Ομιλία κ. Βαρβάρα Τερζάκη Παλλήκαρη, 21.03.2012
Η ευτυχία αποτελεί τη φυσική μας κατάσταση μέσα στο σύμπαν.
Κυλά αυθόρμητα όταν σταματάμε να περιπλέκουμε τα πράγματα, όταν τα βλέπουμε όλα σαν μια πρόκληση, σαν μια διδασκαλία, σαν μια ευκαιρία συνέχισης της ζωής και της εξέλιξης.
Σημαντικό είναι να έχεις ειρήνη στη διάρκεια των καταιγίδων, των αντιξοοτήτων, και στις χειρότερες των περιπτώσεων, όπως πιθανόν στις τωρινές συνθήκες ζωής μας.
Τα πάντα έχουν σημασία επειδή η ζωή δεν πορεύεται μόνο σε τούτη την πραγματικότητα.
Γι’ αυτό πρέπει να είμαστε πάντα, μέσα στον ιερό μας Κύκλο. !!
Σήμερα όλοι αναρωτιόμαστε εάν έχει μέλλον η ελπίδα, εάν έχει μέλλον η αλληλεγγύη, εάν έχει μέλλον το μέλλον.
Μια απάντηση υπάρχει ότι, όλα είναι ρευστά, τίποτε δεν είναι ακλόνητο, ούτε ο ιδέες ούτε και τα συναισθήματα.
Δεν υπάρχουν βεβαιότητες, παρά μόνον απρόοπτα.
Δυστυχώς οι παγκόσμιοι νόμοι του χρήματος και του εμπορίου έχουν σοβαρό αντίκτυπο στη ψυχή μας.
Δυστυχώς προσπαθούν να μας πείσουν ότι η Μοίρα μας εξαρτάται από τους άλλους.
Δυστυχώς μας δανείζουν για να μην έχουμε, μας δανείζουν για να πεινάμε!!!
Οι έλληνες και ιδιαίτερα εμείς οι κρητες μπορούμε να καυχηθούμε, ότι είμαστε οι πιο προηγμένοι μεταξύ των αρχαϊκών, και οι πιο αρχαϊκοί μεταξύ των προηγμένων.
Και επειδή όπως γνωρίζετε όλοι καλά, ουδείς πολιτισμός βασίζεται στους άριστους άνδρες του, ανώτατη βαθμίδα του, οι μητέρες των τέκνων του, όπως ξεκάθαρα λέει ο ποιητής, η Ελληνίδα γυναίκα σήμερα καλείται να ξαναδώσει στα πράγματα, την αρχική τους γεύση.
Η κυριαρχία των γυναικείων μορφών στην Ελληνική ιστορία πιθανώς ξαφνιάζει, όταν γνωρίζομε ότι , ήταν αποκλεισμένη από τις διάφορες όψεις της κοινωνικής ζωής παρόλα ταύτα η γυναίκα είτε ως οικονομική διαχειρίστρια. είτε ως εργαζόμενη συνέβαλλε πάντοτε αποφασιστικά, στην οικονομική και κυρίως κοινωνική σταθερότητα
Την ίδια στιγμή εκπληρώνει στο ακέραιο το μερίδιο της στη θρησκευτική ζωή της κοινότητας, ως πιστή και ως ιέρεια.
Όσο για την κοινωνική της προσφορά αυτή έρχεται μέσα από τις ώδινες του τοκετού. Είναι η γυναίκα που ακροβατεί ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο, δίδοντας ζωή.
Η μοίρα μας είναι στα χέρια της γυναίκας, μπορεί και αυτή η ίδια να το έχει ξεχάσει, όμως όπου ακόμη κάτι επιζεί, κάτι που άλλοτε σ αυτό προσευχηθήκαμε, και προσκυνήσαμε, ήδη περνά έτσι όπως είναι ,στην Αφάνεια. Είναι ανάγκη τώρα, να γίνομε συμμέτοχοι σε ένα νέο συλλογικό αφήγημα, που σημαίνει ένα πλαίσιο συνύπαρξης. Είναι ανάγκη να υπερασπιστούμε μείζονες ηθικές αξίες.
Παλαιότερα οι πόλεμοι γίνονταν για εδαφικές κατακτήσεις, μετά για την κατάκτηση των πρώτων υλών. Λένε ότι, στο μέλλον οι πόλεμοι θα γίνονται για το νερό, αλλά σήμερα γίνεται κρυφός πόλεμος, για την κατάκτηση της μνήμης.
