3/12/07
Μη συμμετέχοντας στο συλλαλητήριο των Αθώων, των Αφώνων και των Ευφό(ω)νων!
Διανοούμενος είναι εκείνος που διαπραγματεύεται με τρόπο μη ειδικευμένο και πέραν από το δικό του στενό επαγγελματικό πεδίο, προβλήματα ανθρώπινα, ηθικά, πολιτικά και έχει ενεργητική συμμετοχή στην μάχη των ιδεών.
Στο Ρέθυμνο, τον Τόπο μας, αυτό το είδος ανθρώπων εξέλειψε.
Αυτό που κυριαρχεί είναι οι επαγγελματίες της πληροφορίας, οι διαχειριστές της εξουσίας και οι επιβήτορες των κομματικών και ... άλλων μηχανισμών.
Ύστερα από αυτά, δεν θα αργήσει να φανεί η μορφή της αρχής.
Βαρβάρα Τερζάκη
3 Δεκεμβρίου 2007
14/9/07
Δέκα πράξεις της πολιτείας για το περιβάλλον - για τη ζωή
«Οι φιλόσοφοι ερμήνευσαν με πολλούς διαφορετικούς τρόπους τον κόσμο
Μένει τώρα να τον αλλάξομε»
1. Ένταξη Μαθήματος αυτοτελούς για το περιβάλλον στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση.
2. Σύσταση Υπουργείου Περιβάλλοντος και Αυτοτελούς Υπηρεσίας Περιβάλλοντος στις Περιφέρειες, ανεξάρτητης αυτής των δημοσίων έργων.
Κανένα δημόσιο και ιδιωτικό έργο χωρίς μελέτη περιβαλλοντικών επιπτώσεων.
3. Πρόσληψη εξειδικευμένου επιστημονικού προσωπικού στις κεντρικές και περιφερειακές Υπηρεσίες με συμβάσεις έργου και αντικείμενο των μακροπρόθεσμο σχεδιασμό ανάλογα με τις κλιματικές μεταβολές ανά Περιφέρεια της Χώρας.
4. Αύξηση του ποσοστού φοροαπαλλαγής σε δωρεές και χορηγίες σχετικές με την προστασία του περιβάλλοντος.
5. Θεσμοθέτηση κρατικού Επαίνου για τους χορηγούς του περιβάλλοντος.
6. Επέκταση των Πανεπιστημιακών Τμημάτων των σχετικών με τις περιβαλλοντικές Σπουδές.
7. Ειδική ποινική κύρωση εκείνων που αποσιωπούν τη διάπραξη εγκλημάτων σχετικών με το περιβάλλον (πυρκαιές, ρύπανση κλπ), που υποπίπτουν στην αντίληψή τους και αυστηροποίηση των κυρώσεων για εκείνους που εκχερσώνουν δασικές εκτάσεις ή οικοδομούν αυθαίρετα σε αυτές, με την ανάκληση οιασδήποτε κρατικής ενίσχυσης αυτοί λαμβάνουν.
8. Εθελοντική έκτιση μέρους της στρατιωτικής θητείας σε δραστηριότητες σχετικές με το περιβάλλον (πυροπροστασία κλπ).
9. Σύσταση Τριμελών Επιτροπών Πυροπροστασίας σε όλα τα Δημοτικά Διαμερίσματα της χώρας με ευθύνη των οικείων Δήμων με ευθύνη:
- την καταγραφή των διαθέσιμων δημόσιων και ιδιωτικών μέσων πυροπροστασίας
- τη διατήρηση μόνιμου καταλόγου εθελοντών
- την καταγραφή και συντήρηση των αγροτικών και δασικών οδών.
10. Το ήμισυ τουλάχιστον των ετήσιων σχολικών εκδρομών αφιερωμένο στην προστασία του περιβάλλοντος με τη συνεργασία και την καθοδήγηση των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης.
Είναι δεδομένο ότι πρώτα καίγεται η αξία του δάσους και ακολούθως το ίδιο το δάσος καθ’ εαυτό.
Είναι για το λόγο αυτό αυτονόητο ότι πρώτα και πάνω απ’ όλα η Πολιτεία, όπως το ΠΑΣΟΚ στην προγραμματική του πρόταση αναδεικνύει, πρέπει να τονίσει το μήνυμα ότι το Περιβάλλον είναι πρώτη προτεραιότητα για τους Έλληνες.
Χωρίς άλλες θεωρητικές προσεγγίσεις και ψηφοθηρικές κραυγές πρέπει με τις προτεινόμενες πρωτοβουλίες που μπορούν να υλοποιηθούν ΑΜΕΣΑ και χωρίς απαγορευτικό οικονομικό κόστος να τοποθετήσει το περιβάλλον στην κορυφή της δημόσιας συζήτησης, να καταστήσει τον πολίτη γνώστη και υπεύθυνο γι’ αυτό.
Πρέπει πια, ως όρος επιβίωσης της χώρας μας, η Πολιτική έμπρακτα να αποδεικνύει πως έχει ένα πρόταγμα:
Να αγαπήσουμε ξανά την Ελλάδα.
Μένει τώρα να τον αλλάξομε»
1. Ένταξη Μαθήματος αυτοτελούς για το περιβάλλον στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση.
2. Σύσταση Υπουργείου Περιβάλλοντος και Αυτοτελούς Υπηρεσίας Περιβάλλοντος στις Περιφέρειες, ανεξάρτητης αυτής των δημοσίων έργων.
Κανένα δημόσιο και ιδιωτικό έργο χωρίς μελέτη περιβαλλοντικών επιπτώσεων.
3. Πρόσληψη εξειδικευμένου επιστημονικού προσωπικού στις κεντρικές και περιφερειακές Υπηρεσίες με συμβάσεις έργου και αντικείμενο των μακροπρόθεσμο σχεδιασμό ανάλογα με τις κλιματικές μεταβολές ανά Περιφέρεια της Χώρας.
4. Αύξηση του ποσοστού φοροαπαλλαγής σε δωρεές και χορηγίες σχετικές με την προστασία του περιβάλλοντος.
5. Θεσμοθέτηση κρατικού Επαίνου για τους χορηγούς του περιβάλλοντος.
6. Επέκταση των Πανεπιστημιακών Τμημάτων των σχετικών με τις περιβαλλοντικές Σπουδές.
7. Ειδική ποινική κύρωση εκείνων που αποσιωπούν τη διάπραξη εγκλημάτων σχετικών με το περιβάλλον (πυρκαιές, ρύπανση κλπ), που υποπίπτουν στην αντίληψή τους και αυστηροποίηση των κυρώσεων για εκείνους που εκχερσώνουν δασικές εκτάσεις ή οικοδομούν αυθαίρετα σε αυτές, με την ανάκληση οιασδήποτε κρατικής ενίσχυσης αυτοί λαμβάνουν.
8. Εθελοντική έκτιση μέρους της στρατιωτικής θητείας σε δραστηριότητες σχετικές με το περιβάλλον (πυροπροστασία κλπ).
9. Σύσταση Τριμελών Επιτροπών Πυροπροστασίας σε όλα τα Δημοτικά Διαμερίσματα της χώρας με ευθύνη των οικείων Δήμων με ευθύνη:
- την καταγραφή των διαθέσιμων δημόσιων και ιδιωτικών μέσων πυροπροστασίας
- τη διατήρηση μόνιμου καταλόγου εθελοντών
- την καταγραφή και συντήρηση των αγροτικών και δασικών οδών.
10. Το ήμισυ τουλάχιστον των ετήσιων σχολικών εκδρομών αφιερωμένο στην προστασία του περιβάλλοντος με τη συνεργασία και την καθοδήγηση των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης.
Είναι δεδομένο ότι πρώτα καίγεται η αξία του δάσους και ακολούθως το ίδιο το δάσος καθ’ εαυτό.
Είναι για το λόγο αυτό αυτονόητο ότι πρώτα και πάνω απ’ όλα η Πολιτεία, όπως το ΠΑΣΟΚ στην προγραμματική του πρόταση αναδεικνύει, πρέπει να τονίσει το μήνυμα ότι το Περιβάλλον είναι πρώτη προτεραιότητα για τους Έλληνες.
Χωρίς άλλες θεωρητικές προσεγγίσεις και ψηφοθηρικές κραυγές πρέπει με τις προτεινόμενες πρωτοβουλίες που μπορούν να υλοποιηθούν ΑΜΕΣΑ και χωρίς απαγορευτικό οικονομικό κόστος να τοποθετήσει το περιβάλλον στην κορυφή της δημόσιας συζήτησης, να καταστήσει τον πολίτη γνώστη και υπεύθυνο γι’ αυτό.
Πρέπει πια, ως όρος επιβίωσης της χώρας μας, η Πολιτική έμπρακτα να αποδεικνύει πως έχει ένα πρόταγμα:
Να αγαπήσουμε ξανά την Ελλάδα.
Βαρβάρα Τερζάκη
Ρέθυμνο 13 Σεπτεμβρίου 2007
Παιδεμός Παιδείας
Παιδεμός παιδείας.
Παιδεμός ατελείωτος, αιώνιος.
Εδώ και έναν αιώνα περίπου η χώρα μαστίζεται από μια εκπαιδευτική πολιτική που δεν λέει να βρει το δρόμο της, δεν εννοεί να χαράξει μια ενιαία γραμμή πλεύσης, τουλάχιστον στα σημεία εκείνα που είναι βέβαιο ότι μπορεί να υπάρξει.
Γιατί μη γελιόμαστε, η παιδεία είναι πράξη πολιτική και κάθε πολιτική παράταξη δικαιούται να έχει τη δική της πολιτική άποψη για την παιδεία, εκείνη την άποψη που συνάδει περισσότερο με τις ευρύτερες απόψεις της στα γενικότερα ζητήματα.
Όμως αυτό είναι κάτι πολύ διαφορετικό από αυτό που βλέπομε να συμβαίνει στην ελληνική εκπαίδευση.
Εδώ δηλαδή και όταν ακόμη δεν υπάρχουν διαφορές επινοούνται, έτσι για να διαχωρίσομε τη θέση μας από τους άλλους.
Εδώ και όταν είμαστε ακόμη στείροι σε μεταρρυθμιστικές ιδέες, παίρνομε ημίμετρα τα ονομάζομε μεταρρύθμιση, ξεσηκώνομε τη νεολαία στους δρόμους και εμείς κοπτόμαστε για τη μεταρρύθμιση που οι ταραξίες δεν αφήνουν να προχωρήσει.
Η κατάσταση αυτή είναι καιρός να προβληματίσει κάποιους, γιατί το κόμμα τους δεν έχει προσφέρει τα αναμενόμενα.
Έτσι, αν ανατρέξει κανείς στην μεγάλη δημοκρατική παράταξη διαπιστώνει μια μεγάλη μεταρρύθμιση το 1964, με Υπουργό Παιδείας τον Γ. Α. Παπανδρέου και Γενικό Γραμματέα τον Ευάγγελο Παπανούτσο, τον αρχιτέκτονα της μεταρρύθμισης εκείνης.
Διαπιστώνει επίσης μια μεγάλη μεταρρύθμιση στη δεκαετία του 1980 με την αντικατάσταση των Επιθεωρητών από τους Σχολικούς Συμβούλους, με την εκπόνηση νέων Αναλυτικών Προγραμμάτων, που είχαν παραμείνει ίδια από το 1911, με τη συγγραφή νέων βιβλίων για όλες τις βαθμίδες της γενικής εκπαίδευσης με την καθιέρωση ενός συστήματος επιλογής για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, που κέρδισε την εμπιστοσύνη ολόκληρου του ελληνικού λαού και που κανείς δεν τόλμησε ποτέ να το αμφισβητήσει.
Και πώς να μην αναφέρει κανείς την επέκταση των Πανεπιστημίων, που πραγματοποιήθηκε εκείνη επίσης χρονική περίοδο από την ίδια δημοκρατική παράταξη;
Τότε, για πρώτη φορά στα ελληνικά χρονικά, οι επαρχιακές πόλεις της χώρας αποκτούσαν το δικό τους Πανεπιστήμιο και έβλεπαν το επί δεκαετίες ανεκπλήρωτο όνειρο να γίνεται πραγματικότητα.
