Κυψέλες ανάπτυξης για τους νέους

Το Βήμα της Κυριακής, 25.11.2012

Του Αντώνη Καρακούση

Οπως όλα δείχνουν, μια κάποια λύση του ελληνικού οικονομικού προβλήματος θα προκύψει από τη συνεδρίαση του Eurogroup της Δευτέρας. Καλή, μέτρια, κάποια λύση κατά τα φαινόμενα θα μας έλθει, όπως μαρτυρά και η προπαρασκευαστική τηλεδιάσκεψη του Σαββάτου. Και εκτός νέου απροόπτου μάλλον θα επιβεβαιώσει την εκπεφρασμένη βούληση των εταίρων για παραμονή μας στην ευρωζώνη.

Ωστόσο, όπως έχουμε ξαναγράψει, ακόμη και αν προσφερθεί η καλύτερη δυνατή λύση, η Ελλάδα δεν θα εξέλθει της κρίσης.

Τα δάνεια και οι ρυθμίσεις των χρεών μας από τους Ευρωπαίους απαραίτητα και χρήσιμα είναι, αλλά με βεβαιότητα δεν επαρκούν για να επαναφέρουν την ελληνική οικονομία στον ενάρετο κύκλο. Ούτε επίσης ισχύουν αυτοματισμοί μεταξύ του ελέγχου των ελλειμμάτων και της ανάπτυξης.

Πράγμα που σημαίνει ότι χωρίς δικές μας άοκνες προσπάθειες και χωρίς δικές μας εμπνευσμένες πρωτοβουλίες η χώρα θα παραμείνει για μεγάλο διάστημα μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, κινδυνεύοντας να χάσει και τα αβγά και τα καλάθια.

Με άλλα λόγια, ανεξαρτήτως της ξένης βοήθειας, η έξοδος από την κρίση απαιτεί εθνική κινητοποίηση, ικανή να επιτύχει τη ζητούμενη ενδογενή ανάπτυξη, στην οποία όλοι ομνύουν, αλλά κανείς για την ώρα δεν έχει κάνει όσα οι περιστάσεις επιβάλλουν.

Και, κακά τα ψέματα, δεν είναι όλα θέμα πολλών χρημάτων. Πρωτίστως είναι ζήτημα ιδεών, ευκαιριών, κινήτρων και απελευθέρωσης από τα δεσμά της κρατικής γραφειοκρατίας και της περιπλοκής των αδειοδοτήσεων, με τα οποία οι περισσότεροι της πολιτικής είτε δεν ασχολήθηκαν είτε δεν πιστεύουν πραγματικά.

Στην παρούσα περίοδο πάντως, που δεν υπάρχουν λεφτά για ξόδεμα, είναι μια ευκαιρία άσκησης για τους ιθύνοντες να σκεφθούν δημιουργικά.

Για παράδειγμα, αυτή την περίοδο στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη και στα μεγάλα αστικά κέντρα όπου συγκεντρώνεται το μεγαλύτερο πλήθος των άνεργων νέων θα μπορούσαν να δημιουργηθούν χωρίς πολλά λεφτά ελεύθερες ζώνες ανάπτυξης, βάσεις άσκησης και προόδου της νεανικής επιχειρηματικότητας.

Τόσα και τόσα κτίρια είναι παρατημένα στα κέντρα των μεγάλων πόλεων. Με λίγα χρήματα θα μπορούσαν να αποκτήσουν τις κρίσιμες υποδομές επικοινωνιών και να προσφέρουν δυνατότητες εγκατάστασης μικρών ομάδων νέων παραγωγών και δημιουργών.

Ταυτόχρονα σ' αυτές τις ζώνες θα μπορούσαν να παρασχεθούν φορολογικά και άλλα κίνητρα, ίσως και δωρεάν υπηρεσίες ή ακόμη και ταχύτερες άδειες, που θα επέτρεπαν στους νέους να μετατρέψουν γρήγορα, χωρίς κόστος, την όποια δημιουργικότητά τους σε πράξη. Να δημιουργηθούν δηλαδή κάτι ανάμεσα σε ζώνες ελεύθερων συναλλαγών και συνάντησης της γνώσης, της τεχνολογίας, της επινοητικότητας και μιας νέας συλλογικότητας που φαίνεται να ανθεί στους κύκλους της νεολαίας.

 

Φαντασθείτε να δημιουργηθούν στο κέντρο της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης, της Πάτρας, του Ηρακλείου, των Ιωαννίνων, της Λάρισας, του Βόλου, της Καλαμάτας, της Αλεξανδρούπολης και όπου αλλού τέτοιες κυψέλες παραγωγής ιδεών και επινόησης νέων αγαθών και μοντέρνων υπηρεσιών, πόση πρώτη ύλη ανάπτυξης και προόδου μπορεί να παραχθεί.

Δεν είναι λοιπόν κατ' ανάγκην ζήτημα χρημάτων η ανάπτυξη και η πρόοδος. Είναι κυρίως ζήτημα πίστης, αντιλήψεων, καλλιέργειας και κατανόησης των αναγκών και του κοινωνικού περιβάλλοντος.