Δέκα πράξεις της πολιτείας για το περιβάλλον - για τη ζωή

«Οι φιλόσοφοι ερμήνευσαν με πολλούς διαφορετικούς τρόπους τον κόσμο
Μένει τώρα να τον αλλάξομε»


1. Ένταξη Μαθήματος αυτοτελούς για το περιβάλλον στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση.
2. Σύσταση Υπουργείου Περιβάλλοντος και Αυτοτελούς Υπηρεσίας Περιβάλλοντος στις Περιφέρειες, ανεξάρτητης αυτής των δημοσίων έργων.
Κανένα δημόσιο και ιδιωτικό έργο χωρίς μελέτη περιβαλλοντικών επιπτώσεων.
3. Πρόσληψη εξειδικευμένου επιστημονικού προσωπικού στις κεντρικές και περιφερειακές Υπηρεσίες με συμβάσεις έργου και αντικείμενο των μακροπρόθεσμο σχεδιασμό ανάλογα με τις κλιματικές μεταβολές ανά Περιφέρεια της Χώρας.
4. Αύξηση του ποσοστού φοροαπαλλαγής σε δωρεές και χορηγίες σχετικές με την προστασία του περιβάλλοντος.
5. Θεσμοθέτηση κρατικού Επαίνου για τους χορηγούς του περιβάλλοντος.
6. Επέκταση των Πανεπιστημιακών Τμημάτων των σχετικών με τις περιβαλλοντικές Σπουδές.
7. Ειδική ποινική κύρωση εκείνων που αποσιωπούν τη διάπραξη εγκλημάτων σχετικών με το περιβάλλον (πυρκαιές, ρύπανση κλπ), που υποπίπτουν στην αντίληψή τους και αυστηροποίηση των κυρώσεων για εκείνους που εκχερσώνουν δασικές εκτάσεις ή οικοδομούν αυθαίρετα σε αυτές, με την ανάκληση οιασδήποτε κρατικής ενίσχυσης αυτοί λαμβάνουν.
8. Εθελοντική έκτιση μέρους της στρατιωτικής θητείας σε δραστηριότητες σχετικές με το περιβάλλον (πυροπροστασία κλπ).
9. Σύσταση Τριμελών Επιτροπών Πυροπροστασίας σε όλα τα Δημοτικά Διαμερίσματα της χώρας με ευθύνη των οικείων Δήμων με ευθύνη:
- την καταγραφή των διαθέσιμων δημόσιων και ιδιωτικών μέσων πυροπροστασίας
- τη διατήρηση μόνιμου καταλόγου εθελοντών
- την καταγραφή και συντήρηση των αγροτικών και δασικών οδών.
10. Το ήμισυ τουλάχιστον των ετήσιων σχολικών εκδρομών αφιερωμένο στην προστασία του περιβάλλοντος με τη συνεργασία και την καθοδήγηση των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης.
Είναι δεδομένο ότι πρώτα καίγεται η αξία του δάσους και ακολούθως το ίδιο το δάσος καθ’ εαυτό.
Είναι για το λόγο αυτό αυτονόητο ότι πρώτα και πάνω απ’ όλα η Πολιτεία, όπως το ΠΑΣΟΚ στην προγραμματική του πρόταση αναδεικνύει, πρέπει να τονίσει το μήνυμα ότι το Περιβάλλον είναι πρώτη προτεραιότητα για τους Έλληνες.
Χωρίς άλλες θεωρητικές προσεγγίσεις και ψηφοθηρικές κραυγές πρέπει με τις προτεινόμενες πρωτοβουλίες που μπορούν να υλοποιηθούν ΑΜΕΣΑ και χωρίς απαγορευτικό οικονομικό κόστος να τοποθετήσει το περιβάλλον στην κορυφή της δημόσιας συζήτησης, να καταστήσει τον πολίτη γνώστη και υπεύθυνο γι’ αυτό.
Πρέπει πια, ως όρος επιβίωσης της χώρας μας, η Πολιτική έμπρακτα να αποδεικνύει πως έχει ένα πρόταγμα:
Να αγαπήσουμε ξανά την Ελλάδα.

Βαρβάρα Τερζάκη

Ρέθυμνο 13 Σεπτεμβρίου 2007

Παιδεμός Παιδείας

Παιδεμός παιδείας.
Παιδεμός ατελείωτος, αιώνιος.
Εδώ και έναν αιώνα περίπου η χώρα μαστίζεται από μια εκπαιδευτική πολιτική που δεν λέει να βρει το δρόμο της, δεν εννοεί να χαράξει μια ενιαία γραμμή πλεύσης, τουλάχιστον στα σημεία εκείνα που είναι βέβαιο ότι μπορεί να υπάρξει.
Γιατί μη γελιόμαστε, η παιδεία είναι πράξη πολιτική και κάθε πολιτική παράταξη δικαιούται να έχει τη δική της πολιτική άποψη για την παιδεία, εκείνη την άποψη που συνάδει περισσότερο με τις ευρύτερες απόψεις της στα γενικότερα ζητήματα.
Όμως αυτό είναι κάτι πολύ διαφορετικό από αυτό που βλέπομε να συμβαίνει στην ελληνική εκπαίδευση.
Εδώ δηλαδή και όταν ακόμη δεν υπάρχουν διαφορές επινοούνται, έτσι για να διαχωρίσομε τη θέση μας από τους άλλους.
Εδώ και όταν είμαστε ακόμη στείροι σε μεταρρυθμιστικές ιδέες, παίρνομε ημίμετρα τα ονομάζομε μεταρρύθμιση, ξεσηκώνομε τη νεολαία στους δρόμους και εμείς κοπτόμαστε για τη μεταρρύθμιση που οι ταραξίες δεν αφήνουν να προχωρήσει.
Η κατάσταση αυτή είναι καιρός να προβληματίσει κάποιους, γιατί το κόμμα τους δεν έχει προσφέρει τα αναμενόμενα.

Έτσι, αν ανατρέξει κανείς στην μεγάλη δημοκρατική παράταξη διαπιστώνει μια μεγάλη μεταρρύθμιση το 1964, με Υπουργό Παιδείας τον Γ. Α. Παπανδρέου και Γενικό Γραμματέα τον Ευάγγελο Παπανούτσο, τον αρχιτέκτονα της μεταρρύθμισης εκείνης.
Διαπιστώνει επίσης μια μεγάλη μεταρρύθμιση στη δεκαετία του 1980 με την αντικατάσταση των Επιθεωρητών από τους Σχολικούς Συμβούλους, με την εκπόνηση νέων Αναλυτικών Προγραμμάτων, που είχαν παραμείνει ίδια από το 1911, με τη συγγραφή νέων βιβλίων για όλες τις βαθμίδες της γενικής εκπαίδευσης με την καθιέρωση ενός συστήματος επιλογής για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, που κέρδισε την εμπιστοσύνη ολόκληρου του ελληνικού λαού και που κανείς δεν τόλμησε ποτέ να το αμφισβητήσει.
Και πώς να μην αναφέρει κανείς την επέκταση των Πανεπιστημίων, που πραγματοποιήθηκε εκείνη επίσης χρονική περίοδο από την ίδια δημοκρατική παράταξη;
Τότε, για πρώτη φορά στα ελληνικά χρονικά, οι επαρχιακές πόλεις της χώρας αποκτούσαν το δικό τους Πανεπιστήμιο και έβλεπαν το επί δεκαετίες ανεκπλήρωτο όνειρο να γίνεται πραγματικότητα.
Ακολούθησε η μεταρρύθμιση των Ανωτάτων Σχολών και η μετατροπή τους σε Πανεπιστήμια καθώς και η ίδρυση του Ελεύθερου Ανοικτού Πανεπιστημίου.
Όλα αυτά αποτέλεσαν πραγματική κοσμογονία στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Η δεξιά αντίθετα υπήρξε πολύ φειδωλή στην παιδεία. Έμενε διαρκώς σε μια άγονη κριτική των εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων που επιχειρούσε κάθε φορά η δημοκρατική παράταξη, απειλώντας πως όταν θα ξαναγίνει κυβέρνηση θα τα πάρει πίσω. Και δεν δίστασε πολλές φορές να πραγματοποιήσει τις απειλές.
Η μόνη ευτυχής στιγμή για τη γενική εκπαίδευση υπήρξε επί δεξιάς η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση του 1976 με Υπουργό Παιδείας το Γ. Ράλλη.
Και στην περίπτωση αυτή βέβαια η δεξιά κατ’ επιθυμία του Κωνστ. Καραμανλή, υιοθέτησε απλώς τη μεταρρύθμιση του 1964, την ίδια εκείνη μεταρρύθμιση που με τόση μανία είχε πολεμήσει παλαιότερα.
Όσο για τα πανεπιστήμια δεν ίδρυσε ποτέ και κανένα. Ποτέ με όσα ονόματα και όσους κομματικούς σχηματισμούς και αν κυβέρνησε. Πάντα όταν η δεξιά μιλούσε για ίδρυση νέων πανεπιστημίων μιλούσε για την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων. Όπως ακριβώς και σήμερα. Δεν ίδρυσε ποτέ και κανένα δημόσιο πανεπιστήμιο.
Θα πρέπει ωστόσο να της αναγνωρίσομε ένα μεγάλο κατόρθωμα. Το κατόρθωμα είναι ότι ύστερα από 30 και πλέον χρόνια επιτυχούς εφαρμογής του συστήματος των Πανελλαδικών εξετάσεων, κατάφερε να το υπονομεύσει κι αυτό δυο φορές μάλιστα εφέτος και κατάφερε να κλονίσει την εμπιστοσύνη του ελληνικού λαού και σ’ αυτό ακόμη το εκπαιδευτικό μέτρο που ήταν αναμφισβήτητο και βρισκόταν υπεράνω πάσης υποψίας.
Παιδεμός παιδείας λοιπόν. Και η χάραξη μιας κοινής εκπαιδευτικής πολιτικής τουλάχιστον στα βασικά της σημεία, τείνει να γίνει εθνική ανάγκη.
Όμως, πώς να συναινέσει αυτός που θέλει με εκείνον που αρνείται; Πώς συνεργασθεί αυτός που πιστεύει στην παιδεία ειλικρινά με εκείνον που απλώς λέει ότι θέλει, αλλά η ιστορία του αποδεικνύει ότι δεν θέλει; Μπορεί κανείς να δημιουργήσει συνθήκες δημιουργίας με αυτά τα δεδομένα; Ασφαλώς όχι.


Βαρβάρα Τερζάκη
Ρέθυμνο 12 Σεπτεμβρίου 2007

Δημοσκοπήσεις

Όταν ο ομώνυμος Γάλλος κοινωνιολόγος έθεσε για πρώτη φορά σε εφαρμογή τις δημοσκοπήσεις δεν μπορούσε μάλλον ποτέ να φανταστεί το μέγεθος και την έκταση της εφαρμογής που επρόκειτο να λάβουν. Οι όροι δημοσκόπηση ή διερεύνηση της κοινής γνώμης, που χρησιμοποίησε ο ίδιος τέθηκαν σιγά-σιγά στο περιθώριο και αντ’ αυτών χρησιμοποιείται ο όρος Γκάλοπ που ταυτίζεται με το όνομα του εμπνευστή τους. Το πρόβλημα όμως δεν είναι εκεί. Ούτε και αποτελεί βέβαια γενικώς πρόβλημα το να σφυγμομετρήσει κανείς την κοινή γνώμη, να αφουγκραστεί τον παλμό της και να γνωρίσει τις τάσεις προς τις οποίες φαίνεται να κινείται.

Οι δημοσκοπήσεις αρχίζουν να απειλούν και να εξελίσσονται σε πρόβλημα από τον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιούνται και από τον τρόπο με τον οποίο διεξάγονται. Και οι δύο αυτές εκδοχές θεωρώ ότι όχι απλά απειλούν την ελληνική πολιτική ζωή αλλά αποτελούν ήδη μέγα πρόβλημα και αναλύω αμέσως τους λόγους.

Κατ’ αρχάς αποτελεί κίνδυνο ο τρόπος με τον οποίο διεξάγονται. Είναι δηλαδή γνωστό ότι υπάρχουν χίλιοι δυο τρόποι να νοθεύσεις το αποτέλεσμα και να οδηγήσεις τις απαντήσεις εκεί που επιθυμείς. Κλασσικό τρόπο διαστρέβλωσης της πραγματικότητας αποτελεί ο τρόπος που επιλέγεις το δείγμα προς το οποίο απευθύνεσαι ή ο τρόπος με τον οποίο διατυπώνεις τις ερωτήσεις σου. Είναι φανερό ότι αν θέλεις να βγάλεις ως αποτέλεσμα την έλλειψη αυτοκινήτων στην Ελλάδα, επιλέγεις το δείγμα των ερωτωμένων μέσα από τα λεωφορεία του ΚΤΕΛ και το θέμα έχει λυθεί. Γιατί αν φυσικά όλοι αυτοί είχαν αυτοκίνητο δεν θα ταξίδευαν με λεωφορείο. Τέτοιες περιπτώσεις υπάρχουν άπειρες και για όλες τις εκδοχές.

Εκτός από τον παραπάνω κλασσικό τρόπο χειραγώγησης του αποτελέσματος, υπάρχει η δυνατότητα να διατυπώσεις έτσι τις ερωτήσεις που να κατευθύνεις τις απαντήσεις προς τα εκεί που επιθυμείς. Κι αυτό γίνεται διακριτικά, έντεχνα, με τρόπο που ο ερωτώμενος απαντά χωρίς να καταλαβαίνει ότι χειραγωγείται. Ο κίνδυνος αυτός ελλοχεύει πάντα, είναι πάντα υπαρκτός και πάντα παραμένει αόρατος.

Πολύ πιο επικίνδυνος είναι ωστόσο ο τρόπος με τον οποίο χρησιμοποιούνται οι δημοσκοπήσεις στην Ελλάδα, πράγμα που αξιοποιεί κατά κόρον η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Κανονικά οι δημοσκοπήσεις θα ήταν πολύ χρήσιμες για να μελετήσεις τις τάσεις και τις ροπές της ελληνικής κοινής γνώμης, και αν το κρίνεις πολιτικά ορθό, να αλλάξεις την πολιτική σου στα συγκεκριμένα σημεία. Αντ’ αυτού όμως τι βλέπουμε; Η κυβέρνηση μελετά τα γκάλοπ. Δεν ενδιαφέρεται όμως να αλλάξει την πολιτική της. Εκείνο που την ενδιαφέρει είναι να κερδίσει πόντους στα γκάλοπ, χωρίς να αλλάξει πολιτική. Και έχει ανακαλύψει τον τρόπο: Αντί να αλλάξει την πολιτική, αλλάζει την συμπεριφορά. Με άλλα λόγια δεν ενδιαφέρεται για την πολιτική, αλλά για την επικοινωνία. Και αυτή η αλλαγή της επικοινωνίας, χωρίς αλλαγή της πολιτικής, αποτελεί οξύτατο κτύπημα κατά της πολιτικής, μεγάλο πλήγμα κατά της Δημοκρατίας.


Βαρβάρα Τερζάκη
Ρέθυμνο 31 Αυγούστου 2007

Ερωτήματα

Παρασκευή 14 Σεπτεμβρίου 2007

1. Πιστεύετε οτι οι ακραίες δηλώσεις του κ. Πολύδωρα, τις οποίες η Κυβέρνηση Καραμανλή ούτε υιοθετεί αλλά ούτε αποδοκιμάζει, εξυπηρετούν οργανωμένη πολιτική σκοπιμότητα προκειμένου η ΝΔ να αλιεύσει ψήφους από το ΛΑΟΣ, χωρίς να εγκαταλείψει το προσωπείο του μεσαίου χώρου ;
2. Θεωρείτε τη δήλωση Καραμανλή ότι, αν δεν πάρει αυτοδυναμία και αν έλθει πρώτο κόμμα(ένα μεγάλο ΑΝ), θα θελήσει , αν μπορέσει , να οδηγήσει τη χώρα πάλι σε άμεσες εκλογές. Εκβιαστική; Αλαζονική; Aνεύθυνη;

Βαρβάρα Τερζάκη

Ρέθυμνο 14 Σεπτεμβρίου 2007

Ερωτήματα

Τετάρτη 12 Σεπτεμβρίου 2007

1. Αισθάνεσθε ότι η χώρα έχει βουλιάξει στη μιζέρια; Ότι όλοι μας συζητάμε τα στραβά και τα ανάποδα της κοινωνίας μας; Ότι παραμερίζουμε εκτός οπτικής στόχευσης και εκτός συζητήσεων τα όποια, έστω και λίγα, θετικά; Σας απασχολεί το πώς θα ξεφύγουμε από την απογοήτευση και την απαισιοδοξία; Έχετε κάτι να προτείνετε;
2. Το ΠΑΣΟΚ και ο Γιώργος Παπανδρέου έχει πλήρη συνείδηση αυτού του προβλήματος της απογοήτευσης. Προσπαθεί να δημιουργήσει ένα κλίμα ρεαλιστικής αισιοδοξίας στο Λαό, τονίζοντας την ανάγκη για εθνική αυτοπεποίθηση και για προσανατολισμό προς το μέλλον. Παράλληλα προτείνει συγκεκριμένες και μελετημένες λύσεις για τα μεγάλα θέματα που μας απασχολούν. Σας πείθει; Σας πείθομαι όλοι εμείς στο ΠΑΣΟΚ που συμμεριζόμαστε αυτά που ο Γιώργος Παπανδρέου εκφράζει; Αν όχι, γιατί;

Βαρβάρα Τερζάκη

Ρέθυμνο 12 Σεπτεμβρίου 2007

Ερωτήματα

Δευτέρα 3 Σεπτεμβρίου 2007

1. Πώς νομίζετε ότι μπορεί να αντιμετωπισθεί το ασφαλιστικό χωρίς να αυξηθούν τα ηλικιακά όρια, χωρίς να μειωθούν οι συντάξεις και χωρίς να αυξηθούν οι εισφορές; Αρκεί η εθελοντική παραμονή στην εργασία; Θα θελήσουν οι εργοδότες ιδιώτες αλλά και οργανισμοί του Δημοσίου να κρατήσουν μεγάλης ηλικίας εργαζόμενους ή θα δώσουν εθελουσια έξοδο, όπως έκανε ο ΟΤΕ φορτώνοντας το κόστος στα ταμεία; Πώς θα αντιμετωπισθεί η εισφοροδιαφυγή; Αποτελούν οι μετανάστες κάποια λύση; Boρειοευρωπαίοι που εγκαθίστανται στην Ελλάδα μήπως είναι μια άλλη μικρή διέξοδος;
2. Υπάρχει καμμία πειστική δικαιολογία για την έλλειψη έγκαιρης κινητοποίησης προκειμένου να προστατευθεί η Ολυμπία; Δεν ήταν αυτό ένα από τα χειρότερα δείγματα αδιαφορίας των υπευθύνων που περίμεναν μέχρι το παρα ενα για να κάνουν ο,τι έπρεπε να είχε γίνει από το μεσημέρι της Κυριακής; Πότε θα μάθουμε να μην αφήνουμε όλα για την τελευταία στιγμή;

Βαρβάρα Τερζάκη

Ρέθυμνο 3 Σεπτεμβρίου 2007