Ακολούθησε η μεταρρύθμιση των Ανωτάτων Σχολών και η μετατροπή τους σε Πανεπιστήμια καθώς και η ίδρυση του Ελεύθερου Ανοικτού Πανεπιστημίου.
Όλα αυτά αποτέλεσαν πραγματική κοσμογονία στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Η δεξιά αντίθετα υπήρξε πολύ φειδωλή στην παιδεία. Έμενε διαρκώς σε μια άγονη κριτική των εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων που επιχειρούσε κάθε φορά η δημοκρατική παράταξη, απειλώντας πως όταν θα ξαναγίνει κυβέρνηση θα τα πάρει πίσω. Και δεν δίστασε πολλές φορές να πραγματοποιήσει τις απειλές.
Η μόνη ευτυχής στιγμή για τη γενική εκπαίδευση υπήρξε επί δεξιάς η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση του 1976 με Υπουργό Παιδείας το Γ. Ράλλη.
Και στην περίπτωση αυτή βέβαια η δεξιά κατ’ επιθυμία του Κωνστ. Καραμανλή, υιοθέτησε απλώς τη μεταρρύθμιση του 1964, την ίδια εκείνη μεταρρύθμιση που με τόση μανία είχε πολεμήσει παλαιότερα.
Όσο για τα πανεπιστήμια δεν ίδρυσε ποτέ και κανένα. Ποτέ με όσα ονόματα και όσους κομματικούς σχηματισμούς και αν κυβέρνησε. Πάντα όταν η δεξιά μιλούσε για ίδρυση νέων πανεπιστημίων μιλούσε για την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων. Όπως ακριβώς και σήμερα. Δεν ίδρυσε ποτέ και κανένα δημόσιο πανεπιστήμιο.
Θα πρέπει ωστόσο να της αναγνωρίσομε ένα μεγάλο κατόρθωμα. Το κατόρθωμα είναι ότι ύστερα από 30 και πλέον χρόνια επιτυχούς εφαρμογής του συστήματος των Πανελλαδικών εξετάσεων, κατάφερε να το υπονομεύσει κι αυτό δυο φορές μάλιστα εφέτος και κατάφερε να κλονίσει την εμπιστοσύνη του ελληνικού λαού και σ’ αυτό ακόμη το εκπαιδευτικό μέτρο που ήταν αναμφισβήτητο και βρισκόταν υπεράνω πάσης υποψίας.
Παιδεμός παιδείας λοιπόν. Και η χάραξη μιας κοινής εκπαιδευτικής πολιτικής τουλάχιστον στα βασικά της σημεία, τείνει να γίνει εθνική ανάγκη.
Όμως, πώς να συναινέσει αυτός που θέλει με εκείνον που αρνείται; Πώς συνεργασθεί αυτός που πιστεύει στην παιδεία ειλικρινά με εκείνον που απλώς λέει ότι θέλει, αλλά η ιστορία του αποδεικνύει ότι δεν θέλει; Μπορεί κανείς να δημιουργήσει συνθήκες δημιουργίας με αυτά τα δεδομένα; Ασφαλώς όχι.
Βαρβάρα Τερζάκη
Ρέθυμνο 12 Σεπτεμβρίου 2007
Παιδεμός ατελείωτος, αιώνιος.
Εδώ και έναν αιώνα περίπου η χώρα μαστίζεται από μια εκπαιδευτική πολιτική που δεν λέει να βρει το δρόμο της, δεν εννοεί να χαράξει μια ενιαία γραμμή πλεύσης, τουλάχιστον στα σημεία εκείνα που είναι βέβαιο ότι μπορεί να υπάρξει.
Γιατί μη γελιόμαστε, η παιδεία είναι πράξη πολιτική και κάθε πολιτική παράταξη δικαιούται να έχει τη δική της πολιτική άποψη για την παιδεία, εκείνη την άποψη που συνάδει περισσότερο με τις ευρύτερες απόψεις της στα γενικότερα ζητήματα.
Όμως αυτό είναι κάτι πολύ διαφορετικό από αυτό που βλέπομε να συμβαίνει στην ελληνική εκπαίδευση.
Εδώ δηλαδή και όταν ακόμη δεν υπάρχουν διαφορές επινοούνται, έτσι για να διαχωρίσομε τη θέση μας από τους άλλους.
Εδώ και όταν είμαστε ακόμη στείροι σε μεταρρυθμιστικές ιδέες, παίρνομε ημίμετρα τα ονομάζομε μεταρρύθμιση, ξεσηκώνομε τη νεολαία στους δρόμους και εμείς κοπτόμαστε για τη μεταρρύθμιση που οι ταραξίες δεν αφήνουν να προχωρήσει.
Η κατάσταση αυτή είναι καιρός να προβληματίσει κάποιους, γιατί το κόμμα τους δεν έχει προσφέρει τα αναμενόμενα.
Έτσι, αν ανατρέξει κανείς στην μεγάλη δημοκρατική παράταξη διαπιστώνει μια μεγάλη μεταρρύθμιση το 1964, με Υπουργό Παιδείας τον Γ. Α. Παπανδρέου και Γενικό Γραμματέα τον Ευάγγελο Παπανούτσο, τον αρχιτέκτονα της μεταρρύθμισης εκείνης.
Διαπιστώνει επίσης μια μεγάλη μεταρρύθμιση στη δεκαετία του 1980 με την αντικατάσταση των Επιθεωρητών από τους Σχολικούς Συμβούλους, με την εκπόνηση νέων Αναλυτικών Προγραμμάτων, που είχαν παραμείνει ίδια από το 1911, με τη συγγραφή νέων βιβλίων για όλες τις βαθμίδες της γενικής εκπαίδευσης με την καθιέρωση ενός συστήματος επιλογής για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, που κέρδισε την εμπιστοσύνη ολόκληρου του ελληνικού λαού και που κανείς δεν τόλμησε ποτέ να το αμφισβητήσει.
Και πώς να μην αναφέρει κανείς την επέκταση των Πανεπιστημίων, που πραγματοποιήθηκε εκείνη επίσης χρονική περίοδο από την ίδια δημοκρατική παράταξη;
Τότε, για πρώτη φορά στα ελληνικά χρονικά, οι επαρχιακές πόλεις της χώρας αποκτούσαν το δικό τους Πανεπιστήμιο και έβλεπαν το επί δεκαετίες ανεκπλήρωτο όνειρο να γίνεται πραγματικότητα.
Ακολούθησε η μεταρρύθμιση των Ανωτάτων Σχολών και η μετατροπή τους σε Πανεπιστήμια καθώς και η ίδρυση του Ελεύθερου Ανοικτού Πανεπιστημίου.
Όλα αυτά αποτέλεσαν πραγματική κοσμογονία στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Η δεξιά αντίθετα υπήρξε πολύ φειδωλή στην παιδεία. Έμενε διαρκώς σε μια άγονη κριτική των εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων που επιχειρούσε κάθε φορά η δημοκρατική παράταξη, απειλώντας πως όταν θα ξαναγίνει κυβέρνηση θα τα πάρει πίσω. Και δεν δίστασε πολλές φορές να πραγματοποιήσει τις απειλές.
Η μόνη ευτυχής στιγμή για τη γενική εκπαίδευση υπήρξε επί δεξιάς η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση του 1976 με Υπουργό Παιδείας το Γ. Ράλλη.
Και στην περίπτωση αυτή βέβαια η δεξιά κατ’ επιθυμία του Κωνστ. Καραμανλή, υιοθέτησε απλώς τη μεταρρύθμιση του 1964, την ίδια εκείνη μεταρρύθμιση που με τόση μανία είχε πολεμήσει παλαιότερα.
Όσο για τα πανεπιστήμια δεν ίδρυσε ποτέ και κανένα. Ποτέ με όσα ονόματα και όσους κομματικούς σχηματισμούς και αν κυβέρνησε. Πάντα όταν η δεξιά μιλούσε για ίδρυση νέων πανεπιστημίων μιλούσε για την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων. Όπως ακριβώς και σήμερα. Δεν ίδρυσε ποτέ και κανένα δημόσιο πανεπιστήμιο.
Θα πρέπει ωστόσο να της αναγνωρίσομε ένα μεγάλο κατόρθωμα. Το κατόρθωμα είναι ότι ύστερα από 30 και πλέον χρόνια επιτυχούς εφαρμογής του συστήματος των Πανελλαδικών εξετάσεων, κατάφερε να το υπονομεύσει κι αυτό δυο φορές μάλιστα εφέτος και κατάφερε να κλονίσει την εμπιστοσύνη του ελληνικού λαού και σ’ αυτό ακόμη το εκπαιδευτικό μέτρο που ήταν αναμφισβήτητο και βρισκόταν υπεράνω πάσης υποψίας.
Παιδεμός παιδείας λοιπόν. Και η χάραξη μιας κοινής εκπαιδευτικής πολιτικής τουλάχιστον στα βασικά της σημεία, τείνει να γίνει εθνική ανάγκη.
Όμως, πώς να συναινέσει αυτός που θέλει με εκείνον που αρνείται; Πώς συνεργασθεί αυτός που πιστεύει στην παιδεία ειλικρινά με εκείνον που απλώς λέει ότι θέλει, αλλά η ιστορία του αποδεικνύει ότι δεν θέλει; Μπορεί κανείς να δημιουργήσει συνθήκες δημιουργίας με αυτά τα δεδομένα; Ασφαλώς όχι.
Βαρβάρα Τερζάκη
Ρέθυμνο 12 Σεπτεμβρίου 2007
Δημοσκοπήσεις
Όταν ο ομώνυμος Γάλλος κοινωνιολόγος έθεσε για πρώτη φορά σε εφαρμογή τις δημοσκοπήσεις δεν μπορούσε μάλλον ποτέ να φανταστεί το μέγεθος και την έκταση της εφαρμογής που επρόκειτο να λάβουν. Οι όροι δημοσκόπηση ή διερεύνηση της κοινής γνώμης, που χρησιμοποίησε ο ίδιος τέθηκαν σιγά-σιγά στο περιθώριο και αντ’ αυτών χρησιμοποιείται ο όρος Γκάλοπ που ταυτίζεται με το όνομα του εμπνευστή τους. Το πρόβλημα όμως δεν είναι εκεί. Ούτε και αποτελεί βέβαια γενικώς πρόβλημα το να σφυγμομετρήσει κανείς την κοινή γνώμη, να αφουγκραστεί τον παλμό της και να γνωρίσει τις τάσεις προς τις οποίες φαίνεται να κινείται.
Οι δημοσκοπήσεις αρχίζουν να απειλούν και να εξελίσσονται σε πρόβλημα από τον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιούνται και από τον τρόπο με τον οποίο διεξάγονται. Και οι δύο αυτές εκδοχές θεωρώ ότι όχι απλά απειλούν την ελληνική πολιτική ζωή αλλά αποτελούν ήδη μέγα πρόβλημα και αναλύω αμέσως τους λόγους.
Κατ’ αρχάς αποτελεί κίνδυνο ο τρόπος με τον οποίο διεξάγονται. Είναι δηλαδή γνωστό ότι υπάρχουν χίλιοι δυο τρόποι να νοθεύσεις το αποτέλεσμα και να οδηγήσεις τις απαντήσεις εκεί που επιθυμείς. Κλασσικό τρόπο διαστρέβλωσης της πραγματικότητας αποτελεί ο τρόπος που επιλέγεις το δείγμα προς το οποίο απευθύνεσαι ή ο τρόπος με τον οποίο διατυπώνεις τις ερωτήσεις σου. Είναι φανερό ότι αν θέλεις να βγάλεις ως αποτέλεσμα την έλλειψη αυτοκινήτων στην Ελλάδα, επιλέγεις το δείγμα των ερωτωμένων μέσα από τα λεωφορεία του ΚΤΕΛ και το θέμα έχει λυθεί. Γιατί αν φυσικά όλοι αυτοί είχαν αυτοκίνητο δεν θα ταξίδευαν με λεωφορείο. Τέτοιες περιπτώσεις υπάρχουν άπειρες και για όλες τις εκδοχές.
