπομένει σκυφτός.

Τα Νέα 13.10.2011

Φτωχοί που μοιράζουν εκκατομύρια

Επιμέλεια: Γιώργος Αγγελόπουλος

Ζευγάρι Βρετανών κέρδισε 115 εκατ. ευρώ σε λοταρία και κάνει πλούσιους τους φίλους του.

Ενα ζευγάρι που ζούσε με νοίκι σε διαμέρισμα ενός υπνοδωματίου, δεν είχε αρκετά χρήματα για να παντρευτεί και έχει παίξει λόττο μόνο τρεις φορές στη ζωή του, κέρδισε 101 εκατ. στερλίνες (115,5 εκατ. ευρώ) σε τζακ-ποτ της λοταρίας EuroMillions. Ο Ντέιβ και η Αντζελα Ντόουζ από το Ουίσμπεκ του Κεμπριτζσάιρ έχουν τώρα σκοπό να κάνουν όλους τους φίλους τους εκατομμυριούχους.

Το αρραβωνιασμένο ζευγάρι, που συμβαίνει να έχει το ίδιο επίθετο, βρίσκεται πλέον (και οι δύο μαζί) στην 702η θέση του καταλόγου των πλουσιότερων Βρετανών, με περιουσία μεγαλύτερη αυτής του τραγουδιστή Ντέιβιντ Μπόουι. Ο 47χρονος Ντόουζ, ο οποίος ήταν μέχρι χθες επιστάτης σε αποθήκη της εταιρείας Premier Foods, παραιτήθηκε ζωντανά από τηλεοράσεως. «Αν παρακολουθούν, υποβάλλω επισήμως την παραίτησή μου», δήλωσε. Στην αποθήκη δούλευε εδώ και δέκα χρόνια.

Οι Ντόουζ αγόρασαν το δελτίο του λόττο από τον τοπικό εφημεριδοπώλη και καθένας τους επέλεξε μια τυχαία σειρά αριθμών. Η 43χρονη Αντζελα, η οποία είναι εθελόντρια στο Βρετανικό Ιδρυμα Καρδιολογίας και είχε δουλέψει ως οδηγός ταξί, χρειάστηκε πολλά πακέτα χαρτομάντιλα όταν συνειδητοποίησε πως είχαν κερδίσει. Εμειναν ξύπνιοι όλη τη νύχτα, φυλώντας το δελτίο. «Δεν το πιστεύαμε, πραγματικά δεν το πιστεύαμε. Τσέκαρα το δελτίο γύρω στις 50 φορές στη διάρκεια της νύχτας», είπε εκείνος.

Το ζευγάρι που σύμφωνα με τους γείτονές του δεν είχε μέχρι τώρα αρκετά χρήματα για να συντηρήσει ένα ιδιωτικό αυτοκίνητο, υποσχέθηκε να κάνει εκατομμυριούχους 15 - 20 συγγενείς και φίλους, «όποιους μας βοήθησαν στη ζωή μας». Δεν είναι ωστόσο έτοιμοι να πουν ποιοι φίλοι τους περιλαμβάνονται στον κατάλογο. Μέχρι χθες είχαν ενημερώσει μόνο μερικούς. Λένε επίσης ότι θα δώσουν χρήματα σε φιλανθρωπικές οργανώσεις για παιδιά. Αμφότεροι έχουν παιδιά από προηγούμενους γάμους αλλά, όπως είπαν στους «Τάιμς», τα παιδιά τους δεν έχουν ζητήσει τίποτε ακόμη.

«Ο Ντέιβ μου έχει ήδη αγοράσει δαχτυλίδι αρραβώνων, αλλά τώρα θα μου αγοράσει ένα καλύτερο», είπε ακόμη η Αντζελα. «Δεν είχα κερδίσει ποτέ στη ζωή μου το παραμικρό, ποτέ».

Τα Νέα 13.10.2011

Του Ρούσσου Βρανά

Θα ήταν άδικο...

... να αρνηθούμε πως η αστική πολιτική οικονομία διαθέτει στο φαρμακείο της πολλά φάρμακα για την κρίση. Αλλωστε, οι οικονομικές κρίσεις σαν και αυτήν που ζούμε σήμερα αφορούν το αστικό οικονομικό σύστημα. Είναι εύλογη λοιπόν μια απορία: Γιατί από αυτό το φαρμακείο, τα φάρμακα που συχνά διαλέγει το αστικό πολιτικό σύστημα αποδεικνύονται φαρμάκια;

Η εσωτερική...

... υποτίμηση (μισθών και τιμών) είναι ένα από αυτά τα φάρμακα. Γιατί άραγε δεν λειτουργεί πουθενά; Και γιατί αποδεικνύεται τόσο δηλητηριώδες; Λίγοι σοβαροί οικονομολόγοι σήμερα πια - εκτός ίσως από κάποιους πολιτικούς ηγέτες άσχετους με την οικονομία ή δεσμευμένους από συμφέροντα ξένα προς τα συμφέροντα των χωρών τους - πιστεύουν ακόμη πως η λιτότητα και η γενική μείωση των δαπανών του δημόσιου τομέα μπορούν να κάνουν τον ιδιωτικό τομέα των υπερχρεωμένων χωρών να ξανασταθεί στα πόδια του. Και ο Ρομπ Παρεντό, ειδικός στη μακροοικονομική στρατηγική, είναι ένας από αυτούς τους οικονομολόγους. Ούτε αυτός πιστεύει στην εσωτερική υποτίμηση. Επειδή όταν μειώνονται τα εισοδήματα, μειώνεται το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν, μαζί με τη δυνατότητα αποπληρωμής του χρέους. Ομως είναι βέβαιος, όπως λέει, ότι οι χώρες του δυτικού κόσμου θα εξακολουθήσουν να την εφαρμόζουν, μολονότι αυτό δεν μπορεί παρά να οδηγήσει σε μια νέα γενικευμένη κρίση χρέους.

Γιατί αποτυγχάνει...

... η εσωτερική υποτίμηση; Ο Ρομπ Παρεντό δίνει τα επιχειρήματά του: «Επειδή πολλές χώρες μαζί εφαρμόζουν ταυτόχρονα την εσωτερική υποτίμηση. Επειδή τα νοικοκυριά δεν μπορούν να ελπίζουν σε πίστωση από ένα προβληματικό τραπεζικό σύστημα. Και επειδή η προσπάθεια πολλών χωρών να περάσουν στην ανάπτυξη μέσω εξαγωγών προσκρούει σε αυτήν την αντίφαση: είναι αδύνατον όλες αυτές οι χώρες να αποκτήσουν εμπορικό πλεόνασμα, αφού είναι γνωστό πως το πλεόνασμα της μιας χώρας είναι το έλλειμμα μιας άλλης» (σε αυτή άλλωστε τη σύλληψη στήριξε η πανίσχυρη Γερμανία ολόκληρο το κατασκεύασμα του ευρώ που την έκανε ακόμη πιο πλούσια). Πολλοί οικονομολόγοι μιλούν για μια «εκκαθάριση της αγοράς εργασίας» που θα μειώσει τις τιμές της, δηλαδή τα εισοδήματα, ώστε να περιοριστεί η ανεργία. Ομως, αυτό θα κάνει ακόμη χειρότερο το πρόβλημα του χρέους. Ο Ρομπ Παρεντό μάς παραπέμπει σχετικά στο δέκατο ένατο κεφάλαιο της «Γενικής θεωρίας της απασχόλησης, του τόκου και του χρήματος». Εγραφε ο Τζον Μέιναρντ Κέινς: «Είναι γνωστό πως η μείωση των μισθών είναι απίθανο να σημάνει μια σταθεροποιητική επιστροφή στον δρόμο της ανάπτυξης με πλήρη απασχόληση».

Αφού ξέρουν...

... (ελπίζουμε), γιατί άραγε οι πολιτικοί ηγέτες επιμένουν παντού σε αδιέξοδες πολιτικές; Και γιατί, για δεύτερη φορά μέσα σε τρία χρόνια, ετοιμάζονται να ξανασώσουν τους τραπεζίτες με νέα δώρα από τα κρατικά ταμεία, που θα τα ξαναγεμίσουν με περικοπές σε μισθούς και συντάξεις; Παραδομένοι σε μια γλυκιά ομηρεία, στα χέρια των τραπεζιτών, υπηρετούν την πλεονεξία τους (συχνά με το αζημίωτο). Και είναι αυτή τόση, που βάζουν πρώτα τη δική τους σωτηρία από τη σωτηρία του συστήματος.

Τα Νέα 07.10.2011

Του Ρούσσου Βρανά

Οταν ένα σπίτι...

... πιάσει φωτιά στη γειτονιά και απειλεί και το δικό σου, δεν αναρωτιέσαι γιατί δεν είχε επαρκή πυροπροστασία. Πιάνεις τη μάνικα και σβήνεις τη φωτιά.

Η Γερμανία...

... δείχνει άραγε διατεθειμένη να κάνει κάτι παρόμοιο για τη σωτηρία των νοτιοευρωπαϊκών χωρών που σήμερα «καίγονται» από τα χρέη; Κάθε άλλο. Τις τιμωρεί για την «απερισκεψία» τους, σφίγγοντας αποπνικτικά στον λαιμό τους έναν βρόχο υπερβολικών αξιώσεων που τις βυθίζει ακόμη περισσότερο στην άβυσσο της ύφεσης, διακινδυνεύοντας έτσι ακόμη και τη διάλυση του ευρώ. Είναι αυτό προς το συμφέρον της; αναρωτιέται ο Μάρτιν Γουόκερ του Πρακτορείου Ηνωμένος Τύπος. Τι θα συμβεί αν κάποιες από αυτές τις χώρες εξαναγκαστούν να βγουν από το ευρώ; Το πρώτο πράγμα που θα κάνουν αυτές οι χώρες, οι οποίες θα υιοθετήσουν νέα εθνικά νομίσματα, θα είναι να περιορίσουν την κίνηση των κεφαλαίων προκειμένου να αποφύγουν διαρροή καταθέσεων στο εξωτερικό. Οι εύρωστες χώρες του ευρώ, οι οποίες δεν θα θέλουν να πλημμυρίσουν από τους μετανάστες αυτών των χωρών που θα αναζητούν δουλειά στο εξωτερικό, θα επιβάλουν περιορισμούς στην ελεύθερη μετακίνηση των εργαζομένων. Και όταν οι πρώην χώρες του ευρώ θα υποτιμήσουν τα εθνικά νομίσματά τους και τα προϊόντα τους (όπως και το εργατικό κόστος) θα γίνουν πολύ φθηνότερα από τα προϊόντα των χωρών του ευρώ, θα επιδιώξουν την ανάπτυξή τους μέσω των εξαγωγών. Τότε, οι επιχειρήσεις και τα συνδικάτα της ευρωζώνης δεν θα αργήσουν να ζητήσουν προστασία από αυτόν τον ανταγωνισμό. Αυτό θα σημάνει το τέλος της ελεύθερης διακίνησης αγαθών. Το ευρώ θα γίνει πολύ πιο ισχυρό χωρίς τις νοτιοευρωπαϊκές χώρες και τότε η ευρωζώνη θα αντιμετωπίσει ένα πολύ σοβαρό εμπορικό πρόβλημα. Με τις εξαγωγές της να ακριβαίνουν και τις εισαγωγές της να φθηναίνουν, θα αποκτήσει ένα επικίνδυνο εμπορικό έλλειμμα. Μπορεί οι Γερμανοί να λατρεύουν τα Φολκσβάγκεν τους, αλλά σίγουρα θα τους βάλει σε πειρασμό ένα σχεδόν εφάμιλλο Φιατάκι στη μισή τιμή, ενώ την ίδια ώρα, οι πολίτες των πρώην χωρών του ευρώ δεν θα είναι σε θέση να αγοράζουν πολλές Μερσέντες.

Η τράπεζα UBS...

... υπολόγισε πως, σε περίπτωση διάλυσης του ευρώ, το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν των ισχυρών χωρών του ευρώ θα μπορούσε να συρρικνωθεί κατά 25% και των ασθενέστερων έως και 50%. Ομως, έστω και μια μείωση του ΑΕΠ στο μισό από αυτό που υπολογίζει η UBS, λέει ο Μάρτιν Γουόκερ, θα μπορούσε να πυροδοτήσει σε αυτές τις χώρες κοινωνικές και πολιτικές αναταραχές που τέτοιες έχουμε να δούμε από το 1945.

Τόσο σκοτεινό...

... είναι το βάθος της αβύσσου στην οποία κινδυνεύει να ρίξει την ήπειρο η ηγέτιδα δύναμη της Ευρώπης. Δεν θα είναι βέβαια κάτι πρωτόγνωρο. Ας μην ξεχνάμε πως το τέλος της μεγάλης ύφεσης του 1930 δεν ήρθε από τις σοφές οικονομικές και πολιτικές επιλογές των ηγετών του κόσμου, αλλά από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Τα Νέα 07.10.2011

Να γελάσουμε ή να κλάψουμε;

Του Μιχάλη Μητσού

Διαβάζοντας κανείς το εκτενές ρεπορτάζ του Ρόιτερ (που παρουσιάστηκε χθες στα «ΝΕΑ») για τον «καυτό μήνα που κλόνισε την ευρωζώνη» (19/6 ώς 21/7) δεν ξέρει αν πρέπει να γελάσει ή να κλάψει. Δεν ξέρει επίσης τι είναι πιο προκλητικό: η ελληνική κουτοπονηριά ή η ευρωπαϊκή ανικανότητα. Αυτό που σίγουρα γνωρίζει είναι το αποτέλεσμα: η κρίση επιδεινώνεται ραγδαία, οι πολιτικοί σηκώνουν τα χέρια ψηλά και οι κερδοσκόποι κάνουν πάρτι.

Ανάλογο πνεύμα, κάτι ανάμεσα σε ειρωνεία και απόγνωση, χαρακτηρίζει και ένα κείμενο του Ρόμπερτ Σρίμσλεϊ που δημοσιεύτηκε χθες στο «Σημειωματάριο» των Φαϊνάνσιαλ Τάιμς. Η ευρωπαϊκή σημαία, σημειώνει ο αρθρογράφος, κυματίζει λίγο ψηλότερα σήμερα. Τα χρυσά αστέρια μοιάζουν πιο λαμπρά. Οι νότες της Ωδής στη Χαρά, του Μπετόβεν, ακούγονται πιο ζωηρές. Κι όλα αυτά επειδή, ύστερα από μια περίοδο τρομακτικής αδράνειας, οι ευρωπαίοι υπουργοί Οικονομικών αποφάσισαν επιτέλους να «κάνουν κάτι» για την κρίση χρέους της ευρωζώνης. Για την ακρίβεια, αποφάσισαν να ζητήσουν από αξιωματούχους της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στις Βρυξέλλες να «προσκομίσουν κάποιες ιδέες» για το τι θα μπορούσε να είναι αυτό το «κάτι». Ενας βετεράνος παρατηρητής των Βρυξελλών παρατήρησε ότι τα πράγματα πρέπει να είναι σοβαρά γιατί οι υπουργοί ζήτησαν από τους αξιωματούχους να «δουν αν μπορούν να ετοιμάσουν κάτι» μέσα στις επόμενες εβδομάδες. Τέτοιες αυστηρές προθεσμίες δεν καθορίζονται για ψύλλου πήδημα.Χαρακτηριστικό της σοβαρότητας της κατάστασης είναι επίσης το γεγονός ότι οι αξιωματούχοι μελετούν σχέδια για τη σωτηρία των τραπεζών της ευρωζώνης είτε προχωρώντας στην ανακεφαλαιοποίησή τους σε εθνικό επίπεδο είτε προωθώντας νέα στρες τεστ που θα δείξουν οριστικά ότι αυτή τη φορά οι τράπεζες δεν χρειάζονται ανακεφαλαιοποίηση. «Το ότι οι τράπεζες βρίσκονται σε δύσκολη θέση παρά το γεγονός ότι πέρασαν τα στρες τεστ δεν σημαίνει ότι υπάρχει ένα διαρθρωτικό πρόβλημα με αυτά τα τεστ» είπε ένας αξιωματούχος. «Είμαστε αποφασισμένοι να συνεχίσουμε να κάνουμε αυτά τα τεστ μέχρι να τα πάρει ο κόσμος στα σοβαρά».

Να κλάψουμε ή να γελάσουμε; Να θυμώσουμε ή να αρχίσουμε να πετάμε γιαούρτια; Τις αιτίες του αδιεξόδου στην Ελλάδα λίγο ώς πολύ τις γνωρίζουμε: εκτεταμένη διαφθορά, ασύλληπτη φοροδιαφυγή, ωχαδερφισμός και «ο καθένας για την πάρτη του», που λέει ο Κον-Μπεντίτ. Πού οφείλεται όμως το αδιέξοδο στην Ευρώπη, και γενικότερα στον πλανήτη; Σύμφωνα με τον Αντρέ Ορλεάν, μέλος της ομάδας «ανήσυχων οικονομολόγων» της Γαλλίας, οι πολιτικοί δεν κατάλαβαν ότι έχουμε μπει σε μια νέα φάση της κρίσης του καπιταλισμού, ή μάλλον του χρηματιστηριακού καπιταλισμού, που εμφανίστηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Βρετανία στα τέλη της δεκαετίας του '70. Δεν έλαβαν κανένα μέτρο για τον έλεγχο των αγορών μετά την κρίση του 2008. Δεν κατάλαβαν ότι ένα νόμισμα που δεν στηρίζεται σε μια πολιτική κυριαρχία δεν μπορεί να υπάρχει για πολύ.

Τα Νέα 07.10.2011

Η Κρήτη στην παγκόσμια ελίτ

Επιμέλεια: Γιώργος Αγγελόπουλος

Το Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Καλιφόρνιας ξεπέρασε το Χάρβαρντ στη λίστα με τα καλύτερα πανεπιστήμια

Στα οκτώ χρόνια που οι «Τάιμς του Λονδίνου» δημοσιεύουν την κατάταξη των πανεπιστημίων του κόσμου στην ειδική έκδοση «Times Higher Education», το Χάρβαρντ ερχόταν πρώτο. Φέτος τα πράγματα άλλαξαν. Στην κατάταξη που δόθηκε χθες στη δημοσιότητα το γνωστότερο ίσως πανεπιστήμιο του κόσμου υποσκελίστηκε από το Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Καλιφόρνιας (Caltech), το οποίο παρουσίασε αύξηση 16% στις επενδύσεις του στον τομέα της έρευνας. Κατά τα άλλα, το Πανεπιστήμιο της Κρήτης είναι το μοναδικό ελληνικό ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα που περιλαμβάνεται φέτος στον κατάλογο (στις θέσεις 276-300 από τις 401-450 πέρυσι). Στον περυσινό κατάλογο των 400 πρώτων περιλαμβανόταν επίσης το Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών (286η θέση), ενώ στις θέσεις 451-500 κατατάσσονταν το Αριστοτέλειο και το Πανεπιστήμιο της Πάτρας.

Τις πρώτες θέσεις της κατάταξης καταλαμβάνουν και φέτος αμερικανικά και βρετανικά πανεπιστήμια. Επτά αμερικανικά είναι ανάμεσα στα δέκα πρώτα και 75 στα 200 πρώτα της εν λόγω κατάταξης. Μαζί με το Χάρβαρντ στη δεύτερη θέση βρίσκεται το Στάνφορντ και ακολουθούν η Οξφόρδη, το Πρίνστον και το Κέμπριτζ. Το πρώτο μη αγγλοσαξονικό πανεπιστήμιο στον κατάλογο είναι το Ελβετικό Ομοσπονδιακό Ινστιτούτο Τεχνολογίας στη Ζυρίχη (15η θέση).

Εκτός από τις ΗΠΑ και τη Βρετανία, η Ολλανδία και η Γερμανία έχουν τα περισσότερα πανεπιστήμια στις 200 πρώτες θέσεις του καταλόγου (21 η καθεμιά) και ακολουθούν ο Καναδάς (9 πανεπιστήμια) και η Αυστραλία (7 πανεπιστήμια). Η Γαλλία βρίσκεται στη δέκατη θέση των χωρών με τα περισσότερα πανεπιστήμια στην κατάταξη, μπροστά από το Χονγκ Κονγκ, αλλά μετά τον Καναδά, την Ελβετία, την Αυστραλία, την Ιαπωνία και τη Σουηδία. Το πρώτο γαλλικό ΑΕΙ στον κατάλογο είναι η Εκόλ Νορμάλ Σιπεριέρ (59η θέση) και ακολουθούν η Εκόλ Πολιτεκνίκ (63η), το Πανεπιστήμιο Πιερ και Μαρί Κιουρί (84η), η Εκόλ Νορμάλ Σιπεριέρ της Λυών (141η) και το Πανεπιστήμιο Παρί Ντιντερό - Παρί 7 (169η). Το πρώτο ασιατικό πανεπιστήμιο είναι του Τόκιο, στην 30ή θέση, ενώ το Πανεπιστήμιο του Πεκίνου βρίσκεται στην 49η θέση.

Το Χάρβαρντ εμφανίζεται συχνά επικεφαλής σε τέτοιες διεθνείς συγκρίσεις -περιλαμβανομένου και του καταλόγου με τα πλουσιότερα πανεπιστήμια - όμως σ' αυτή την περίπτωση περιορίστηκε στη δεύτερη θέση από το California Institute of Technology, γνωστό ως Caltech. Εχει την έδρα του στην Πασαντίνα και είναι ένα σχετικά μικρό ίδρυμα, με περίπου 2.000 ως επί το πλείστον μεταπτυχιακούς φοιτητές και σχεδόν 500μελές προσωπικό. Σε σύγκριση, η Οξφόρδη έχει περίπου 21.000 φοιτητές.

ΤΑ ΚΡΙΤΗΡΙΑ. Ωστόσο αρκετές αμφισβητήσεις διατυπώνονται για τις κατατάξεις αυτές. Η απονομή ενός Νομπέλ, για παράδειγμα, σε καθηγητή ενός πανεπιστημίου ανεβάζει το συγκεκριμένο ίδρυμα κατά 20 με 30 θέσεις, λέει ο Αλέν Μπερέτζ, πρόεδρος του Πανεπιστημίου του Στρασβούργου. Την περασμένη Δευτέρα, ένας από τους καθηγητές του, ο Ζιλ Οφμάν, κέρδισε το Νομπέλ Ιατρικής. Η διάκριση αυτή θα επιτρέψει στο Πανεπιστήμιο του Στρασβούργου να ανέβει σημαντικά σε επόμενες κατατάξεις. Ομως ο Μπερέτζ παραμένει ψύχραιμος. «Μήπως με την ανακοίνωση αυτού του Νομπέλ βελτιώθηκε ριζικά μεμιάς η ποιότητα της έρευνάς μας; Προφανώς όχι», σχολιάζει στη «Λε Μοντ».

Η κατάταξη της έκδοσης «Times Higher Education» λαμβάνει υπόψη διάφορους παράγοντες για την αξιολόγηση των πανεπιστημίων, όπως έρευνα, χρηματοδότηση, ποιότητα διδακτικού προσωπικού, διεθνείς δραστηριότητες και δημοσιεύσεις σε ειδικές επιθεωρήσεις. Ο φετινός κατάλογος υπάρχει στη διεύθυνση http://www.timeshighereducation.co.uk/world-university-rankings/2011-2012/europe.html.

Τα Νέα 07.10.2011

Ζαν-Λικ Γκοντάρ
"Να πληρώσουν για τις σκέψεις από τον αρχαίο πολιτισμό"

Στη ρηξικέλευθη πρότασή του να πληρώνουν οι Ευρωπαίοι δέκα ευρώ κάθε φορά που χρησιμοποιούν τη λέξη «άρα» ή δανείζονται κάποια σκέψη από τον πολιτισμό της αρχαίας Ελλάδας επανέρχεται ο γάλλος σκηνοθέτης Ζαν-Λικ Γκοντάρ με συνέντευξή του στη γερμανική «Die Zeit». «Οι Γερμανοί, οι Γάλλοι, οι Αγγλοι έχουν διαφθείρει την Ελλάδα, την Τυνησία και άλλες χώρες, πρέπει λοιπόν με κάποιο τρόπο να τις αποζημιώσουν», λέει ο 80χρονος πατέρας της νουβέλ βαγκ. «Οποιος δεν έχει χρήματα δεν θα μπορεί να χρησιμοποιεί εκείνη τη σκέψη, θα πρέπει να σκέφτεται διαφορετικά».

Σύμφωνα με τον Γκοντάρ, «κυριαρχεί πάνω μας κάτι που θα μπορούσε να ονομαστεί "τεχνολογία". Ο κόσμος νομίζει ότι ελέγχει την οθόνη και τα κείμενα του κινητού τηλεφώνου, αλλά συμβαίνει το αντίθετο. Είναι σαν τη σχέση ανάμεσα στον σκύλο και το αφεντικό του που τον κρατά με ένα λουρί. Το αφεντικό τραβάει τον σκύλο, αλλά συμβαίνει και το αντίθετο».

Στη σημερινή κατάσταση, ένας άνθρωπος εντυπωσιάζει τον γάλλο σκηνοθέτη: ο Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ. «Είναι περίεργο να τον βλέπω ευρωβουλευτή, τον θεωρώ πάντα έναν νεαρό εξεγερμένο, αναρωτιέμαι μήπως βαριέται μέχρι θανάτου. Ισως όμως με αντιμετωπίζει κι εμένα έτσι, ως έναν ογδοντάχρονο που ζει στην Ελβετία και ετοιμάζει μια καινούργια ταινία: την ιστορία δύο ανθρώπων που δεν μπορούν να επικοινωνήσουν μεταξύ τους μέχρι τη στιγμή που αποκτούν ένα σκυλί».

Τα Νέα 07.10.2011

Μία δεκαετία που πνίγηκε στο αίμα

Επιμέλεια: Νατάσα Μπαστέα

Αφγανιστάν 2001-2011
Σαν σήμερα πριν από 10 χρόνια, μόλις οκτώ εβδομάδες μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις της Αλ Κάιντα στους Δίδυμους Πύργους της Νέας Υόρκης, τα αμερικανικά αεροσκάφη άρχισαν να βομβαρδίζουν θέσεις των Ταλιμπάν που κατείχαν την εξουσία στο Αφγανιστάν. Μέσα σε λίγες εβδομάδες η κυβέρνησή τους είχε καταρρεύσει και τον Δεκέμβριο εκπρόσωποι πολλών αφγανικών ομάδων υπέγραψαν στη Βόννη συμφωνία για το σχηματισμό μεταβατικής κυβέρνησης με επικεφαλής τον ηγέτη των Παστούν Χαμίντ Καρζάι, ο οποίος παραμένει πρόεδρος της χώρας μέχρι σήμερα έπειτα από δύο εκλογικές διαδικασίες. Μια από τις πρώτες αποφάσεις του προέδρου Ομπάμα μετά την εκλογή του ήταν να ενισχύσει τον αριθμό των αμερικανών στρατιωτών στο Αφγανιστάν ώστε να φθάσουν τις 100.000, προκειμένου να περιορίσουν ακόμα περισσότερο την δράση των Ταλιμπάν με στόχο να ξεκινήσει αμέσως μετά όσο το δυνατόν πιο γρήγορα η αποχώρησή τους, η οποία υπολογίζεται ότι θα ολοκληρωθεί το 2014, οπότε και όλη η ασφάλεια της χώρας θα έχει περάσει στα χέρια Αφγανών. Μέχρι στιγμής το κόστος του πολέμου στο Αφγανιστάν για τις ΗΠΑ έχει ξεπεράσει τα 450 δισ. δολάρια.