Η πολιτική της φούστας

Γυναίκες στην πολιτική ζητά η Ευρώπη; Ο Μπερλουσκόνι υπακούει, παγιδεύοντάς την στα ίδια της τα επιχειρήματα
Την ίδια ώρα που ο παγκόσμιος Τύπος παθιάζεται με τις κυρίες των ισχυρών κυρίων (Ομπάμα, Σαρκοζί) δημοσιεύοντας άρθρα αισθητικής ανάλυσης και στυλ, εξίσου περισπούδαστα και βαρυσήμαντα με τις πολιτικές αναλύσεις, ο Μπερλουσκόνι προσφέρει τη δική του εκδοχή σε αυτή την πολιτική της φούστας συγκεντρώνοντας στο ευρωψηδέλτιό του υποψηφιότητες μιας πρώην εστεμμένης, μιας σούπερ σέξι μοντέλας αισθησιακών φωτογραφίσεων, μιας τηλεπαρουσιάστριας με εξίσου εκρηκτικές αναλογίες ενώ υπόσχεται να το συμπληρώσει με ανάλογης εμφάνισης υποψήφιες. Όλες, βέβαια, άσχετες με το αντικείμενο, εξ ου ο Καβαλιέρε για να δείξει προφανώς ότι δεν γράφει εντελώς την Ευρώπη εκεί που-απαγορεύεται-να-αναφέρουμε, τους κάνει, λέει, ταχύρρυθμα σεμινάρια.

Παμπόνηροςεπιχειρηματίας της τηλεόρασης και χάρη σε αυτή πρωθυπουργός της Ιταλίας, γνωρίζει καλά ότι οι σύγχρονοι πολίτες έχουν μεταλλαχθεί σε διαρκείς τηλεθεατές. Τι κάστινγκ για πρωινάδικο- τι Ευρωβουλή, λέει ο Καβαλιέρε πετώντας στα μούτρα των πολιτών την ίδια τους την αδυναμία να αντισταθούν στην προκλητική του προσφορά, ενώ με μακιαβελική μαεστρία αντιστρέφει τα υπέρ των γυναικών επιχειρήματα της Ευρώπης εναντίον τους. Ποιος θα τολμήσεινα υπαινιχθεί οτιδήποτε για τις κυρίες που επέλεξε με βάση την εξωτερική τους εμφάνιση ή το επάγγελμά τους και δεν θα κατηγορηθεί για ρατσισμό και αντιφεμινισμό; Μοναδικό επιχείρημα ότι δεν γνωρίζουν τα ευρωπαϊκά θέματα. Μήπως, όμως, η ίδια η Ευρώπη δεν άνοιξε τον δρόμο της υποτίμησης της γυναικείας συμμετοχής στην πολιτική με τις περιβόητες ποσοστώσεις, που αναγνώριζαν μεν το πρόβλημα, αλλά αντί να το επιλύσουν το επιδείνωσαν; Διότι υπάρχουν κόμματα, ακόμη και μεγάλα, ακόμη και της Αριστεράς, που παραμονές εκλογών εντάσσουν βιαστικά γυναίκες στις λίστες τους επειδή είναι γυναίκες και όχι επειδή αναδείχθηκαν λόγω προσόντων και γενικής αποδοχής.

Εξ ου και ο Μπερλουσκόνι επιβάλλει τις χυδαίες, προσωπικές του επιλογές στην πολιτική, χωρίς να τολμά κανείς να αντιδράσει. Αντιθέτως έχει γίνει ο γκουρού, ο ιδεολογικός καθοδηγητής των απανταχού ξελιγωμένων. Εν τω μεταξύ η τηλεοπτική υποκουλτούρα έχει διαβρώσει τις πιο ευαίσθητες κατακτήσεις του σύγχρονου πολιτισμού, με πρώτο θύμα τη γυναίκα, και η πολιτική προτιμά να αγνοεί το πρόβλημα. Μέχρι να το πληρώσει ακριβά.

Η αλήθειαείναι ότι από την εποχή της Τζάκυ Κέννεντυ μέχρι τη διαφημιστική καμπάνια του Μπους για τον πόλεμο κατά του Ιράκ οι μέθοδοι της σόουμπιζνες αξιοποιήθηκαν στο έπακρο από την πολιτική.

Εξ ου και ο Σαρκοζί κατέφυγε στον «δαίμονα» της διαφήμισης Σεγκελά για να του βρει σύντροφο, η οποία θα συμπλήρωνε το ίματζ του επιτυχημένου, που είχε σχεδιαστεί γι΄ αυτόν. Εκείνος τού πρότεινε την Κάρλα Μπρούνι ως ιδανική πρώτη κυρία ακριβώς γιατί ήταν πρώην μοντέλα, με αισθησιακές φωτογραφίσεις και έντονη ερωτική ζωή, άρα, το κατάλληλο «τρόπαιο» για έναν πρόεδρο. Το αποτέλεσμα; Ο γαλλικός Τύπος, ακόμη και οι πιο σοβαρές παραδοσιακές εφημερίδες, βρέθηκαν να γράφουν κουτσομπολιά για την πρώην μοντέλα και τη σχέση της με τον Σαρκοζί, αντί να ασχολούνται με την άκρως συντηρητική πολιτική του.

Ιδού, λοιπόν,ο νέος ρόλος της γυναίκας στην πολιτική. Κάνει τον φερετζέ. Αρκεί να είναι προκλητική, με υπερτονισμένες καμπύλες, να διαθέτει παρελθόν που να γαργαλά τους ουρανίσκους των σκανδαλολάγνων και γενικώς να διαθέτει όλα όσα ερεθίζουν τη λίμπιντο και θολώνουν το μυαλό των ανδρών ψηφοφόρων, ενώ θυματοποιούν την ίδια, κρατώντας τον κόσμο ακίνητο στα γνώριμα χαρακώματα ενός κόσμου πολεμικού για τα δύο φύλα.


Τηλε-θερμοκήπιο

Πριν προλάβει η γυναίκα στην Ευρώπη να απολαύσει την αποκατάστασή της, την αποδοχή της ως ισότιμη στον εργασιακό χώρο, πριν τα κόμματα υποχρεωθούν να εκσυγχρονίσουν τις δομές και τις αντιλήψεις τους ώστε να αναδεικνύουν ικανές γυναίκες με κριτήρια αξιοκρατικά, πριν εξισωθούν οι αμοιβές των γυναικών με εκείνες των ανδρών, ένα νέο, ύπουλο κύμα αντιφεμινισμού επιστρέφει τον ευρωπαϊκό πολιτισμό εκεί απ΄ όπου ξεκίνησε, με τις γυναίκες να είναι προϊόντα για την αγορά της αρσενικής επιθυμίας. Μπράβο μας! Από κράχτες για φορτηγά, για ελαστικά, και ξυραφάκια, τα ωραία κορίτσια πλέον γίνονται και κράχτες μιας πολιτικής του τηλεοπτικού θερμοκηπίου, μιας πολιτικής της εμφάνισης, που οδηγεί στον πιο ακραίο συντηρητισμό από όσους έχει γνωρίσει ο σύγχρονος κόσμος. Γιατί αντικαθίσταται οριστικώς ο διάλογος για τις ιδέες από τις αυτόματες αντιδράσεις και τα συναισθήματα που προκαλούν τα χαρακτηριστικά ενός προσώπου ή σώματος.

Βαρβάρα Τερζάκη

Άρθρο Πόπης Διαμαντάκου - Εφ. Τα Νέα, 27-04-2009