Εκτός από τον παραπάνω κλασσικό τρόπο χειραγώγησης του αποτελέσματος, υπάρχει η δυνατότητα να διατυπώσεις έτσι τις ερωτήσεις που να κατευθύνεις τις απαντήσεις προς τα εκεί που επιθυμείς. Κι αυτό γίνεται διακριτικά, έντεχνα, με τρόπο που ο ερωτώμενος απαντά χωρίς να καταλαβαίνει ότι χειραγωγείται. Ο κίνδυνος αυτός ελλοχεύει πάντα, είναι πάντα υπαρκτός και πάντα παραμένει αόρατος.
Πολύ πιο επικίνδυνος είναι ωστόσο ο τρόπος με τον οποίο χρησιμοποιούνται οι δημοσκοπήσεις στην Ελλάδα, πράγμα που αξιοποιεί κατά κόρον η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Κανονικά οι δημοσκοπήσεις θα ήταν πολύ χρήσιμες για να μελετήσεις τις τάσεις και τις ροπές της ελληνικής κοινής γνώμης, και αν το κρίνεις πολιτικά ορθό, να αλλάξεις την πολιτική σου στα συγκεκριμένα σημεία. Αντ’ αυτού όμως τι βλέπουμε; Η κυβέρνηση μελετά τα γκάλοπ. Δεν ενδιαφέρεται όμως να αλλάξει την πολιτική της. Εκείνο που την ενδιαφέρει είναι να κερδίσει πόντους στα γκάλοπ, χωρίς να αλλάξει πολιτική. Και έχει ανακαλύψει τον τρόπο: Αντί να αλλάξει την πολιτική, αλλάζει την συμπεριφορά. Με άλλα λόγια δεν ενδιαφέρεται για την πολιτική, αλλά για την επικοινωνία. Και αυτή η αλλαγή της επικοινωνίας, χωρίς αλλαγή της πολιτικής, αποτελεί οξύτατο κτύπημα κατά της πολιτικής, μεγάλο πλήγμα κατά της Δημοκρατίας.
Βαρβάρα Τερζάκη
Ρέθυμνο 31 Αυγούστου 2007
Ερωτήματα
Παρασκευή 14 Σεπτεμβρίου 2007
- Πιστεύετε οτι οι ακραίες δηλώσεις του κ. Πολύδωρα, τις οποίες η Κυβέρνηση Καραμανλή ούτε υιοθετεί αλλά ούτε αποδοκιμάζει, εξυπηρετούν οργανωμένη πολιτική σκοπιμότητα προκειμένου η ΝΔ να αλιεύσει ψήφους από το ΛΑΟΣ, χωρίς να εγκαταλείψει το προσωπείο του μεσαίου χώρου ;
- Θεωρείτε τη δήλωση Καραμανλή ότι, αν δεν πάρει αυτοδυναμία και αν έλθει πρώτο κόμμα(ένα μεγάλο ΑΝ), θα θελήσει , αν μπορέσει , να οδηγήσει τη χώρα πάλι σε άμεσες εκλογές. Εκβιαστική; Αλαζονική; Aνεύθυνη;
Βαρβάρα Τερζάκη
Ρέθυμνο 14 Σεπτεμβρίου 2007
12/9/07
Ερωτήματα
Τετάρτη 12 Σεπτεμβρίου 2007
- Αισθάνεσθε ότι η χώρα έχει βουλιάξει στη μιζέρια; Ότι όλοι μας συζητάμε τα στραβά και τα ανάποδα της κοινωνίας μας; Ότι παραμερίζουμε εκτός οπτικής στόχευσης και εκτός συζητήσεων τα όποια, έστω και λίγα, θετικά; Σας απασχολεί το πώς θα ξεφύγουμε από την απογοήτευση και την απαισιοδοξία; Έχετε κάτι να προτείνετε;
- Το ΠΑΣΟΚ και ο Γιώργος Παπανδρέου έχει πλήρη συνείδηση αυτού του προβλήματος της απογοήτευσης. Προσπαθεί να δημιουργήσει ένα κλίμα ρεαλιστικής αισιοδοξίας στο Λαό, τονίζοντας την ανάγκη για εθνική αυτοπεποίθηση και για προσανατολισμό προς το μέλλον. Παράλληλα προτείνει συγκεκριμένες και μελετημένες λύσεις για τα μεγάλα θέματα που μας απασχολούν. Σας πείθει; Σας πείθομαι όλοι εμείς στο ΠΑΣΟΚ που συμμεριζόμαστε αυτά που ο Γιώργος Παπανδρέου εκφράζει; Αν όχι, γιατί;
Βαρβάρα Τερζάκη
Ρέθυμνο 12 Σεπτεμβρίου 2007
3/9/07
Ερωτήματα
Δευτέρα 3 Σεπτεμβρίου 2007
- Πώς νομίζετε ότι μπορεί να αντιμετωπισθεί το ασφαλιστικό χωρίς να αυξηθούν τα ηλικιακά όρια, χωρίς να μειωθούν οι συντάξεις και χωρίς να αυξηθούν οι εισφορές; Αρκεί η εθελοντική παραμονή στην εργασία; Θα θελήσουν οι εργοδότες ιδιώτες αλλά και οργανισμοί του Δημοσίου να κρατήσουν μεγάλης ηλικίας εργαζόμενους ή θα δώσουν εθελουσια έξοδο, όπως έκανε ο ΟΤΕ φορτώνοντας το κόστος στα ταμεία; Πώς θα αντιμετωπισθεί η εισφοροδιαφυγή; Αποτελούν οι μετανάστες κάποια λύση; Boρειοευρωπαίοι που εγκαθίστανται στην Ελλάδα μήπως είναι μια άλλη μικρή διέξοδος;
- Υπάρχει καμμία πειστική δικαιολογία για την έλλειψη έγκαιρης κινητοποίησης προκειμένου να προστατευθεί η Ολυμπία; Δεν ήταν αυτό ένα από τα χειρότερα δείγματα αδιαφορίας των υπευθύνων που περίμεναν μέχρι το παρα ενα για να κάνουν ο,τι έπρεπε να είχε γίνει από το μεσημέρι της Κυριακής; Πότε θα μάθουμε να μην αφήνουμε όλα για την τελευταία στιγμή;
Βαρβάρα Τερζάκη
Ρέθυμνο 3 Σεπτεμβρίου 2007
31/8/07
Ερωτήματα
Παρασκευή 31 Αυγούστου 2007
- Πρώτη προτεραιότητα του ΠΑΣΟΚ για την Κρήτη είναι η ενίσχυση της ανώτατατης εκπαίδευσης και της έρευνας και η σύνδεση με την παραγωγή, ώστε να καταστεί η περιφέρεια μας πρότυπο σύγχρονης ανάπτυξης. Νομίζετε οτι έχει το ΠΑΣΟΚ την αξιοπιστία για ένα τέτοιο σημαντικό εγχείρημα;
- Η αναβάθμιση των συγκοινωνιών είναι επίσης στις πρώτες προτεραιότητες του ΠΑΣΟΚ. Συμφωνείτε;
Βαρβάρα Τερζάκη
Ρέθυμνο 31 Αυγούστου 2007
29/8/07
Ερωτήματα
Τετάρτη 29 Αυγούστου 2007
- Ποιές πρέπει να είναι κατα τη γνώμη σας οι προτεραιότητες για την ανάπτυξη του τόπου μας, με σεβασμό στο περιβάλλον και στις παραδοσιακές του αξίες;
- Τι θα θέλατε να προσέξει ο Γιώργος Παπανδρέου, ο Πρόεδρος μας, ως αυριανός πρωθυπουργός;
Βαρβάρα Τερζάκη
Ρέθυμνο 29 Αυγούστου 2007
28/8/07
Ερωτήματα
Τρίτη 28 Αυγούστου 2007
- Ενοψει και των εκλογών της 16/9 νομίζετε οτι τα κόμματα και οι υποψήφιοι βουλευτές πρέπει να ασχοληθούν με την απόδοση ευθυνών για τα τραγικά γεγονότα των τελευταίων ημερών;
- Ποιές πρέπει να είναι κατα τη γνώμη σας οι προτεραιότητες της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης για την ανακούφιση των πληγέντων και την αντιμετώπιση της καταστροφής?
Βαρβάρα Τερζάκη
Ρέθυμνο 28 Αυγούστου 2007
27/8/07
Ερωτήματα
Δευτέρα 27 Αυγούστου 2007
- Πιστεύετε ότι η εθνική συμφορά των τελευταίων ημερών μπορεί να μας αφυπνίσει;
- Παρακολουθώντας τα τελευταία τραγικά γεγονότα, ποιοι νομίζετε, ότι έδωσαν ένα έμπρακτο μήνυμα ανθρωπιάς; Οι πυροσβέστες; Οι εθελοντές πυροσβέστες; Οι δημοσιογράφοι; Οι πολίτες που αγωνίστηκαν για να σώσουν το χωριό τους και το περιβάλλον του;
Βαρβάρα Τερζάκη
Ρέθυμνο 27 Αυγούστου 2007
Ανοικτή Επιστολή
Αγαπητέ Πρόεδρε – Σύντροφοι του ΠΑ.ΣΟ.Κ.
Σαν ελάχιστη ένδειξη συμπαράστασης στις οικογένειες των αδικοχαμένων συνανθρώπων μας από τις πυρκαγιές ανά τη χώρα, θέτω στη διάθεση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. όλα τα έξοδα του προεκλογικού μου αγώνα, αναστέλοντας κάθε προγραμματισμένη προεκλογική μου εκδήλωση.
Προτείνω να ανοιχτεί από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. ένας εθνικός λογαριασμός για την «αποκατάσταση των θυμάτων από τις καταστροφές του περιβάλλοντος».
Οι σκηνές «Αποκάλυψης» που βλέπουμε πλέον καθημερινά δεν αναδεικνύουν μόνο το πλήρες έλλειμα κράτους και ιδίως Πολιτικής Προστασίας, αλλά κατεξοχήν το έλλειμα αγάπης προς τη χώρα μας.
Δυστυχώς, η ανάπτυξη χωρίς συλλογική εθνική συνείδηση μας οδήγησε στο φαινόμενο, οι επιτυχημένοι Έλληνες να αφήνουν πίσω τους μία αποτυχημένη Ελλάδα.
Η τρέχουσα πολιτική υπόσχεται και επιτυγχάνει επιφανειακή βελτίωση των όρων ζωής των Ελλήνων, αποτυγχάνει όμως στα πλαίσια μιας ουσιαστικής Παιδείας να εμφυσήσει στους Έλληνες την αγάπη τους για την Πατρίδα.
Ζούμε σε μια παρακμή, όπου το ατομικό έχει υποκαταστήσει το συλλογικό, κάτι που καταδεικνύει καθημερινά η αυτοκαταστροφική συμπεριφορά μας.
Προτείνω εν’ όψει των Εκλογών της 16ης Σεπτεμβρίου, ως κεντρική προϋπόθεση και περιεχόμενο της Νέας Αλλαγής, το ΠΑ.ΣΟ.Κ. να απευθυνθεί στην λογική και το συναίσθημα των Ελλήνων, αλλά και να στοιχηθεί με την επικαιρότητα μέσα από το σύνθημα:
ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ: ΝΑ ΑΓΑΠΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Βαρβάρα Τερζάκη
Ρέθυμνο 25 Αυγούστου 2007
Σαν ελάχιστη ένδειξη συμπαράστασης στις οικογένειες των αδικοχαμένων συνανθρώπων μας από τις πυρκαγιές ανά τη χώρα, θέτω στη διάθεση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. όλα τα έξοδα του προεκλογικού μου αγώνα, αναστέλοντας κάθε προγραμματισμένη προεκλογική μου εκδήλωση.
Προτείνω να ανοιχτεί από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. ένας εθνικός λογαριασμός για την «αποκατάσταση των θυμάτων από τις καταστροφές του περιβάλλοντος».
Οι σκηνές «Αποκάλυψης» που βλέπουμε πλέον καθημερινά δεν αναδεικνύουν μόνο το πλήρες έλλειμα κράτους και ιδίως Πολιτικής Προστασίας, αλλά κατεξοχήν το έλλειμα αγάπης προς τη χώρα μας.
Δυστυχώς, η ανάπτυξη χωρίς συλλογική εθνική συνείδηση μας οδήγησε στο φαινόμενο, οι επιτυχημένοι Έλληνες να αφήνουν πίσω τους μία αποτυχημένη Ελλάδα.
Η τρέχουσα πολιτική υπόσχεται και επιτυγχάνει επιφανειακή βελτίωση των όρων ζωής των Ελλήνων, αποτυγχάνει όμως στα πλαίσια μιας ουσιαστικής Παιδείας να εμφυσήσει στους Έλληνες την αγάπη τους για την Πατρίδα.
Ζούμε σε μια παρακμή, όπου το ατομικό έχει υποκαταστήσει το συλλογικό, κάτι που καταδεικνύει καθημερινά η αυτοκαταστροφική συμπεριφορά μας.
Προτείνω εν’ όψει των Εκλογών της 16ης Σεπτεμβρίου, ως κεντρική προϋπόθεση και περιεχόμενο της Νέας Αλλαγής, το ΠΑ.ΣΟ.Κ. να απευθυνθεί στην λογική και το συναίσθημα των Ελλήνων, αλλά και να στοιχηθεί με την επικαιρότητα μέσα από το σύνθημα:
ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ: ΝΑ ΑΓΑΠΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Βαρβάρα Τερζάκη
Ρέθυμνο 25 Αυγούστου 2007
Αποφασίζουμε για την Ελλάδα, την Κρήτη και το Ρέθυμνο του μέλλοντος
Ψηφίζουμε ΠΑΣΟΚ
Γεννημένο μέσα στη μήτρα των αντιδικτατορικών κινημάτων και συμπυκνώνοντας τις αγωνίες του λαού μας για αυτοδιάθεση, κοινωνική δικαιοσύνη και δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ και ο ηγέτης του Ανδρέας Παπανδρέου έφεραν το 1981 το Λαό στο προσκήνιο. Η ισονομία και η ισοπολιτεία, η αναβάθμιση της ποιότητας ζωής των φτωχότερων Ελλήνων, η εθνική συμφιλίωση, η υγεία και η πρόνοια μέσα από το ΕΣΥ, η στήριξη της υπαίθρου, αλλά και η εθνική αξιοπρέπεια έγιναν πραγματικότητα και έφεραν την Ελλάδα σε ισότιμη θέση με τα αναπτυγμένα κράτη της Ευρώπης.
Μετά την αντιλαϊκή και βίαιη για τα συμφέροντα των εργαζομένων παρένθεση της κυβέρνησης Μητσοτάκη, οι κυβερνήσεις του Ανδρέα Παπανδρέου και του Κώστα Σημίτη απέδειξαν ότι το ΠΑΣΟΚ συντάσσεται με τα μηνύματα των καιρών, προσαρμόζεται στις ανάγκες της εποχής και θέτει ανάλογα με τη συγκυρία ψηλά τον πήχυ για την Ελλάδα και τους Έλληνες: ο εκσυγχρονισμός της Δημόσιας Διοίκησης και η αξιοκρατία με το Νόμο Πεπονή, τα μεγάλα έργα που κατέστησαν τη χώρα μας κόμβο στη Νοτιοανατολική Ευρώπη και ο πλήρης συγχρονισμός μας με το βηματισμό της Ευρώπης όπως κατεξοχήν απέδειξε η ένταξη της χώρας στο σκληρό πυρήνα της ΟΝΕ και η διενέργεια των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, ανέτρεψαν την οπισθοδρομική παράταξη την Ελλάδα επί δεκαετίες.
Έγιναν λάθη; Μα αναμφισβήτητα ναι. Γιατί, όπως έλεγε ο Γιώργος Γεννηματάς, όποιος δεν δουλεύει μόνον δεν κάνει λάθη. Και το κυριότερο από όλα, το ΠΑΣΟΚ υπέστη τη φθορά της άσκησης της εξουσίας, που το απομάκρυνε από τους πολίτες, ακόμη και αν εκείνοι διαπίστωναν τις επιτυχείς κυβερνητικές του πολιτικές. Αυτή η φθορά, αυτή η φυσιολογική αποστασιοποίηση και όχι η –ανύπαρκτη- θετική πολιτική πρόταση της Νέας Δημοκρατίας οδήγησαν στο αποτέλεσμα των εκλογών του 2004.
Ποιο μεγάλο όμως στόχο έθεσε και πέτυχε η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας τα τελευταία 31/2 χρόνια; Τι μπορεί ο πολίτης να θυμηθεί μπροστά στην κάλπη ως βήμα που βελτίωσε τη ζωή του; Και ποιο όραμα έχει καταθέσει ο Κώστας Καραμανλής, ώστε να ζητά τη λαϊκή έγκριση ξανά; Δυστυχώς, κανένα.
Συγκεκριμένα στην περιφέρειά μας, την Κρήτη, το Ρέθυμνο για ποια παρέμβαση στη ζωή των πολιτών μπορούν να καυχώνται οι εκπρόσωποι του κυβερνώντος κόματος; Ποιο αναπτυξιακό έργο έχουν δρομολογήσει; Με ποιο επιχείρημα, πέρα από τις πελατειακές λογικές που υποτιμούν τον πολίτη και τον καθιστούν όμηρο της εξουσίας ζητούν την ψήφο του Ρεθυμνιώτη και της Ρεθυμνιώτισσας;
Τα ζητούμενα της εποχής μας είναι πια διαφορετικά.
Το περιβάλλον, φυσικό και πολιτιστικό και η προστασία και ανάδειξή του δεν είναι πλέον συμπληρωματική και δευτερεύουσα πολιτική. Αλλά επειδή πρόκειται για το οξυγόνο του Τουρισμού συνιστά τον κρίσιμο αναπτυξιακό πυλώνα για τον τόπο μας.
Η υποστήριξη της οικογένειας, της πολύτεκνης μητέρας δεν είναι πια ψηφοθηρική επιλογή. Αλλά συνιστά κρίσιμη προϋπόθεση για τη συνέχεια της κοινωνίας, τη στήριξη της περιφέρειας, την ποιότητα ζωής στην οικογένεια, την απασχόληση.
Η εξάλειψη της απόστασης Κράτους-Πολίτη, η φιλική στον πολίτη Δημόσια Διοίκηση δεν πρέπει πλέον να θεωρείται πολυτέλεια των αναπτυγμένων κρατών της Δύσης, αλλά αυτονόητη επιλογή ενός κράτους που θέλει να προσελκύσει επενδύσεις, που μέσα από θεσμούς προάγει τον ενεργό πολίτη, τη συμμετοχική δημοκρατία τελικά.
Οι υποδομές δεν εξαρτώνται πλέον από το «κατόπιν ενεργειών μου», αλλά προκύπτουν μέσα από την ένταξη του τόπου μας σε ευρύτερους αναπτυξιακούς σχεδιασμούς, δεν έρχονται να καλύψουν τρέχουσες ανάγκες αλλά να υποστηρίζουν το όραμα ιδίως ως προς την Κρήτη μιας περιφέρειας σύγχρονης και ελκυστικής ως τόπος ζωής για τους κατοίκους και τους επισκέπτες της.
Το Πανεπιστήμιο όχι μόνο όχημα εισροής πόρων στην τοπική κοινωνία αλλά μοχλός καινοτομίας και συνδεδεμένο με την τοπική οικονομία, κρίσιμος όρος ανάπτυξης.
Τούτα, και άλλα που θα μας απασχολήσουν μέχρι τις εκλογές της 16ης Σεπτέμβρη, είναι οι προκλήσεις για την κοινωνία και το ΠΑΣΟΚ. Είναι οι άξονες της πολιτικής μου παρουσίας, της στράτευσης μου με το Γιώργο Παπανδρέου και τις προοδευτικές δυνάμεις του τόπου μας για τη Νέα Αλλαγή.
Η Αλλαγή έβαλε την Ελλάδα και τους Έλληνες στο προσκήνιο.
Η Νέα Αλλαγή θα τους ξαναδώσει όραμα και ελπίδα.
Με μπροστάρηδες ανθρώπους από την κοινωνία και για την κοινωνία, πέρα και πάνω από μηχανισμούς. Με ανθρώπους από το Λαό, με στέρεη κοινωνική συνείδηση, με εντιμότητα και λεβεντιά.
Ο Γιώργος Παπανδρέου δεν έρχεται απλώς να διασφαλίσει τα κεκτημένα των Ελλήνων. Έρχεται να ανατρέψει το μοντέλο του κυβερνητισμού, της παροχολογίας, της ομηρείας του πολίτη σε κομματικούς ή κρατικούς μηχανισμούς. Να δημιουργήσει μια Δίκαιη Κοινωνία, μια Δυνατή Ελλάδα.
Και στον αγώνα αυτό το Ρέθυμνο θα είναι παρόν. Με ανθρώπους που ξέρουν και μπορούν να μεταφέρουν τις αγωνίες μας στα κέντρα λήψης των αποφάσεων. Που οραματίζονται τον τόπο μας ως Πρωτεύουσα του Πολιτισμού, της Ανάπτυξης, της Ανθρωπιάς. Που πιστεύουν στις δημιουργικές δυνάμεις του Ρεθύμνου, πέρα και πάνω από εξαρτήσεις. Με ανθρώπους για τους οποίους ο Κοινωνικός Διάλογος δεν είναι άλλοθι για την άσκηση της εξουσίας αλλά Τρόπος Ζωής.
Αυτό το όραμα, αυτές τις Αξίες καταθέτω σε σας, τους συμπολίτες μου, στις εκλογές της 16ης Σεπτέμβρη. Το όραμα για ένα νέο, σύγχρονο, περήφανο Ρέθυμνο.
ΤΟ ΡΕΘΥΜΝΟ ΑΛΛΑΖΕΙ
Βαρβάρα Τερζάκη
Ρέθυμνο 24 Αυγούστου 2007
Γεννημένο μέσα στη μήτρα των αντιδικτατορικών κινημάτων και συμπυκνώνοντας τις αγωνίες του λαού μας για αυτοδιάθεση, κοινωνική δικαιοσύνη και δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ και ο ηγέτης του Ανδρέας Παπανδρέου έφεραν το 1981 το Λαό στο προσκήνιο. Η ισονομία και η ισοπολιτεία, η αναβάθμιση της ποιότητας ζωής των φτωχότερων Ελλήνων, η εθνική συμφιλίωση, η υγεία και η πρόνοια μέσα από το ΕΣΥ, η στήριξη της υπαίθρου, αλλά και η εθνική αξιοπρέπεια έγιναν πραγματικότητα και έφεραν την Ελλάδα σε ισότιμη θέση με τα αναπτυγμένα κράτη της Ευρώπης.
Μετά την αντιλαϊκή και βίαιη για τα συμφέροντα των εργαζομένων παρένθεση της κυβέρνησης Μητσοτάκη, οι κυβερνήσεις του Ανδρέα Παπανδρέου και του Κώστα Σημίτη απέδειξαν ότι το ΠΑΣΟΚ συντάσσεται με τα μηνύματα των καιρών, προσαρμόζεται στις ανάγκες της εποχής και θέτει ανάλογα με τη συγκυρία ψηλά τον πήχυ για την Ελλάδα και τους Έλληνες: ο εκσυγχρονισμός της Δημόσιας Διοίκησης και η αξιοκρατία με το Νόμο Πεπονή, τα μεγάλα έργα που κατέστησαν τη χώρα μας κόμβο στη Νοτιοανατολική Ευρώπη και ο πλήρης συγχρονισμός μας με το βηματισμό της Ευρώπης όπως κατεξοχήν απέδειξε η ένταξη της χώρας στο σκληρό πυρήνα της ΟΝΕ και η διενέργεια των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, ανέτρεψαν την οπισθοδρομική παράταξη την Ελλάδα επί δεκαετίες.
