Διαστάσεις

Μιχάλη Μητσου (Τα Νέα)

Εχω φτάσει σ’ ένα σηµείο που γενικά ελέγχωτον υπερβάλλοντα ενθουσιασµό µου, καθώς µπορεί να µην είναι χρήσιµος και να οδηγήσει σε νέες απογοητεύσεις. Εχουµεγίνει τόσο απαισιόδοξοι, ώστε όταν συµβαίνει ένα γεγονός σαν αυτά που βλέπουµε στον αραβικό κόσµο προβλέπουµεαµέσως το τέλος του.

Αυτό µε οδήγησε να είµαι πολύπροσεκτικός, να πιστέψω ότι ο δικτάτορας Μπεν Αλι σίγουραθα τα καταφέρει, σκοτώνοντας όσους ανθρώπους χρειαστεί. Και ξαφνικά µαθαίνουµε ότι έφυγε! Μεγάλη έκπληξη. Υστερα αρχίζεις να µιλάς µε τους φίλους σου στο τηλέφωνο κι αισθάνεσαι πεινασµένος, πολιτικά πεινασµένος.Θέλεις ναπέσει και δεύτερο καθεστώς, καιτρίτο, και τέταρτο!

Οταν ξεκίνησε η Αίγυπτος, είπα το ίδιο πράγµα, είναι αδύνατον, η χώρα είναι πολύ µεγάλη. Κι ύστερα είδα τις εικόνες στην τηλεόραση κιέµεινα έκπληκτος. Είµαιπάντα επιφυλακτικός, αλλά όλο και πιο ενθουσιώδης.

Κάπου εδώ αρχίζω να ξεµωραίνοµαι λίγο στον τρόπο µε τον οποίο ονειρεύοµαι ξύπνιος. Και να ελπίζω ότι αυτό δεν θα σταµατήσει εδώ ούτε θα περιοριστεί στον αραβικό κόσµο. Γιατί µόνο οι Αραβες; Πρόκειται φυσικά για διεφθαρµένες χούντες,αλλά ποιοςτις στηρίζει; ∆εν θα έπρεπενα υπάρξει µιαανακατάταξη σε παγκόσµια κλίµακα; ∆εν είµαι σε θέση να φανταστώ οποιαδήποτε µορφή ακτιβισµού, κι έτσι απολαµβάνω τα γεγονότα µε µοναχικό τρόπο. Ονειρεύοµαινα δω τασυστήµατα να καταρρέουν,ώστε οι πεινασµένοινα πάψουν να σκέφτονται πούθα βρουν να φάνε.Για να είµαι ειλικρινής, δεν ξέρω πια τισηµαίνει δηµοκρατία από φιλοσοφική άποψη, µιλώ για την ελευθερία της έκφρασης, για την ελευθερία της κίνησης. Είναι ένα χρέος στους λαούς, αντίνα τουςεξευτελίζουµε. Και αναρωτιέµαι µήπως ο εξευτελισµός είναι χειρότερος από την πείνα, παρόλο που το λέωαυτό από την προνοµιούχα θέση µου.

∆εν πιστεύωότι ηαυτοπυρπόληση του ΜοχάµεντΜπουαζίζι στην Τυνησία προκάλεσε αυτήντην επανάσταση. Ηταν µονάχα η αφορµή. Η αλήθεια είναι πωςµαζεύτηκε τόσος εξευτελισµός, ώστε µετατράπηκε σε οργή. Ο εξευτελισµός αυτός υπάρχεικαι στην Αίγυπτο, τον γνωρίζω, τον έχω δει, είναι τόσο καταπιεστικός.

Με λένε Ελία Σουλεϊµάν, και σας ζητώ συγγνώµη.Γνωρίζω ότι το θέµα της συνέντευξης ήταν ο κινηµατογράφος, αλλά το µυαλό µουβρίσκεται αλλού.

(Απόσπασµα συνέντευξης πουέδωσε ο παλαιστίνιος σκηνοθέτης των ταινιών «Ο χρόνος που αποµένει» και «Θεϊκή παρέµβαση» στον ιστότοπο Rue89).