Το πνεύμα του καλού πάντα υπερνικά τις αντίξοες περιστάσεις και πάντα θριαμβεύει. Θα επιστρέψει ως αναγκαία συνθήκη ηθικής, ενδεχομένως στον αντίποδα της γνωστής δανειακής συνθήκης. Αυτά τα δύστυχα χρόνια απαιτούν καινούργιες αντιλήψεις, που θα στηριχθούν πάνω σε λησμονημένες ανθρώπινες δυνάμεις, οι οποίες θα αναζητήσουν ξανά την πίστη στον άνθρωπο, ο οποίος άνθρωπος θα αποτελεί τη βάση της κοινωνικής και οικονομικής πυραμίδας. Αν τελικά δε θέλομε να χάσουμε το προνόμιο της δημοκρατίας, αν δεν επιθυμούμε καθεστώς ψυχρής μετά-δημοκρατίας, όπου απλώς θα παριστάμεθα (ως υποχείρια ), όπως τώρα, οφείλομε να δώσουμε τη μάχη με το θάρρος του ανθρώπου που ξέρει, πότε και πως μπορεί να δεσμευθεί, σε ένα αγώνα με αβέβαιη έκβαση. Γιατί περί αυτού πρόκειται. Δυστυχώς δεν θα είμαστε οι πρώτοι στο κόσμο που θα το ζήσομε αυτό.
Αν και μας υποκλάπηκε δολίως η εμπειρία και η ικανότητα να παίρνουμε θέση στα πράγματα, εν τούτοις, είναι η πρώτη φορά και είναι μεγάλη η ειρωνεία, που θα δωσωμε σημασία στο μέλλον, ακόμη και αν πολλοί πιστεύουν ότι δεν έχουμε μέλλον!! Ζώντας τον αιώνα της ανασφάλειας, σε μια εποχή ρευστοποίησης της πραγματικότητας, ο ρεαλισμός δεν είναι πάντα δείγμα σύνεσης. Φυλακίζει τη σκέψη. Η ουτοπία μπορεί να μας αποκαλύψει σε σημαντικό βαθμό τις κρυμμένες δυναμικές πλευρές της σημερινής πραγματικότητας. Το Πανεπιστήμιο των Ορέων ως ουτοπία ξεκίνησε και κάνει πραγματικότητα τη διασύνδεση της παιδείας με το όραμα και την καταξίωση των ανθρώπων της υπαίθρου, μέσα από τα παραδοτέα τους. Τις αρχέγονες αξίες, τα προϊόντα, τη φύση, τον πολιτισμό και την παράδοση.
Δεν είναι τυχαίο το που γεννηθήκαμε. Υπάρχει έργο που πρέπει να γίνει σε αυτούς τους τόπους και τις συνθήκες και μπορείς να φύγεις μόνον αφού έχεις ολοκληρώσει το έργο σου.
Η Ελλάδα είναι μία χώρα εξαίσιας ωραιότητας, μιας ωραιότητας που υπερβαίνει κάθε αντίθεση ανάμεσα στο άσχημο και στο ωραίο. Το κάλλος της δεν είναι κάποια αισθητική πραγματικότητα, αλλά ένα από τα σημεία με τα οποία εκδηλώνεται το απόλυτο. Είναι γη φιλόξενη με ανήκουστες δυνατότητες, που δεν περιμένουν παρά μόνο την εκπλήρωση τους. Είναι γη, που κάθε ανθρώπινο ον μπορεί να βρει το τόπο του, μια και οι Θεοί δεν έχουν εγκαταλείψει τις εστίες.
Η Ελλάδα, είναι μια μικρή χώρα που για να μπει στην ΕΕ, κάποτε αναγκάστηκε να προσαρμόσει όλες τις δομές της, ανάλογα με τα Ευρωπαϊκά συμφέροντα κ όχι με την κοινή λογική κ την πρόοδο της.
Πιέστηκε δηλαδή, να υιοθετήσει προτεσταντικές, καλβινιστικες, καπιταλιστικές νόρμες, που ίσως δεν της ταίριαζαν, διότι δεν αναγνώριζαν το δικό της παρελθόν, επηρεασμένο από τη Μεσόγειο θάλασσα και την Ανατολή.
Μα πως μπορεί μια μεσογειακή κοινωνία ξαφνικά να μεταμορφωθεί σε Γερμανία; Πως μπορεί ο Έλληνας εργαζόμενος να αποκτήσει ψυχοσύνθεση Ολλανδού; Όσο κι αν ήθελαν οι κυβερνήσεις μας, κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσε ποτέ να συμβεί.
Αν λοιπόν μπορεί να κατακρίνει κάνεις την ΕΕ, είναι ότι κανείς δεν υπολόγισε τη βαρύτητα της διαφορετικής κουλτούρας, παρά βασίστηκε σε οικονομικά μεγέθη και στοιχεία
Δεν πρέπει να ταυτίζουμε την ΕΕ με την Ευρώπη. Η ΕΕ είναι club πλουσίων. Η Ευρώπη είναι ήπειρος που ξεκινά στην Αγγλία κ περιλαμβάνει κ την Ρωσία.