Έγιναν λάθη; Μα αναμφισβήτητα ναι. Γιατί, όπως έλεγε ο Γιώργος Γεννηματάς, όποιος δεν δουλεύει μόνον δεν κάνει λάθη. Και το κυριότερο από όλα, το ΠΑΣΟΚ υπέστη τη φθορά της άσκησης της εξουσίας, που το απομάκρυνε από τους πολίτες, ακόμη και αν εκείνοι διαπίστωναν τις επιτυχείς κυβερνητικές του πολιτικές. Αυτή η φθορά, αυτή η φυσιολογική αποστασιοποίηση και όχι η –ανύπαρκτη- θετική πολιτική πρόταση της Νέας Δημοκρατίας οδήγησαν στο αποτέλεσμα των εκλογών του 2004.
Ποιο μεγάλο όμως στόχο έθεσε και πέτυχε η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας τα τελευταία 31/2 χρόνια; Τι μπορεί ο πολίτης να θυμηθεί μπροστά στην κάλπη ως βήμα που βελτίωσε τη ζωή του; Και ποιο όραμα έχει καταθέσει ο Κώστας Καραμανλής, ώστε να ζητά τη λαϊκή έγκριση ξανά; Δυστυχώς, κανένα.
Συγκεκριμένα στην περιφέρειά μας, την Κρήτη, το Ρέθυμνο για ποια παρέμβαση στη ζωή των πολιτών μπορούν να καυχώνται οι εκπρόσωποι του κυβερνώντος κόματος; Ποιο αναπτυξιακό έργο έχουν δρομολογήσει; Με ποιο επιχείρημα, πέρα από τις πελατειακές λογικές που υποτιμούν τον πολίτη και τον καθιστούν όμηρο της εξουσίας ζητούν την ψήφο του Ρεθυμνιώτη και της Ρεθυμνιώτισσας;
Τα ζητούμενα της εποχής μας είναι πια διαφορετικά.
Το περιβάλλον, φυσικό και πολιτιστικό και η προστασία και ανάδειξή του δεν είναι πλέον συμπληρωματική και δευτερεύουσα πολιτική. Αλλά επειδή πρόκειται για το οξυγόνο του Τουρισμού συνιστά τον κρίσιμο αναπτυξιακό πυλώνα για τον τόπο μας.
Η υποστήριξη της οικογένειας, της πολύτεκνης μητέρας δεν είναι πια ψηφοθηρική επιλογή. Αλλά συνιστά κρίσιμη προϋπόθεση για τη συνέχεια της κοινωνίας, τη στήριξη της περιφέρειας, την ποιότητα ζωής στην οικογένεια, την απασχόληση.
Η εξάλειψη της απόστασης Κράτους-Πολίτη, η φιλική στον πολίτη Δημόσια Διοίκηση δεν πρέπει πλέον να θεωρείται πολυτέλεια των αναπτυγμένων κρατών της Δύσης, αλλά αυτονόητη επιλογή ενός κράτους που θέλει να προσελκύσει επενδύσεις, που μέσα από θεσμούς προάγει τον ενεργό πολίτη, τη συμμετοχική δημοκρατία τελικά.
Οι υποδομές δεν εξαρτώνται πλέον από το «κατόπιν ενεργειών μου», αλλά προκύπτουν μέσα από την ένταξη του τόπου μας σε ευρύτερους αναπτυξιακούς σχεδιασμούς, δεν έρχονται να καλύψουν τρέχουσες ανάγκες αλλά να υποστηρίζουν το όραμα ιδίως ως προς την Κρήτη μιας περιφέρειας σύγχρονης και ελκυστικής ως τόπος ζωής για τους κατοίκους και τους επισκέπτες της.
Το Πανεπιστήμιο όχι μόνο όχημα εισροής πόρων στην τοπική κοινωνία αλλά μοχλός καινοτομίας και συνδεδεμένο με την τοπική οικονομία, κρίσιμος όρος ανάπτυξης.
Τούτα, και άλλα που θα μας απασχολήσουν μέχρι τις εκλογές της 16ης Σεπτέμβρη, είναι οι προκλήσεις για την κοινωνία και το ΠΑΣΟΚ. Είναι οι άξονες της πολιτικής μου παρουσίας, της στράτευσης μου με το Γιώργο Παπανδρέου και τις προοδευτικές δυνάμεις του τόπου μας για τη Νέα Αλλαγή.
Η Αλλαγή έβαλε την Ελλάδα και τους Έλληνες στο προσκήνιο.
Η Νέα Αλλαγή θα τους ξαναδώσει όραμα και ελπίδα.
Με μπροστάρηδες ανθρώπους από την κοινωνία και για την κοινωνία, πέρα και πάνω από μηχανισμούς. Με ανθρώπους από το Λαό, με στέρεη κοινωνική συνείδηση, με εντιμότητα και λεβεντιά.
Ο Γιώργος Παπανδρέου δεν έρχεται απλώς να διασφαλίσει τα κεκτημένα των Ελλήνων. Έρχεται να ανατρέψει το μοντέλο του κυβερνητισμού, της παροχολογίας, της ομηρείας του πολίτη σε κομματικούς ή κρατικούς μηχανισμούς. Να δημιουργήσει μια Δίκαιη Κοινωνία, μια Δυνατή Ελλάδα.
Και στον αγώνα αυτό το Ρέθυμνο θα είναι παρόν. Με ανθρώπους που ξέρουν και μπορούν να μεταφέρουν τις αγωνίες μας στα κέντρα λήψης των αποφάσεων. Που οραματίζονται τον τόπο μας ως Πρωτεύουσα του Πολιτισμού, της Ανάπτυξης, της Ανθρωπιάς. Που πιστεύουν στις δημιουργικές δυνάμεις του Ρεθύμνου, πέρα και πάνω από εξαρτήσεις. Με ανθρώπους για τους οποίους ο Κοινωνικός Διάλογος δεν είναι άλλοθι για την άσκηση της εξουσίας αλλά Τρόπος Ζωής.
Αυτό το όραμα, αυτές τις Αξίες καταθέτω σε σας, τους συμπολίτες μου, στις εκλογές της 16ης Σεπτέμβρη. Το όραμα για ένα νέο, σύγχρονο, περήφανο Ρέθυμνο.
ΤΟ ΡΕΘΥΜΝΟ ΑΛΛΑΖΕΙ
Βαρβάρα Τερζάκη
Ρέθυμνο 24 Αυγούστου 2007
Ο αιώνας μας είναι αιώνας ηθελημένης αγριότητος
Με κάθε τρόπο προσπαθούμε να διώξουμε τους θεούς, όμως οι χειρονομίες της λατρείας δεν φεύγουν.
Όταν είμασταν παιδιά, πριν από μερικά χρόνια, η φύσις και η λατρεία της, ήταν μέρος της καθημερινής μας αγωγής. Τα άστρα ήταν το πρώτο μας αναγνωστικό και όταν ένα αστέρι έπεφτε το βράδυ από τον ουρανό, μας έφερνε ειδήσεις.
Μέλημα μας ήταν “όσο διαρκούσε η ανάπαυση των εποχών”, να βιώνομε την ζωή με την αρωγή των νεφών και “των ανθρώπων που αγαπούσαν τα γράμματα, που δεν ήταν γραμμένα.”
Σήμερα, πασχίζομε, τρέχομε, διστάζοντας ο καθένας να πετάξει το περίσσιο, που κουβαλάει επάνω του. Καταπίνουμε καθημερινότητα και πάμε να εξελιχθούμε σε πέτρες. Προσπαθούμε να καταργήσομε τον Άλλο, την ανάγκη του Άλλου.
Αντιλαμβανόμαστε κάθε μέρα όλο και περισσότερο ότι, τόσο ο πλούτος, όσο και η φτώχεια έχουν αρνητική επίδραση στην ζωή και στο περιβάλλον, με πολλαπλές καταχρήσεις και για να ικανοποιήσουν διαφορετικές ανάγκες.
Οι προηγμένες- πλούσιες χώρες για να ζήσουν ακόμα πιο πλούσια και οι φτωχές για να επιβιώσουν. Τα αρνητικά αποτελέσματα από τις πλούσιες χώρες είναι δυσανάλογα μεγαλύτερα.
Η παγκοσμιοποίηση μπορεί να προσφέρει μεγάλες δυνατότητες για παγκόσμια ανάπτυξη, αυτή όμως δεν συμπορεύεται χρονικά ισότιμα και κοινωνικά ομαλά. Λειτουργεί εις βάρος του ίδιου του ανθρώπου, συχνά και του φυσικού του περιβάλλοντος. Οι αξίες της δικαιοσύνης και της ισορροπίας απούσες.
Είναι δυνατόν, με υψηλότερο βιοτικό επίπεδο, να επιτευχθεί πρόοδος στην δημοκρατία και στα καυτά προβλήματα της κοινωνίας, όπως είναι το Περιβάλλον.
Η ενιαία αγορα, οι επικοινωνίες, η τεχνολογία έχουν χαρακτηριστικά “παγκόσμια” και λιγότερο “τοπικά”.
Στον τεχνικό τομέα μπορεί να κάνουμε προόδους, αλλά στον ανθρωπιστικό παρατηρούμε ότι, η τεχνολογία, έτσι όπως εξελίσσεται, είναι εχθρική απέναντι στις ανθρωπιστικές κατευθύνσεις. Γι΄ αυτό οι νέοι σήμερα, δεν γνωρίζουν την γλώσσα, αλλά γνωρίζουν καλά πως να πατάνε κουμπιά....
Αυτό οδηγεί φωτισμένους πολιτικούς ηγέτες, όπως ο Γιώργος Παπανδρέου και ευαισθητοποιημένους πολίτες σε νέες σκέψεις για την αντιμετώπιση και την εφαρμογή της πολιτικής εκείνης, με την οποία θα αντιμετωπισθούν τα περιβαλλοντικά προβλήματα σε τοπικό, σε εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο.
Η αλλαγή του κλίματος δεν είναι μια ξένη υπόθεση, μακρυά από εμάς. Δεν αφορά κάποιους άλλους, δεν συμβαίνει κάπου αλλού. Είναι κυρίως παγκόσμιο πρόβλημα, με επιπτώσεις στις τωρινές, αλλά και στις μελλοντικές γενεές.
Δίδει δε, μια διάσταση επιπλέον στο θέμα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που αφορά στις επόμενες γενεές και που με τις επιλογές μας κινδυνεύουν τα δικαιώματα αυτά να περιοριστούν.
Η συχνότητα και το εύρος των φυσικών καταστροφών, αυξάνονται σε αναλογία με τις τεχνολογικές δυνατότητες παρέμβασης στην φύση, όχι μόνο εξαιτίας της τεχνολογικής επιρροής, αλλά και λόγο εκείνου που συνδέεται εγγενώς με την τεχνολογική ανάπτυξη: της αύξουσας, δηλαδή, ανισότητας μεταξύ των ανθρώπων.
Το νερό, ένα αγαθό το οποίο δεν διακόπτεται από σύνορα, είναι στοιχείο ταυτισμένο με την ύπαρξη της ζωής και χρειάζεται προστασία! Η οικονομία οφείλει να αποδώσει στο νερό την πραγματική του αξία και οι θεσμοί να εντάξουν τον πολίτη στην διαχείριση του.
Η απερήμωση έχει ως αποτέλεσμα την μείωση της παραγωγικότητας της γης, την φτώχεια, την οικονομική κρίση. Είναι απειλή για την υγεία των τοπικών πληθυσμών. Η φτώχεια οδηγεί σε πολιτική αστάθεια, σε μετακινήσεις πληθυσμών και σε κρίσεις ανάμεσα σε γείτονες χώρες.
Η βιοποικιλότητα έχει απώλειες, οι οποίες είναι δυστυχώς μη αναστρέψιμες. Αποτελεί και αυτή ένα περιβαλλοντικό πρόβλημα. Η συρρίκνωση του ζωικού και φυσικού πλούτου είναι ζήτημα ελλείμματος δημοκρατίας, ισονομίας με παγκόσμια εμβέλεια. Είναι βόμβα στα θεμέλια της φύσης πάνω στα οποία στηρίζεται η ζωή, αλλά και η ευημερία.
Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Γιώργος Παπανδρέου υπηρετεί την “πράσινη διπλωματία” διεθνώς, μέσα από συμφωνίες, πρωτόκολλα και συμβάσεις, με τις οποίες τίθεται το πλαίσιο για την επίλυση αυτών των προβλημάτων.
Εμείς ευαισθητοποιημένοι στα θέματα προστασίας του περιβάλλοντος, ενστερνιζόμαστε τις απόψεις του, για το ότι: η φύση, ο αέρας, το νερό, η γη ανατρέπουν και δείχνουν τα όρια των συμβατικών συνόρων, που ο άνθρωπος έχει θέσει, Άλλη η αλήθεια του ανθρώπου και άλλη η αλήθεια της φύσης.
Τα περιβαλλοντικά προβλήματα δεν αναγνωρίζουν εθνικά σύνορα και δεν μπορούν να επιλυθούν χωρίς την διεθνή συνεργασία.
Άλλωστε, μια ανθρωπότητα που δεν βρίσκει τον τρόπο να ξαναφτιάξει τον κόσμο γύρω της, βρίσκει τον τρόπο να γεράσει και πολύ γρήγορα μάλιστα.
Θέλουμε, δεν θέλουμε είμαστε όλοι μας δέσμιοι μιας ευτυχίας, που από δικό μας λάθος αποστερούμαστε.
Βαρβάρα Τερζάκη
Ρέθυμνο 5 Ιουνίου 2007
Όταν είμασταν παιδιά, πριν από μερικά χρόνια, η φύσις και η λατρεία της, ήταν μέρος της καθημερινής μας αγωγής. Τα άστρα ήταν το πρώτο μας αναγνωστικό και όταν ένα αστέρι έπεφτε το βράδυ από τον ουρανό, μας έφερνε ειδήσεις.
Μέλημα μας ήταν “όσο διαρκούσε η ανάπαυση των εποχών”, να βιώνομε την ζωή με την αρωγή των νεφών και “των ανθρώπων που αγαπούσαν τα γράμματα, που δεν ήταν γραμμένα.”
Σήμερα, πασχίζομε, τρέχομε, διστάζοντας ο καθένας να πετάξει το περίσσιο, που κουβαλάει επάνω του. Καταπίνουμε καθημερινότητα και πάμε να εξελιχθούμε σε πέτρες. Προσπαθούμε να καταργήσομε τον Άλλο, την ανάγκη του Άλλου.
Αντιλαμβανόμαστε κάθε μέρα όλο και περισσότερο ότι, τόσο ο πλούτος, όσο και η φτώχεια έχουν αρνητική επίδραση στην ζωή και στο περιβάλλον, με πολλαπλές καταχρήσεις και για να ικανοποιήσουν διαφορετικές ανάγκες.
Οι προηγμένες- πλούσιες χώρες για να ζήσουν ακόμα πιο πλούσια και οι φτωχές για να επιβιώσουν. Τα αρνητικά αποτελέσματα από τις πλούσιες χώρες είναι δυσανάλογα μεγαλύτερα.
Η παγκοσμιοποίηση μπορεί να προσφέρει μεγάλες δυνατότητες για παγκόσμια ανάπτυξη, αυτή όμως δεν συμπορεύεται χρονικά ισότιμα και κοινωνικά ομαλά. Λειτουργεί εις βάρος του ίδιου του ανθρώπου, συχνά και του φυσικού του περιβάλλοντος. Οι αξίες της δικαιοσύνης και της ισορροπίας απούσες.
Είναι δυνατόν, με υψηλότερο βιοτικό επίπεδο, να επιτευχθεί πρόοδος στην δημοκρατία και στα καυτά προβλήματα της κοινωνίας, όπως είναι το Περιβάλλον.
Η ενιαία αγορα, οι επικοινωνίες, η τεχνολογία έχουν χαρακτηριστικά “παγκόσμια” και λιγότερο “τοπικά”.
Στον τεχνικό τομέα μπορεί να κάνουμε προόδους, αλλά στον ανθρωπιστικό παρατηρούμε ότι, η τεχνολογία, έτσι όπως εξελίσσεται, είναι εχθρική απέναντι στις ανθρωπιστικές κατευθύνσεις. Γι΄ αυτό οι νέοι σήμερα, δεν γνωρίζουν την γλώσσα, αλλά γνωρίζουν καλά πως να πατάνε κουμπιά....
Αυτό οδηγεί φωτισμένους πολιτικούς ηγέτες, όπως ο Γιώργος Παπανδρέου και ευαισθητοποιημένους πολίτες σε νέες σκέψεις για την αντιμετώπιση και την εφαρμογή της πολιτικής εκείνης, με την οποία θα αντιμετωπισθούν τα περιβαλλοντικά προβλήματα σε τοπικό, σε εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο.
Η αλλαγή του κλίματος δεν είναι μια ξένη υπόθεση, μακρυά από εμάς. Δεν αφορά κάποιους άλλους, δεν συμβαίνει κάπου αλλού. Είναι κυρίως παγκόσμιο πρόβλημα, με επιπτώσεις στις τωρινές, αλλά και στις μελλοντικές γενεές.
Δίδει δε, μια διάσταση επιπλέον στο θέμα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που αφορά στις επόμενες γενεές και που με τις επιλογές μας κινδυνεύουν τα δικαιώματα αυτά να περιοριστούν.
Η συχνότητα και το εύρος των φυσικών καταστροφών, αυξάνονται σε αναλογία με τις τεχνολογικές δυνατότητες παρέμβασης στην φύση, όχι μόνο εξαιτίας της τεχνολογικής επιρροής, αλλά και λόγο εκείνου που συνδέεται εγγενώς με την τεχνολογική ανάπτυξη: της αύξουσας, δηλαδή, ανισότητας μεταξύ των ανθρώπων.
Το νερό, ένα αγαθό το οποίο δεν διακόπτεται από σύνορα, είναι στοιχείο ταυτισμένο με την ύπαρξη της ζωής και χρειάζεται προστασία! Η οικονομία οφείλει να αποδώσει στο νερό την πραγματική του αξία και οι θεσμοί να εντάξουν τον πολίτη στην διαχείριση του.
Η απερήμωση έχει ως αποτέλεσμα την μείωση της παραγωγικότητας της γης, την φτώχεια, την οικονομική κρίση. Είναι απειλή για την υγεία των τοπικών πληθυσμών. Η φτώχεια οδηγεί σε πολιτική αστάθεια, σε μετακινήσεις πληθυσμών και σε κρίσεις ανάμεσα σε γείτονες χώρες.
Η βιοποικιλότητα έχει απώλειες, οι οποίες είναι δυστυχώς μη αναστρέψιμες. Αποτελεί και αυτή ένα περιβαλλοντικό πρόβλημα. Η συρρίκνωση του ζωικού και φυσικού πλούτου είναι ζήτημα ελλείμματος δημοκρατίας, ισονομίας με παγκόσμια εμβέλεια. Είναι βόμβα στα θεμέλια της φύσης πάνω στα οποία στηρίζεται η ζωή, αλλά και η ευημερία.
Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Γιώργος Παπανδρέου υπηρετεί την “πράσινη διπλωματία” διεθνώς, μέσα από συμφωνίες, πρωτόκολλα και συμβάσεις, με τις οποίες τίθεται το πλαίσιο για την επίλυση αυτών των προβλημάτων.
Εμείς ευαισθητοποιημένοι στα θέματα προστασίας του περιβάλλοντος, ενστερνιζόμαστε τις απόψεις του, για το ότι: η φύση, ο αέρας, το νερό, η γη ανατρέπουν και δείχνουν τα όρια των συμβατικών συνόρων, που ο άνθρωπος έχει θέσει, Άλλη η αλήθεια του ανθρώπου και άλλη η αλήθεια της φύσης.
Τα περιβαλλοντικά προβλήματα δεν αναγνωρίζουν εθνικά σύνορα και δεν μπορούν να επιλυθούν χωρίς την διεθνή συνεργασία.
Άλλωστε, μια ανθρωπότητα που δεν βρίσκει τον τρόπο να ξαναφτιάξει τον κόσμο γύρω της, βρίσκει τον τρόπο να γεράσει και πολύ γρήγορα μάλιστα.
Θέλουμε, δεν θέλουμε είμαστε όλοι μας δέσμιοι μιας ευτυχίας, που από δικό μας λάθος αποστερούμαστε.
Βαρβάρα Τερζάκη
Ρέθυμνο 5 Ιουνίου 2007
Ο πράσινος δρόμος
Το πραγματικό πρόβλημα στον σύγχρονο κόσμο, είναι ο πόλεμος του μεγάλου εναντίον του μικρού, το επίπεδο διαβίωσης το οποίο καθοδηγείται όλο και περισσότερο από τις μεγάλες και απρόσωπες οργανωμένες τάσεις, οι οποίες ορίζονται από τα χρήματα και τις στατιστικές και όχι από τους ανθρώπους, οι οποίοι έντρομοι προσπαθούν να διαφυλάξουν την αυθεντικότητα και την ατομική δημιουργία τους.
Η αρετή μιας κοινωνίας δεν μπορεί να παίρνει δυνάμεις από ξεπερασμένες ιδέες και πρακτικές, αλλά χρειάζεται ισχυρά πρότυπα και νέες ιδέες, πέραν της μετριοκρατικής κομματικής ή άλλης θαλπωρής.
Η λύση περνάει από τον δύσκολο αλλά ευγενή δρόμο, που δεν είναι άλλος από την ενεργοποίηση των ίδιων των πολιτών.
Σε μια εποχή που η καλή σχέση με τον εαυτό μας, οι αξίες της ζωής είναι βασικά αιτούμενα, για μια δίκαιη κοινωνία, για οικονομική ισορροπία και σεβασμό στην φύση και το σύνολο περιβάλλον.
Ο τόπος που μεγάλωσα, είναι γεμάτος από μνήμες και απομεινάρια του παρελθόντος, τα οποία με έκαναν να ονειρεύομαι. Ίσως η κλίσις μου στα κοινά, την πολιτική, ήρθε πολύ φυσικά.
Δεν μπορώ να διαχωρίσω, τον τρόπο με τον οποίο σκέφτομαι και δρω πολιτικά, από τον τρόπο με τον οποίο ζω καθημερινά.
Ο κόσμος μας είναι ένας κόσμος, στον οποίο το μονό σταθερό σημείο είναι η αλλαγή.
Ανάμεσα στην νοσταλγία του παρελθόντος και την λαχτάρα για το μέλλον, βρίσκεται το πιο ρευστό τοπίο: η πραγματικότητα.
Είναι ανάγκη να καταννοήσωμε ότι, αυτό που θεωρούμε ως πραγματικότητα, βρίσκεται στην ουσία, σε διαρκή εξέλιξη.
Σ’ αυτη την διαδικασία καταννόησης του εαυτού μας, της κοινωνίας, του κτιστού περιβάλλοντος, του κόσμου στο σύνολό του, βασική είναι η σχέσις μας με την πραγματικότητα.
Το όνειρο, το μη ρεαλιστικό στοιχείο δηλαδή, σήμερα έχει μια διαφορετική σημασία, η οποία ξεπερνά κατα κυριολεξία, αυτό που πραγματικά βλέπουμε και η κατεύθυνση προς το όνειρο, αποκτά πολύ συχνά μεγαλύτερη αξία, από την πραγματικότητα.
Ο τρόπος με τον οποίο ζει ο άνθρωπος την ζωή του, έχει να κάνει με την ισορροπία του μυαλού του, στο όνειρο και την πραγματικότητα.
