10/2/10

Η ΖΩΗ ΕΝΟΣ ΜΥΘΟΥ Η άγνωστη πλευρά του

Γνώρισα τον Χρήστο Λαμπράκη πολύ νέο ακόμη, ήταν 28 χρόνων, τέλος του 1962. Ηταν τότε που με πρωτοβουλία του και σε συνεννόηση με τον Λέοντα Καραπαναγιώτη συστήθηκε μια δεκαπενταμελής ομάδα από πρόσωπα που εθεωρούντο τότε προοδευτικά για συζήτηση και μελέτη των προβλημάτων του τόπου μας. Δεν επρόκειτο για ομάδα πολιτικής δράσης αλλά κοινωνικού προβληματισμού. Συμμετείχαν στην ομάδα πρόσωπα από διάφορες προελεύσεις: Σπύρος Δοξιάδης, Φαίδων Βεγλερής, Λ. Καραπαναγιώτης, Γ.Α. Μαγκάκης, Β. Τσουδερού, η αφεντιά μου και άλλοι. Συναντιόμασταν κάθε Τρίτη μεσημέρι στο παλαιό σπίτι των Λαμπράκηδων προτού εκείνο γκρεμιστεί, στην ίδια θέση του σημερινού στην οδό Αναγνωστοπούλου. Ο Λαμπράκης ήταν εκεί πάντοτε, ευγενής και φιλόξενος. Ετοιμος όμως πάντοτε με τη δική του «ατζέντα», τα δικά του ερωτήματα, προετοιμασμένος, «διαβασμένος». Πάντα επίμονος για προτάσεις και πρακτικές προσεγγίσεις. Ο Λαμπράκης πάντοτε με άποψη. Ετσι καθώς σκεπτόμουν αργότερα αυτές τις συναντήσεις οι οποίες κράτησαν ως την περίοδο που ξέσπασε η «Αποστασία», θαύμαζα έναν Λαμπράκη σε ρόλο προσεκτικού μαθητή με καθαρή άποψη και συγχρόνως έναν γνώστη των πραγμάτων· με τις δικές του ανησυχίες και τη βαθιά έγνοια του για τον ουσιαστικό εκσυγχρονισμό του συλλογικού μας βίου.

Μπορεί εκείνη η ομάδα των φίλων του τότε, στα νεανικά του χρόνια, να μην οδήγησε πουθενά, η επιμονή του όμως σπάνια εκάμπτετο. Ο βίος του ήταν ακατάπαυστα γεμάτος από νέα ξεκινήματα. Αλλοτε για ίδρυση βιβλιοθηκών στην ύπαιθρο με τους Σαμαράκη, Κουμάντο και Πεπελάση. Αλλοτε για τον αγροτουρισμό, συζητήσεις ατέλειωτες και σχέδια. Η αρχή έγινε από τη Μικρή Επίδαυρο και το πράγμα προχώρησε ενώ συζητούσε και επέμενε με τους αγρότες της περιοχής. Ετσι και για την εκπαίδευση, και έγινε το Ιδρυμα Μελετών Λαμπράκη με το σοβαρό έργο του. Για τον Πολιτισμό και την Παιδεία δεν χρειάζεται να πω. Θέλω όμως να πω για μια πλευρά του ανθρώπου που δεν ήταν εύκολα ορατή. Τη γνώρισα από πολύ νωρίς. Εννοώ τον συναισθηματικό Λαμπράκη-παιδί. Εκεί που ένιωθε άνετα εκεί έβλεπες το γλυκό εσωτερικό του στοιχείο. Τον Μάιο του 1981 βάφτιζε τον γόνο μου Διαμαντή. Μετά το μυστήριο τον έφερε στην αγκαλιά του στο σπίτι μας στη Φιλοθέη. Εκείνο το μεσημέρι έπαιζε με τον μικρό για ώρες ατέλειωτες. Τον κυνηγούσε πεσμένος στα τέσσερα στο πάτωμα του σαλονιού. Απορροφημένος, ειλικρινής, χαρούμενος, ελεύθερος. Ή λίγα χρόνια αργότερα, το καλοκαίρι του 1984, στον Πόρο να βουτάει από το αγαπημένο του καΐκι μαζί με τον βαφτισιμιό του και να ψάχνει για αχιβάδες για να του τις δωρίσει με τρόπο τελετουργικό. Ενας Λαμπράκης ελεύθερος, πλήρης από παιδική χαρά. Την ίδια χαρά που θα ένιωθε, φαντάζομαι, κάθε φορά που διακριτικά ερχόταν σε βοήθεια φίλων και συνεργατών που βρίσκονταν σε στιγμές ανάγκης.


Βαρβάρα Τερζάκη

Άρθρο Αδαμάντιου Πεπελάση - εφ. Το Βήμα, 25-12-2009

Δεν υπάρχουν σχόλια: