Ο σοσιαλισμός

Οι σοσιαλιστικές ...
... ιδέες γίνονται πάλι της μόδας, ανακάλυψε η Σοσιαλιστική Διεθνής στη σύνοδό της στο Μεξικό.Αναφέρεται φυσικά στις παρεμβάσεις των κυβερνήσεων στην οικονομία για τη σωτηρία των τραπεζών .Είναι όμως αυτό Σοσιαλισμός; ‘Οπως έγραψε στο περιοδικό «Μάνθλι Ρεβιού» ο κορυφαίος κοινωνιολόγος Ιμάνουελ Βαλερστάιν , «σε όλη τη ιστορία του καπιταλισμού,το μοντέλο της ελεύθερης αγοράς και το μοντέλο των κρατικών παρεμβάσεων εναλλάσσονται με στόχο τη συνέχιση του ίδιου καπιταλιστικού μοντέλου».
Οι σοσιαλδημοκράτες ,...
... που έως τώρα συντάσσονταν με τον νεοφιλελευθερισμό βάζοντας την ταφόπλακα στη μεσαία τάξη, τώρα ελπίζουν σε μια νεκρανάσταση. Πιστεύουν ότι η συγκυρία της τρέχουσας οικονομικής κρίσης είναι ευνοϊκή για κωλοτούμπες. Ας δούμε μερικές τέτοιες κωλοτούμπες από το παρελθόν. Το 1999, ο Σρέντερ (που μπήκε στην πολιτική με την αριστερή Σοσιαλδημοκρατική Νεολαία) αποκεφάλισε τον υπουργό Οικονομίας Όσκαρ Λαφοντέν, όταν το Χρηματιστήριο της Φρανκφούρτης θεώρησε πως παραήταν αριστερός. Και άνοιξε έτσι τον δρόμο για τη συγκυβέρνηση με τους Χριστιανοδημοκράτες. Στη Βρετανία, ο Τόνι Μπλερ (που ξεκίνησε ως παραδοσιακός Εργατικός) βρέθηκε αγκαλιά με την εξουσία βαδίζοντας στον «τρίτο δρόμο» ανάμεσα στον σοσιαλισμό και τον καπιταλισμό, χέρι χέρι με τον Γκόρντον Μπράουν και ξηλώνοντας μεθοδικά καθετί κρατικό. Τώρα όλοι αυτοί ξαναθυμούνται ξαφνικά τον σοσιαλισμό. Ακόμη και δεξιοί σαν τον Σαρκοζί καβαλούν σήμερα το οπορτουνιστικό κύμα της εποχής, προκειμένου να διασωθούν από τα απόνερα της κρίσης. Δεν διστάζουν να κλείσουν το μάτι στον λαό, παρουσιάζοντας σαν σχεδόν σοσιαλιστική την κρατική παρέμβαση για τη σωτηρία των τραπεζιτών. Για πόσο ένας που θέλει να είναι και με τον χωροφύλαξ και με τον αστυφύλαξ μπορεί να τα καταφέρνει να ξεγελάει τον λαό;
Η αρετή ...
... του Ρωμαίου πολιτικού Κιγκινάτου έμεινε παροιμιώδης. Το πόσο ήταν συνεπής, το απέδειξε όταν αναγορεύτηκε ύπατος. Όχι μόνο δεν ανακάλεσε από την εξορία τον γιο του Καίσωνα, που είχε εξοριστεί από την προηγούμενη αρχή, αλλά και ξεπούλησε ολόκληρη την περιουσία του για να καταβάλει το πρόστιμο το οποίο του είχε επιβληθεί, ζώντας έτσι την υπόλοιπη ζωή του μέσα στην ανέχεια. Ολοκληρώνοντας τη θητεία του ως υπάτου, δεν δέχτηκε να επανεκλεγεί, θεωρώντας κάτι τέτοιο ανάρμοστο. Αποσύρθηκε σε ένα χωραφάκι που του είχε απομείνει κοντά στον Τίβερη. Κι όταν αργότερα ανακηρύχθηκε από τη Σύγκλητο δικτάτορας για να σώσει τη Ρώμη από τους Αικούους, αφού τους κατανίκησε, κατόπιν παραιτήθηκε από το αξίωμά του. Το κράτησε μόνο όσο χρειάστηκε για να αποκρούσει τους εισβολείς: 16 μέρες.
Όχι 16 μέρες,...
... αλλά 16 αιώνες θα κρατιούνταν γαντζωμένοι στην εξουσία αν μπορούσαν πολλοί σύγχρονοι πολιτικοί. Σωτήρες αυτόκλητοι, σηκώνουν σημαίες ευκαιρίας εξαντλώντας ασύστολα όλα τα πολιτικά χρώματα. Η Ιστορία δεν πρόκειται ποτέ να τους κάνει την τιμή που έκανε στον Κιγκινάτο: Να τους απεικονίσει σαν κι αυτόν, με το σύμβολο της εξουσίας, έναν πέλεκυ, στο ένα χέρι, και στο άλλο ένα αλέτρι, το σύμβολο ενός απλού πολίτη, ενός τιποτένιου γεωργού.

Βαρβάρα Τερζάκη
άρθρο Ρ.Βρανά - Εφημ. ΤΑ ΝΕΑ 18/11/08