Άλλο να είσαι Ευρωπαίος κ άλλο το να είσαι μέλος μιας ένωσης που προστατεύει τους βαθύπλουτους. Αλλά όνειρα, άλλο κλίμα, άλλος τρόπος ζωής, άλλη φιλοσοφία εχωμε από τους Γερμανούς η τους Ολλανδούς. Χαριστική βολή στη θεσμική συνοχή και στο δυναμισμό της Ελληνικής κοινωνίας, έδωσαν πολιτικές μεθοδεύσεις, για προσαρμογή στα ευρωπαϊκά πρότυπα, βεβηλώνοντας και διαλύοντας το κύτταρο της ιστορικής συνέχειας και επιβίωσης 3,5 χιλιάδων χρόνων, για να πετύχουν περισσότερα ευρωπαϊκά κονδύλια και επιδοτήσεις.
Δυστυχώς πέτυχαν την καταστροφή μέσω όλης αυτής της διαφθοράς η οποία κυρίευσε την ελληνική κοινωνία. Η Ελλάδα γίνεται το εργαστήριο μιας κοινωνικής αλλαγής πού σε δεύτερο χρόνο θα γενικευθεί σ όλη την Ευρώπη.
Ένας υποκριτικός δυτικός κόσμος, που επευφημεί τις φθηνές βιομηχανικές ζώνες και το ελεύθερο εμπόριο της Κίνας, αλλά δεν θέλει να δει την βία ,τον αυταρχισμό, τις περιβαλλοντικές καταστροφές, την καταρράκωση των πολυσυζητημένων, των οικουμενικών, ανθρώπινων δικαιωμάτων.
Η περίπτωση του Θιβέτ, που συγκρούεται με τον γίγαντα Κίνα, θυμίζει στον υλόφρονα κόσμο μας, κάποιες ξεχασμένες πολιτείες, τις μοναστικές πολιτείες ,όπου η πνευματικότητα ,η μεταφυσική, η ειρηνοφιλία, ο σεβασμός κάθε πλάσματος, η ζώσα παράδοση, η αργή εκδήλωση του χρόνου, έχουν νόημα και λειτουργική αξία για τον άνθρωπο. Ο χρόνος κυλάει υπέρ τους ,υπέρ της βελούδινης δύναμης. Είναι μια αυτοτελής και τελέσφορη απάντηση στον κόσμο της υποκρισίας κ της μόλις καλυμμένης ωμής βίας, στον κόσμο που χρησιμοποιεί επιλεκτικά τη φιλολογία περί οικουμενικών δικαιωμάτων, για ανθρωπιστικούς βομβαρδισμούς, προληπτικές επεμβάσεις. Αυτή η αντιπαράθεσης πρέπει να διδάξει όλους εμάς τους υπόλοιπους.
Για να λυθεί η κρίση ταυτότητος της Ελλάδος, πρέπει να αγκαλιάσουμε το παρελθόν μας.
Επειδή τίποτα δε μπορεί να γίνει εξ’ αποστάσεως σε μία χώρα όπως η πατρίδα μας, που τρέφεται με την εγγύτητα, ούτε πολιτική εξ αποστάσεως είναι δυνατή, ούτε παραγωγή, ούτε εκπαίδευση, είναι υποχρέωση μας να σώσομε τη γλώσσα, την ιστορική συνείδηση, την πολιτισμική ιδιοπροσωπία, την ανάγκη και τη χαρά των σχέσεων κοινωνίας. Η Κρήτη υμνήθηκε ανά τους αιώνες ως λίκνο του πολιτισμού και ως παραδεισιακή ευτοπία Τώρα κινδυνεύει να μεταβληθεί σε δαστική δυστοπία.
Στα μικρά χωριά της Κρήτης, δεν υπήρχαν μεγέθη βασιλικών οίκων αλλά μικροάγιοι του ανθρώπινου πόνου: υστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι, ζούσαν με υπαρξιακή ευδαιμονία και καταλήγουν σταδιακά να ζουν σε καλπάζουσα ανασφάλεια και δυστυχία.
Μόνο όσοι επιχειρούν το παράλογο μπορούν να κερδίσουν το αδύνατο. Ας στραφούμε στις μητέρες, τα μικρά παιδιά, τον κόσμο χωρίς Αργύρια, χωρίς επιτήρηση, χωρίς Εθνική Ταπείνωση.
Η στοχευμένη προσοχή θα είναι το αγαθό που θα λείπει περισσότερο στη μελλοντική ζωή. Άλλωστε τίποτα δεν έχει αλλάξει τη φύση του ανθρώπου, όσο η απώλεια της σιωπής, η οποία κάποτε ήταν φυσική, σαν τον ουρανό και τον αέρα.
Επειδή στην Κρήτη υψώνεται κανείς ακόπως από τη φύση στην ιστορία και επειδή ο καλύτερος προφήτης είναι εκείνος που αγαπά και όχι εκείνος που σκέφτεται, ας ενωθούμε μέχρι εκεί που συναντούνται οι τέσσερις άνεμοι και συγχέονται όλα τα αρώματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου