Τον Χρήστο Λαμπράκη τον ήξερα από μικρό παιδί. Ηταν συμμαθητής της αδελφής μου στου Μακρή.
Με αφορμή τη συγκυρία αυτή γεννήθηκε και αναπτύχθηκε μέσα στα χρόνια μια σχέση εμπιστοσύνης ανάμεσά μας. Την αμοιβαιότητα της σχέσης αυτής απέπνεε ο ίδιος αποζητώντας τη γνώμη μου σε διάφορα πολιτικά και οικονομικά ζητήματα. Συχνά μου έλεγε: «Ελα σπίτι το μεσημέρι να τα πούμε».
Δεν θα ξεχάσω μια μέρα, ήταν καλοκαίρι του 1988, που με ζήτησε επειγόντως για να φάμε μαζί στο Αbreuvoir.
Ξεκίνησε να μου μιλάει για την Τράπεζα Κρήτης και μου εκδήλωνε την απορία του για τις εξελίξεις. Αναρωτιόταν για τον τρόπο με τον οποίο ο Κοσκωτάς αντλούσε χρήματα και πίστευε ότι τα έπαιρνε από το ταμείο της τραπέζης.
Σε όλα αυτά εγώ- από επαγγελματική διαστροφή- αποκρίθηκα: «Χρήστο μου», του λέω, «δεν γίνονται έτσι τα πράγματα, αφού μετά το πέρας της τραπεζικής εργασίας κάθε ταμείο οφείλει να κλείνει λογιστικά». Συνεχίσαμε την απόπειρά μας να διαλευκάνουμε το μυστήριο και εν τέλει τον έπεισα για την άποψη που του είχα εκθέσει εξαρχής.
Τρεις- τέσσερις μήνες αργότερα ξέσπασε το γνωστό σκάνδαλο, οπότε και αποδείχθηκε ότι ο Χρήστος είχε δίκιο! Συνομιλώντας μαζί του παραδέχθηκα: «Τι να σου πω τώρα, Χρήστο μου...». Ο Χρήστος είχε δυνατό μυαλό. Ηταν ανήσυχο πνεύμα και έβλεπε πάντα μπροστά.
Ετσι πρέπει να τον θυμόμαστε και να τον τιμούμε.
Βαρβάρα Τερζάκη
Άρθρο Γιάννη Κωστόπουλου - εφ. Το Βήμα, 25-12-2009
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου