Ο αιώνας μας είναι αιώνας ηθελημένης αγριότητος

Με κάθε τρόπο προσπαθούμε να διώξουμε τους θεούς, όμως οι χειρονομίες της λατρείας δεν φεύγουν.

Όταν είμασταν παιδιά, πριν από μερικά χρόνια, η φύσις και η λατρεία της, ήταν μέρος της καθημερινής μας αγωγής. Τα άστρα ήταν το πρώτο μας αναγνωστικό και όταν ένα αστέρι έπεφτε το βράδυ από τον ουρανό, μας έφερνε ειδήσεις.
Μέλημα μας ήταν “όσο διαρκούσε η ανάπαυση των εποχών”, να βιώνομε την ζωή με την αρωγή των νεφών και “των ανθρώπων που αγαπούσαν τα γράμματα, που δεν ήταν γραμμένα.”
Σήμερα, πασχίζομε, τρέχομε, διστάζοντας ο καθένας να πετάξει το περίσσιο, που κουβαλάει επάνω του. Καταπίνουμε καθημερινότητα και πάμε να εξελιχθούμε σε πέτρες. Προσπαθούμε να καταργήσομε τον Άλλο, την ανάγκη του Άλλου.
Αντιλαμβανόμαστε κάθε μέρα όλο και περισσότερο ότι, τόσο ο πλούτος, όσο και η φτώχεια έχουν αρνητική επίδραση στην ζωή και στο περιβάλλον, με πολλαπλές καταχρήσεις και για να ικανοποιήσουν διαφορετικές ανάγκες.
Οι προηγμένες- πλούσιες χώρες για να ζήσουν ακόμα πιο πλούσια και οι φτωχές για να επιβιώσουν. Τα αρνητικά αποτελέσματα από τις πλούσιες χώρες είναι δυσανάλογα μεγαλύτερα.
Η παγκοσμιοποίηση μπορεί να προσφέρει μεγάλες δυνατότητες για παγκόσμια ανάπτυξη, αυτή όμως δεν συμπορεύεται χρονικά ισότιμα και κοινωνικά ομαλά. Λειτουργεί εις βάρος του ίδιου του ανθρώπου, συχνά και του φυσικού του περιβάλλοντος. Οι αξίες της δικαιοσύνης και της ισορροπίας απούσες.
Είναι δυνατόν, με υψηλότερο βιοτικό επίπεδο, να επιτευχθεί πρόοδος στην δημοκρατία και στα καυτά προβλήματα της κοινωνίας, όπως είναι το Περιβάλλον.
Η ενιαία αγορα, οι επικοινωνίες, η τεχνολογία έχουν χαρακτηριστικά “παγκόσμια” και λιγότερο “τοπικά”.
Στον τεχνικό τομέα μπορεί να κάνουμε προόδους, αλλά στον ανθρωπιστικό παρατηρούμε ότι, η τεχνολογία, έτσι όπως εξελίσσεται, είναι εχθρική απέναντι στις ανθρωπιστικές κατευθύνσεις. Γι΄ αυτό οι νέοι σήμερα, δεν γνωρίζουν την γλώσσα, αλλά γνωρίζουν καλά πως να πατάνε κουμπιά....
Αυτό οδηγεί φωτισμένους πολιτικούς ηγέτες, όπως ο Γιώργος Παπανδρέου και ευαισθητοποιημένους πολίτες σε νέες σκέψεις για την αντιμετώπιση και την εφαρμογή της πολιτικής εκείνης, με την οποία θα αντιμετωπισθούν τα περιβαλλοντικά προβλήματα σε τοπικό, σε εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο.
Η αλλαγή του κλίματος δεν είναι μια ξένη υπόθεση, μακρυά από εμάς. Δεν αφορά κάποιους άλλους, δεν συμβαίνει κάπου αλλού. Είναι κυρίως παγκόσμιο πρόβλημα, με επιπτώσεις στις τωρινές, αλλά και στις μελλοντικές γενεές.
Δίδει δε, μια διάσταση επιπλέον στο θέμα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που αφορά στις επόμενες γενεές και που με τις επιλογές μας κινδυνεύουν τα δικαιώματα αυτά να περιοριστούν.
Η συχνότητα και το εύρος των φυσικών καταστροφών, αυξάνονται σε αναλογία με τις τεχνολογικές δυνατότητες παρέμβασης στην φύση, όχι μόνο εξαιτίας της τεχνολογικής επιρροής, αλλά και λόγο εκείνου που συνδέεται εγγενώς με την τεχνολογική ανάπτυξη: της αύξουσας, δηλαδή, ανισότητας μεταξύ των ανθρώπων.
Το νερό, ένα αγαθό το οποίο δεν διακόπτεται από σύνορα, είναι στοιχείο ταυτισμένο με την ύπαρξη της ζωής και χρειάζεται προστασία! Η οικονομία οφείλει να αποδώσει στο νερό την πραγματική του αξία και οι θεσμοί να εντάξουν τον πολίτη στην διαχείριση του.
Η απερήμωση έχει ως αποτέλεσμα την μείωση της παραγωγικότητας της γης, την φτώχεια, την οικονομική κρίση. Είναι απειλή για την υγεία των τοπικών πληθυσμών. Η φτώχεια οδηγεί σε πολιτική αστάθεια, σε μετακινήσεις πληθυσμών και σε κρίσεις ανάμεσα σε γείτονες χώρες.
Η βιοποικιλότητα έχει απώλειες, οι οποίες είναι δυστυχώς μη αναστρέψιμες. Αποτελεί και αυτή ένα περιβαλλοντικό πρόβλημα. Η συρρίκνωση του ζωικού και φυσικού πλούτου είναι ζήτημα ελλείμματος δημοκρατίας, ισονομίας με παγκόσμια εμβέλεια. Είναι βόμβα στα θεμέλια της φύσης πάνω στα οποία στηρίζεται η ζωή, αλλά και η ευημερία.
Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Γιώργος Παπανδρέου υπηρετεί την “πράσινη διπλωματία” διεθνώς, μέσα από συμφωνίες, πρωτόκολλα και συμβάσεις, με τις οποίες τίθεται το πλαίσιο για την επίλυση αυτών των προβλημάτων.
Εμείς ευαισθητοποιημένοι στα θέματα προστασίας του περιβάλλοντος, ενστερνιζόμαστε τις απόψεις του, για το ότι: η φύση, ο αέρας, το νερό, η γη ανατρέπουν και δείχνουν τα όρια των συμβατικών συνόρων, που ο άνθρωπος έχει θέσει, Άλλη η αλήθεια του ανθρώπου και άλλη η αλήθεια της φύσης.
Τα περιβαλλοντικά προβλήματα δεν αναγνωρίζουν εθνικά σύνορα και δεν μπορούν να επιλυθούν χωρίς την διεθνή συνεργασία.
Άλλωστε, μια ανθρωπότητα που δεν βρίσκει τον τρόπο να ξαναφτιάξει τον κόσμο γύρω της, βρίσκει τον τρόπο να γεράσει και πολύ γρήγορα μάλιστα.
Θέλουμε, δεν θέλουμε είμαστε όλοι μας δέσμιοι μιας ευτυχίας, που από δικό μας λάθος αποστερούμαστε.

Βαρβάρα Τερζάκη
Ρέθυμνο 5 Ιουνίου 2007