Είναι κρίσιμη η σχέση του ανθρώπου σήμερα με το περιβάλλον στο οποίο ζει, με το οποίο περιβάλλον, δημιουργεί δυστυχώς μια αντικρουόμενη σχέση: έλξη και απώθηση, ουτοπία και ορθολογισμό, προστασία και αυτοκαταστροφή.
Με βάση όλα αυτά και με δεδομένο ότι, το περιβάλλον αποτελεί πρώτο θέμα συζήτησης σε παγκόσμια κλίμακα, ο Γιώργος Παπανδρέου στο πρόγραμμα του Κόμματός μας, έχει στους κύριους στόχους, την Προστασία του Περιβάλλοντος, αξιοποιώντας την πράσινη χάρτα, που υπάρχει σε Ευρωπαϊκό επίπεδο.
Οι κλιματικές αλλαγές πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν. Οι μετρήσεις των κλιματολόγων δείχνουν ότι, όντως υπάρχει τάση αύξησις της θερμοκρασίας στον πλανήτη, αύξηση της στάθμης του νερού, του διοξειδίου του άνθρακα, του μεθανίου κλπ.
Οι αλλαγές αυτές επιβάλλουν αλλαγές στο περιβάλλον και βέβαια στον άνθρωπο.
Οι επιστήμονες δηλώνουν ότι, οι αλλαγές δεν γίνονται με τυχαίο τρόπο και ότι θα καταφέρουν να επιζήσουν μόνον εκείνοι, οι οποίοι έχουν το σωστό γονίδιο την σωστή στιγμή...
Ο άνθρωπος βέβαια θα συνεχίζει να αλλάζει γιατί η εξέλιξη είναι εγγεγραμμένη στα γονίδια του.
Η πνευματική πλευρά του ανθρώπου, δημιουργεί την συνείδησή του, για την ζωή και την φύση.
Στις αρχές του 21ου αιώνα οι σχέσεις του ανθρώπου με το περιβάλλον αλλάζουν αποφασιστικά, όχι γιατί αλλάζει το περιβάλλον από μόνο του, αλλά γιατί διαφοροποιείται η αντίληψις του για το περιβάλλον.
Ο πράσινος δρόμος - η πράσινη χάρτα λοιπόν, δεν είναι έκφραση εκκεντρικότητος, μήτε έκφραση φουτουρισμού, αλλά τάση για τον κόσμο του Μέλλοντος. Είναι ένας κόσμος φυσικός, θαυμάσιος, που έχει απεριόριστη φαντασία, χρώμα, δύναμη, μυστήριο, μύηση και εξελίσσεται συνεχώς.
Ο Πράσινος δρόμος, είναι η αντίληψη της κοινωνίας – κοινότητος στο παγκόσμιο τοπίο, στο οποίο η εξουσία της ύλης, με βίαιο τρόπο επιδιώκει να ομοιογεννοποιήσει και να κατευθύνει.
Ο Πράσινος δρόμος, η πράσινη κουλτούρα αναπτύσσεται στον σύγχρονο κόσμο, ως ανάγκη και όχι ως μόδα.
Η νέα οικονομία και η ανάπτυξις, θα περάσει αναγκαστικά μέσα από κανόνες και οδηγίες πράσινες, οι οποίες δεν θα πληγώνουν την Γη.
Ομάδες ή μεμονωμένοι άνθρωποι, ήδη ζουν και παράγουν σε συμφωνία με την φύση. Είναι κανονικοί άνθρωποι, οι οποίοι μπορεί να ζουν στην πόλη ή την περιφέρεια, αλλά αποφασίζουν να ζουν χωρίς να επιδρούν αρνητικά στο περιβάλλον.
Ας αναλογιστούμε ότι, μέσα σε μια και μόνη γενιά, μπορούμε να οδηγήσουμε την γη, προς το Μέλλον των παιδιών μας.
Ας αποφασίσωμε, να είμαστε ανοιχτοί στην μελέτη των αληθινών αξιών, οι οποίες είναι βασισμένες στον Φυσικό νόμο, ο οποίος νόμος δημιουργεί και συντηρεί κάθε ανθρώπινο πολιτισμό.
Ας χρησιμοποιήσωμε, την επιστήμη και την τεχνολογία, αναγνωρίζοντας παράλληλα ότι, τα επιστημονικά αποτελέσματα πρέπει να κρίνονται, υπό την σκέψη της κυρίαρχης θέσης του ανθρώπου, στην Γη.
Ας αναγνωρίσωμε την θνητότητα μας, ας είμαστε δίκαιοι, ταπεινοί και αλληλέγγυοι με τον Άλλο και το Περιβάλλον.
Ας καταβάλλωμε, κάθε προσπάθεια για ειρηνική λύση στις διαφωνίες μας, για το πώς μπορούμε να ζήσωμε καλύτερα σε τούτη την γη. Δεδομένης της αποθέωσης του υλισμού και της κρίσης του πολιτισμού μας, ο οποίος δυστυχώς διαχειρίζεται την ζωή ως ρύθμιση ατομικών δικαιωμάτων, αγνοώντας την ανθρώπινη φύση, η οποία είναι και πνεύμα και ψυχή
Άλλωστε, τα πράγματα δεν τελειώνουν εκεί όπου φαίνονται, αλλά εκεί όπου νοούνται.
Βαρβάρα Τερζάκη
Ρέθυμνο 22 Απριλίου 2007
Η αρετή μιας κοινωνίας δεν μπορεί να παίρνει δυνάμεις από ξεπερασμένες ιδέες και πρακτικές, αλλά χρειάζεται ισχυρά πρότυπα και νέες ιδέες, πέραν της μετριοκρατικής κομματικής ή άλλης θαλπωρής.
Η λύση περνάει από τον δύσκολο αλλά ευγενή δρόμο, που δεν είναι άλλος από την ενεργοποίηση των ίδιων των πολιτών.
Σε μια εποχή που η καλή σχέση με τον εαυτό μας, οι αξίες της ζωής είναι βασικά αιτούμενα, για μια δίκαιη κοινωνία, για οικονομική ισορροπία και σεβασμό στην φύση και το σύνολο περιβάλλον.
Ο τόπος που μεγάλωσα, είναι γεμάτος από μνήμες και απομεινάρια του παρελθόντος, τα οποία με έκαναν να ονειρεύομαι. Ίσως η κλίσις μου στα κοινά, την πολιτική, ήρθε πολύ φυσικά.
Δεν μπορώ να διαχωρίσω, τον τρόπο με τον οποίο σκέφτομαι και δρω πολιτικά, από τον τρόπο με τον οποίο ζω καθημερινά.
Ο κόσμος μας είναι ένας κόσμος, στον οποίο το μονό σταθερό σημείο είναι η αλλαγή.
Ανάμεσα στην νοσταλγία του παρελθόντος και την λαχτάρα για το μέλλον, βρίσκεται το πιο ρευστό τοπίο: η πραγματικότητα.
Είναι ανάγκη να καταννοήσωμε ότι, αυτό που θεωρούμε ως πραγματικότητα, βρίσκεται στην ουσία, σε διαρκή εξέλιξη.
Σ’ αυτη την διαδικασία καταννόησης του εαυτού μας, της κοινωνίας, του κτιστού περιβάλλοντος, του κόσμου στο σύνολό του, βασική είναι η σχέσις μας με την πραγματικότητα.
Το όνειρο, το μη ρεαλιστικό στοιχείο δηλαδή, σήμερα έχει μια διαφορετική σημασία, η οποία ξεπερνά κατα κυριολεξία, αυτό που πραγματικά βλέπουμε και η κατεύθυνση προς το όνειρο, αποκτά πολύ συχνά μεγαλύτερη αξία, από την πραγματικότητα.
Ο τρόπος με τον οποίο ζει ο άνθρωπος την ζωή του, έχει να κάνει με την ισορροπία του μυαλού του, στο όνειρο και την πραγματικότητα.
Είναι κρίσιμη η σχέση του ανθρώπου σήμερα με το περιβάλλον στο οποίο ζει, με το οποίο περιβάλλον, δημιουργεί δυστυχώς μια αντικρουόμενη σχέση: έλξη και απώθηση, ουτοπία και ορθολογισμό, προστασία και αυτοκαταστροφή.
Με βάση όλα αυτά και με δεδομένο ότι, το περιβάλλον αποτελεί πρώτο θέμα συζήτησης σε παγκόσμια κλίμακα, ο Γιώργος Παπανδρέου στο πρόγραμμα του Κόμματός μας, έχει στους κύριους στόχους, την Προστασία του Περιβάλλοντος, αξιοποιώντας την πράσινη χάρτα, που υπάρχει σε Ευρωπαϊκό επίπεδο.
Οι κλιματικές αλλαγές πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν. Οι μετρήσεις των κλιματολόγων δείχνουν ότι, όντως υπάρχει τάση αύξησις της θερμοκρασίας στον πλανήτη, αύξηση της στάθμης του νερού, του διοξειδίου του άνθρακα, του μεθανίου κλπ.
Οι αλλαγές αυτές επιβάλλουν αλλαγές στο περιβάλλον και βέβαια στον άνθρωπο.
Οι επιστήμονες δηλώνουν ότι, οι αλλαγές δεν γίνονται με τυχαίο τρόπο και ότι θα καταφέρουν να επιζήσουν μόνον εκείνοι, οι οποίοι έχουν το σωστό γονίδιο την σωστή στιγμή...
Ο άνθρωπος βέβαια θα συνεχίζει να αλλάζει γιατί η εξέλιξη είναι εγγεγραμμένη στα γονίδια του.
Η πνευματική πλευρά του ανθρώπου, δημιουργεί την συνείδησή του, για την ζωή και την φύση.
Στις αρχές του 21ου αιώνα οι σχέσεις του ανθρώπου με το περιβάλλον αλλάζουν αποφασιστικά, όχι γιατί αλλάζει το περιβάλλον από μόνο του, αλλά γιατί διαφοροποιείται η αντίληψις του για το περιβάλλον.
Ο πράσινος δρόμος - η πράσινη χάρτα λοιπόν, δεν είναι έκφραση εκκεντρικότητος, μήτε έκφραση φουτουρισμού, αλλά τάση για τον κόσμο του Μέλλοντος. Είναι ένας κόσμος φυσικός, θαυμάσιος, που έχει απεριόριστη φαντασία, χρώμα, δύναμη, μυστήριο, μύηση και εξελίσσεται συνεχώς.
Ο Πράσινος δρόμος, είναι η αντίληψη της κοινωνίας – κοινότητος στο παγκόσμιο τοπίο, στο οποίο η εξουσία της ύλης, με βίαιο τρόπο επιδιώκει να ομοιογεννοποιήσει και να κατευθύνει.
Ο Πράσινος δρόμος, η πράσινη κουλτούρα αναπτύσσεται στον σύγχρονο κόσμο, ως ανάγκη και όχι ως μόδα.
Η νέα οικονομία και η ανάπτυξις, θα περάσει αναγκαστικά μέσα από κανόνες και οδηγίες πράσινες, οι οποίες δεν θα πληγώνουν την Γη.
Ομάδες ή μεμονωμένοι άνθρωποι, ήδη ζουν και παράγουν σε συμφωνία με την φύση. Είναι κανονικοί άνθρωποι, οι οποίοι μπορεί να ζουν στην πόλη ή την περιφέρεια, αλλά αποφασίζουν να ζουν χωρίς να επιδρούν αρνητικά στο περιβάλλον.
Ας αναλογιστούμε ότι, μέσα σε μια και μόνη γενιά, μπορούμε να οδηγήσουμε την γη, προς το Μέλλον των παιδιών μας.
Ας αποφασίσωμε, να είμαστε ανοιχτοί στην μελέτη των αληθινών αξιών, οι οποίες είναι βασισμένες στον Φυσικό νόμο, ο οποίος νόμος δημιουργεί και συντηρεί κάθε ανθρώπινο πολιτισμό.
Ας χρησιμοποιήσωμε, την επιστήμη και την τεχνολογία, αναγνωρίζοντας παράλληλα ότι, τα επιστημονικά αποτελέσματα πρέπει να κρίνονται, υπό την σκέψη της κυρίαρχης θέσης του ανθρώπου, στην Γη.
Ας αναγνωρίσωμε την θνητότητα μας, ας είμαστε δίκαιοι, ταπεινοί και αλληλέγγυοι με τον Άλλο και το Περιβάλλον.
Ας καταβάλλωμε, κάθε προσπάθεια για ειρηνική λύση στις διαφωνίες μας, για το πώς μπορούμε να ζήσωμε καλύτερα σε τούτη την γη. Δεδομένης της αποθέωσης του υλισμού και της κρίσης του πολιτισμού μας, ο οποίος δυστυχώς διαχειρίζεται την ζωή ως ρύθμιση ατομικών δικαιωμάτων, αγνοώντας την ανθρώπινη φύση, η οποία είναι και πνεύμα και ψυχή
Άλλωστε, τα πράγματα δεν τελειώνουν εκεί όπου φαίνονται, αλλά εκεί όπου νοούνται.
Βαρβάρα Τερζάκη
Ρέθυμνο 22 Απριλίου 2007
25/6/07
« Και να βρίσκεσαι πάντοτε, όπως ο ροδαμός πέραν πολύ του χειμώνος »
Η διανόηση ενός τόπου, είναι εκείνος ο πρωταρχικός παράγων που ορίζει την πορεία του. Σε παλαιότερους καιρούς ο άνθρωπος από Ανατολή σε Δύση, ίσως λίγο περισσότερο στην Ανατολή, αφιέρωσε πολύ χρόνο για περισυλλογή και στοχασμό. Δείγμα ζωής υψηλότερης κλάσεως, αυτή η εσωτερικότητα, που για αιώνες υπήρξε.
Ανάλογα με το πόσο καλή ή κακή η εσωτερικότητα του, καλή ή κακή και η ζωή του. Ένας «χαριτωμένος» άνθρωπος που στοχάζεται, μπορεί με μεγάλη άνεση να αναλύσει τα ζητήματα της ακεραιότητος και του κύρους. Γνωρίζει το πρόσκαιρο των πραγμάτων και έχει καλά ριζωμένη την απόσταση από οποιαδήποτε υλική ωφέλεια ή μικρόφθαλμη σκοπιμότητα. Τηρώντας τους κανόνες του αυτοσεβασμού, εύκολα αντιμετωπίζει το κακό.
Η Κρήτη, αυτός ο παλαιϊνός και αρχαίος τόπος που κατοικείται από γηγενείς πολίτες, διεμόρφωσε και διαμορφώνει ένα ήθος και μία πνευματικότητα μοναδική. Ο τόπος όπου ευρίσκεται στο κέντρο όπου όλα τα πράγματα ζυγίζονται με το ορθό μέτρο. Στην πορεία βέβαια, ίσως χάνει το μέτρο, όπως όλος ο υπόλοιπος κόσμος σε Δύση και Ανατολή. Ζυγίζει πάλι τα πράγματα αλλά με λάθος άξονα τις περισσότερες φορές.
Ο άνθρωπος της χάνει σιγά – σιγά από μέσα του όλες τις ουσιαστικές δυνάμεις του. Χάνει τον Θεό. Ξεθεώνεται, όπως χαρακτηριστικά λέμε στην Κρήτη. Απομακρύνεται από την δύναμη που δημιουργεί πρόοδο ουσιαστική και μία τέχνη βίου, θαυμάσια. Χάνεται το μυστικό του απλού και αληθινού ανθρώπου που ζούσε πριν λίγες ακόμη δεκαετίες στο νησί.
«Οι χιλιάδες μικρές Αλεξάνδρες, που δημιουργήθηκαν για να τιμήσουν τον Αλέξανδρο, το μόνο που κατάφεραν ήταν να μεγεθύνουν την έλλειψη της μίας και μοναδικής Αλεξάνδρειας».
Οι εκατοντάδες τρόποι και μηχανισμοί ζωής που φθάνουν από τόπους μακρινούς και με τρόπους ξένους, δυστυχώς τον απομακρύνουν από τον ένα και μοναδικό τρόπο βίου, τον τρόπο της Κρήτης.
Τετελεσμένα γεγονότα, χωρίς κανένα φιλτράρισμα, έτοιμα μοντέλα να φορεθούν, με χαρακτήρα επικυριαρχικό, προσπαθούν να αλλοτριιώσουν λαούς, παραδόσεις και θρησκείες, με μεγάλο παρελθόν.
Απαίδευτη η εισβολή της χλιδής, την οποία συνολικά υφιστάμεθα. Είναι καταπληκτικό, το πώς όσο περισσότερα αποκτούμε, τόσο λιγότερα φαίνεται αξίζομε. Ο Δείκτης πολιτισμικής ευαισθησίας δύσκολα απαντάται, δύσκολα γίνεται λόγος γι’αυτόν.
Αν μπορεί κανείς να συνδυάσει την έλλειψη καλλιέργειας, με την ανέχεια και το αποτέλεσμα να είναι εύλογο, η αθλιότητα που ξεκινά από την πληθώρα των αγαθών, αληθινά, είναι αβάσταχτη.
Οι άνθρωποι σήμερα διακρίνονται για όσα καταφέρνουν με παντοίους τρόπους να έχουν και όχι γι’ αυτό που κατάφεραν να είναι.
«Μπαίνοντας στον εικοστό πρώτο αιώνα, ετοιμάζεται να ξεμυτήσει από τις χαράμάδες μία τεραστίου μεγέθους μετριότητα, έτοιμη να ξεχυθεί και να καλύψει όλες τις πεδιάδες και τις πλαγιές και τα όρη των πέντε Ηπείρων».
Ελπίδα μοναδική, οι φωτεινοί οδηγοί της ράτσας μας, το ένστικτο, οι σοφοί, οι ποιητές, οι στοχαστές, οι άνθρωποι που διατητηρούν καθημερινά με ένα τρόπο μυστικό, ιερή σχέση με τον Θεό, την φύση. Οι λαμπρές εξαιρέσεις που με τις δικές τους προσωπικές διαδρομές θωρούν τα πράγματα, και όχι με τον μοντέρνο και κρατούντα δυτικό τρόπο. Εξ’άλλου, οι λαοί που έχουν μεγάλο πολιτισμό και πνευματικότητα διαμορφωμένη από τον τόπο, από το φως και το νερό, δεν κινδυνεύουν.
Της Κρήτης η αρετή έχει να κάνει με τη συνέχεια του πολιτισμού της, την μοναδική αριστοκρατία που αναδίδει η ύπαρξής του, αρετή που πρέπει να σηματοδοτεί το μέλλον της.
«Επειδή άπαξ και κάποιος επέτυχε (στον πολιτισμό εννοώ), δεν μπορεί παρά να επανέλθει. Μετα μυριάδες χρόνια θα επανέλθει».
(14 Ιουλίου 2004)
Ανάλογα με το πόσο καλή ή κακή η εσωτερικότητα του, καλή ή κακή και η ζωή του. Ένας «χαριτωμένος» άνθρωπος που στοχάζεται, μπορεί με μεγάλη άνεση να αναλύσει τα ζητήματα της ακεραιότητος και του κύρους. Γνωρίζει το πρόσκαιρο των πραγμάτων και έχει καλά ριζωμένη την απόσταση από οποιαδήποτε υλική ωφέλεια ή μικρόφθαλμη σκοπιμότητα. Τηρώντας τους κανόνες του αυτοσεβασμού, εύκολα αντιμετωπίζει το κακό.
Η Κρήτη, αυτός ο παλαιϊνός και αρχαίος τόπος που κατοικείται από γηγενείς πολίτες, διεμόρφωσε και διαμορφώνει ένα ήθος και μία πνευματικότητα μοναδική. Ο τόπος όπου ευρίσκεται στο κέντρο όπου όλα τα πράγματα ζυγίζονται με το ορθό μέτρο. Στην πορεία βέβαια, ίσως χάνει το μέτρο, όπως όλος ο υπόλοιπος κόσμος σε Δύση και Ανατολή. Ζυγίζει πάλι τα πράγματα αλλά με λάθος άξονα τις περισσότερες φορές.
Ο άνθρωπος της χάνει σιγά – σιγά από μέσα του όλες τις ουσιαστικές δυνάμεις του. Χάνει τον Θεό. Ξεθεώνεται, όπως χαρακτηριστικά λέμε στην Κρήτη. Απομακρύνεται από την δύναμη που δημιουργεί πρόοδο ουσιαστική και μία τέχνη βίου, θαυμάσια. Χάνεται το μυστικό του απλού και αληθινού ανθρώπου που ζούσε πριν λίγες ακόμη δεκαετίες στο νησί.
«Οι χιλιάδες μικρές Αλεξάνδρες, που δημιουργήθηκαν για να τιμήσουν τον Αλέξανδρο, το μόνο που κατάφεραν ήταν να μεγεθύνουν την έλλειψη της μίας και μοναδικής Αλεξάνδρειας».
Οι εκατοντάδες τρόποι και μηχανισμοί ζωής που φθάνουν από τόπους μακρινούς και με τρόπους ξένους, δυστυχώς τον απομακρύνουν από τον ένα και μοναδικό τρόπο βίου, τον τρόπο της Κρήτης.
Τετελεσμένα γεγονότα, χωρίς κανένα φιλτράρισμα, έτοιμα μοντέλα να φορεθούν, με χαρακτήρα επικυριαρχικό, προσπαθούν να αλλοτριιώσουν λαούς, παραδόσεις και θρησκείες, με μεγάλο παρελθόν.
Απαίδευτη η εισβολή της χλιδής, την οποία συνολικά υφιστάμεθα. Είναι καταπληκτικό, το πώς όσο περισσότερα αποκτούμε, τόσο λιγότερα φαίνεται αξίζομε. Ο Δείκτης πολιτισμικής ευαισθησίας δύσκολα απαντάται, δύσκολα γίνεται λόγος γι’αυτόν.
Αν μπορεί κανείς να συνδυάσει την έλλειψη καλλιέργειας, με την ανέχεια και το αποτέλεσμα να είναι εύλογο, η αθλιότητα που ξεκινά από την πληθώρα των αγαθών, αληθινά, είναι αβάσταχτη.
Οι άνθρωποι σήμερα διακρίνονται για όσα καταφέρνουν με παντοίους τρόπους να έχουν και όχι γι’ αυτό που κατάφεραν να είναι.
«Μπαίνοντας στον εικοστό πρώτο αιώνα, ετοιμάζεται να ξεμυτήσει από τις χαράμάδες μία τεραστίου μεγέθους μετριότητα, έτοιμη να ξεχυθεί και να καλύψει όλες τις πεδιάδες και τις πλαγιές και τα όρη των πέντε Ηπείρων».
Ελπίδα μοναδική, οι φωτεινοί οδηγοί της ράτσας μας, το ένστικτο, οι σοφοί, οι ποιητές, οι στοχαστές, οι άνθρωποι που διατητηρούν καθημερινά με ένα τρόπο μυστικό, ιερή σχέση με τον Θεό, την φύση. Οι λαμπρές εξαιρέσεις που με τις δικές τους προσωπικές διαδρομές θωρούν τα πράγματα, και όχι με τον μοντέρνο και κρατούντα δυτικό τρόπο. Εξ’άλλου, οι λαοί που έχουν μεγάλο πολιτισμό και πνευματικότητα διαμορφωμένη από τον τόπο, από το φως και το νερό, δεν κινδυνεύουν.
Της Κρήτης η αρετή έχει να κάνει με τη συνέχεια του πολιτισμού της, την μοναδική αριστοκρατία που αναδίδει η ύπαρξής του, αρετή που πρέπει να σηματοδοτεί το μέλλον της.
«Επειδή άπαξ και κάποιος επέτυχε (στον πολιτισμό εννοώ), δεν μπορεί παρά να επανέλθει. Μετα μυριάδες χρόνια θα επανέλθει».
(14 Ιουλίου 2004)
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)