Του Ρούσσου Βρανά
Αν ο θάνατος...
...της σοσιαλδημοκρατίας επήλθε πράγματι με την παγκοσμιοποίηση, όπως βεβαιώνουν πολλοί ειδικότεροι από εμάς, τότε η εμπειρία από την κυβέρνηση Μιτεράν στη Γαλλία (1981-1986) ήταν η αρχή του ψυχορραγήματός της.
Στην αρχή...
...της δεκαετίας του 1980 και ενώ η αντικρινή νεοφιλελεύθερη Βρετανία ήταν βυθισμένη στην ύφεση, η νέα γαλλική κυβέρνηση του Μιτεράν, που μοίραζε υπουργεία σε κομμουνιστές υπουργούς, ακόμη και στον σύντροφο του Τσε Γκεβάρα Ρεζίς Ντεμπρέ, αύξανε τις δημόσιες δαπάνες 27%. Στις άγονες μέχρι τότε φοιτητικές λέσχες, άναβαν ξαφνικά ζωηρές συζητήσεις για τον χαρακτήρα που θα έπαιρναν οι αλλαγές τις οποίες σχεδίαζε η νέα κυβέρνηση. Θα επρόκειτο άραγε για ένα σοσιαλδημοκρατικό καθεστώς με σαφή μαρξιστικό χαρακτήρα; Και τι επίπτωση θα είχε αυτό στον γαλλικό καπιταλισμό; Ο Μιτεράν προχώρησε σε ένα ευρύ πρόγραμμα εθνικοποιήσεων (36 τράπεζες, καθώς και μεγάλες επιχειρήσεις χημικών, αλουμινίου και ηλεκτρονικών), αύξησε τον ελάχιστο μισθό 10% και δημιούργησε πολλές νέες θέσεις εργασίας στον δημόσιο τομέα. Oπως και πολλές διαψευσμένες ελπίδες, όταν έκανε τη μεγάλη στροφή, όταν εγκατέλειψε τις λαϊκές τάξεις, όταν εγκαινίασε την εποχή των σκανδάλων του Μπερνάρ Ταπί, όταν έσκυψε μπροστά στην ολιγαρχία του χρήματος, όταν η Γαλλία «μετατράπηκε σε αεροπλανοφόρο της νεοφιλελεύθερης αυτοκρατορίας, πιθηκίζοντας τον Ρίγκαν και τη Θάτσερ μέσα στο όργιο της αχαλίνωτης αγοράς», έγραφε στην εφημερίδα «Ουμανιτέ» ο Ζαν-Εμανουέλ Ντικοέν.
Βρισκόμαστε...
...σήμερα μπροστά σε ακόμη μία μεταβίβαση εξουσίας στη Γαλλία, όπου οι δημοσκοπήσεις δείχνουν σαφώς ότι στις εκλογές του Μαΐου θα ξαναπεράσει στα χέρια των Σοσιαλιστών. Αυτή τη φορά, ο υποψήφιός τους Φρανσουά Ολάντ αποφεύγει τα παχιά λόγια. Δεν μιλάει ούτε για τον χαρακτήρα της κοινωνικής αλλαγής ούτε για τη μετάβαση στον σοσιαλισμό. Αυτό που προτείνει πάντως δεν παύει να είναι εντυπωσιακό: αύξηση του φόρου στο 75% για τα εισοδήματα άνω του ενός εκατομμυρίου ευρώ. Οι ψηφοφόροι συμφωνούν. Σε δημοσκόπηση, το 61% δηλώνει υπέρ και μόλις το 29% κατά. Είναι ίσως η πρώτη φορά εδώ και τριάντα χρόνια, σημειώνει ο πολιτικός αναλυτής Ντέιβιντ Οσλερ, όπου ένα μεγάλο ευρωπαϊκό κόμμα φαίνεται πως θα κερδίσει τις εκλογές επειδή ακριβώς έχει ως βασική προεκλογική θέση του τη φορολόγηση των πλουσίων. Πολλά από τα επιχειρήματα που ακούμε εδώ και 30 χρόνια θα ξαναβγούν μπροστά. Θα το βάλει άραγε στα πόδια η γαλλική αστική τάξη; Θα αποθαρρύνει τις ιδιωτικές επενδύσεις η βαριά φορολογία; Ισως, αν ο Φρανσουά Ολάντ εννοεί πράγματι αυτό που λέει. Ομως, τα ιστορικά προηγούμενα της σοσιαλδημοκρατίας δεν εμπνέουν εμπιστοσύνη.
Υστερα από λίγο...
...«σοσιαλισμό» μέχρι το 1983, το «σύντομο» διάλειμμα λιτότητας που είχε αναγγείλει τότε ο Μιτεράν έθαψε κάθε βούληση για ρήξη με τον καπιταλισμό. Σχεδόν τριάντα χρόνια αργότερα, αυτή η νεοφιλελεύθερη παρένθεση δεν έχει κλείσει ακόμη για τους Σοσιαλιστές. Ετσι, μπορεί να γράφει σήμερα το περιοδικό «Μαριάν»: «Δεν είναι σοσιαλιστές που θέλουν να μεταρρυθμίσουν τον καπιταλισμό, αλλά καπιταλιστές που θέλουν να μεταρρυθμίσουν τον σοσιαλισμό».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου