Το ραντεβού των Αλητόγατων δόθηκε στο Θησείο, απόγευμα Κυριακής. Ο καιρός αίθριος, με λίγα σύννεφα. Αφήνουμε τα δικά μας σύννεφα καπνού και ξεκινούμε «έφιπποι». Καβάλα στα ποδήλατα κατηφορίζουμε δυναμικά την πεζοδρομημένη Ερμού έως τη γέφυρα Πουλόπουλου και μετά από τον πεζόδρομο Θεσσαλονίκης (Κάτω Πετράλωνα) για να βγούμε στον Ταύρο.
Από εκεί προς Καλλιθέα, παράλληλα με τον Ιλισό, όπου και συναντούμε έναν από τους λιγοστούς «επίσημους» ποδηλατόδρομους της Αθήνας. Η ταμπέλα του ποδηλατόδρομου καλυμμένη με άσπρο σπρέι. Ενας αναφωνεί: «Ω! μια πανέμορφη κατάλευκη ταμπέλα!».
Λεωφόρος Ποσειδώνος. Διασχίζουμε με επιδεξιότητα χορευτή τις γραμμές του τραμ για να περάσουμε μια υπόγεια διάβαση που οδηγεί στον παράδρομο προς τη θάλασσα. Κάποιος είχε παρατηρήσει παλιότερα την κωμικοτραγική ύπαρξη σήμανσης τυφλών που οδηγούσε στο πουθενά. Από τη μία οι σκάλες και από την άλλη το τούνελ που καταλήγει στις γραμμές του τραμ, για ένα θεαματικά αιμοβόρο φινάλε υπό την εσάνς της ουρίας...
Η άδεια άδεια
Από τον παράδρομο της Ποσειδώνος, στην παραλία που εφάπτεται στον χώρο του Σταδίου Ειρήνης και Φιλίας. Ας μην ξεχνάμε ότι είναι Κυριακή... Τα λαμαρινωτά κουτιά, γνωστά και ως χρυσά κλουβιά και κυρίως ως Ι.Χ. αυτοκίνητα, καταλαμβάνουν το πεζοδρόμιο. Σε αυτή την περίπτωση το πεζοδρόμιο έχει «μετατραπεί» σε χώρο στάθμευσης που εξυπηρετεί παρακείμενη καφετέρια. Ενας περαστικός ακούει τα σχόλια και συμμετέχει στην κουβέντα:
«Παιδιά, έχει πάρει άδεια για το πάρκινγκ»... Κατά τα άλλα, σκουπίδια, σχάρες φρεατίων που λείπουν αλλά η άδεια άδεια! (διαβάζεται με δύο τρόπους).
Με γατίσιο μάτι παρατηρούμε την παραλία. Σκουπίδια παντού, τα περισσότερα ξεβρασμένα από τη θάλασσα. Ανάμεσα στα σκουπίδια κάποιοι θαρραλέοι κολυμβητές. Θαρραλέοι ή χαμηλόμισθοι που δεν μπορούν να διαθέσουν το αντίτιμο της εισόδου, της ξαπλώστρας και της ομπρέλας σε μια οργανωμένη πλαζ;
Γεύματα δωρεάν
«Κοιτάξτε! Κάποιοι ψαρεύουν», λέει ο Inferno. «Αραγε τρώνε ό,τι πιάνουν;», αναρωτιέται η Σοφία. Στο φόντο, πολυτελή κότερα...
Συνεχίζουμε στον «μεγάλο λόφο με τα μπάζα» στο ύψος του Μοσχάτου. Μπαίνουμε για εξερεύνηση. Κοντά στη θάλασσα, μια τεράστια τσιμεντένια προβλήτα. Ο HoG με τον Inferno αναλύουν τις δυνατότητες των ηλιακών συλλεκτών και μικρών ανεμογεννητριών που διαθέτουν οι λάμπες στην προβλήτα. «Πω πω μύδια! Να τρώγονται άραγε;», αναρωτιέται η Σοφία.
«Ναι, αν θες ένα γεύμα πλούσιο σε βαρέα μέταλλα», απαντά ο Teaser.
Το σκηνικό το συμπληρώνουν οι σωροί σκουπιδιών σε παρακείμενες προβλήτες και οι φθορές στις διαβάσεις που προορίζονταν για τυφλούς, το ένδοξο 2004. Η παρέα, όσο περισσότερο βολτάρει και αναπνέει τη θαλασσινή αύρα, διαπιστώνει ότι ένας αρκετά μεγάλος χώρος, κυριολεκτικά πάνω στο κύμα, έχει αφεθεί στην τύχη του.
Φαντάσματα
Συνεχίζοντας στην προβλήτα, συναντούμε άλλο ένα φάντασμα των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, το συγκρότημα του ολυμπιακού Beach Volley. Η κλειστή πύλη και η περίφραξη εμποδίζουν την είσοδο. Ενα αυτοκίνητο φύλαξης πλησιάζει.
Στον δρόμο προς το Δέλτα Φαλήρου, το πεζοδρόμιο παραείναι στενό και επικίνδυνο για να κινηθούμε. Το Σκαθάρι προειδοποιεί: «Λείπουν πάρα πολλά καπάκια φρεατίων εδώ και θέλει προσοχή». Ο Teaser παρατηρεί ένα σίδερο που εξέχει απειλητικά δίπλα στο σανδάλι του. Είναι σωλήνας από κομμένη ταμπέλα της Τροχαίας. Παρακάτω, μια ξεχασμένη βάση στύλου φωτισμού, με όλα τα μπουλόνια της. Στις παρυφές του δρόμου, σκουπίδια, χώμα, γυαλιά... καθόλου φιλόξενες συνθήκες για έναν ποδηλάτη.
Οι Αλητόγατοι ξεπερνούν τις αντιξοότητες με χιούμορ, χωρίς να αποθαρρύνονται. Οι υπόλοιποι; Ο Αιγέας κινείται αριστερότερα, στον δρόμο όπου τα αυτοκίνητα αναπτύσσουν μεγάλες ταχύτητες. Κοιτάζει συνέχεια πίσω του για να δει τυχόν διερχόμενα οχήματα. Η ειρωνεία είναι ότι ο δρόμος είναι ασφαλέστερος σε σχέση με το πεζοδρόμιο που φιλοξενεί τεράστια ακάλυπτα φρεάτια, ικανά να καταπιούν έναν ποδηλάτη και το ποδήλατό του ταυτόχρονα, πόσω μάλλον πεζούς. Ολα αυτά βέβαια πριν πέσει το σκοτάδι... γιατί τότε η οδός είναι θεοσκότεινη και γίνονται αυτοσχέδιοι αγώνες (πιο λαϊκά: κόντρες).
Ράμπες και κράμπες
Μετά το Τάε Κβον Ντο, στον δρόμο προς τη μαρίνα Φλοίσβου τα πράγματα χειροτερεύουν αν και καταμεσήμερο. Ο δρόμος είναι κυριολεκτικά επενδυμένος με παρκαρισμένα αυτοκίνητα, δεξιά και αριστερά. Η κίνηση και στα δύο ρεύματα πάσχει από το σύνδρομο του Νεοέλληνα... την τάση του δηλαδή να παρκάρει όσο πιο κοντά στον προορισμό του, αποκλείοντας ράμπες για ΑμεΑ, πεζοδρόμια, εξόδους και οτιδήποτε άλλο προορίζεται για τη χρήση πεζού, ανάπηρου, ποδηλάτη κ.ά.
Ενα τέτοιο παράδειγμα είναι η είσοδος στη μαρίνα. Υπάρχει ταμπέλα που προτρέπει τους πεζούς, τα ΑμεΑ και τους ποδηλάτες να περάσουν τις μπάρες από τα αριστερά. Προφανώς οι μοτοσικλετιστές θεωρούν ότι ανήκουν σε μία από τις ανωτέρω κατηγορίες...
Το όριο ταχύτητας εντός της μαρίνας είναι 10 χιλιόμετρα. Υπάρχει πολύς κόσμος που κινείται, μην ξεχνάμε ότι είναι Κυριακή, και έτσι η κίνηση των Αλητόγατων γίνεται με συγχρονισμό και εκπομπή ποικίλων ήχων (εκτός νιαουρισμάτων) για την πρόληψη ατυχημάτων.
Περνάμε για τρίτη φορά στην πορεία μας δίπλα από τη θάλασσα, μέσω της μεγάλης προβλήτας που οδηγεί στο παλιό αναψυκτήριο του Φλοίσβου. Οι πεζοί έχουν τη δυνατότητα να επιλέξουν ανάμεσα σε τρία σκαλιά και μία σχετικά μακροσκελή ράμπα. Ο Inferno παρατηρεί ότι η πλειονότητα των πεζών δεν φαίνεται να έχει κάποια δυσκολία με τα σκαλιά, αλλά επιλέγει ράμπα ακόμα και αν έχει δει ποδηλάτη.
Ενα με τα φρένα
Σλάλομ ανάμεσα σε αυτοκίνητα, γιγαντοαφίσες και επικίνδυνες κακοτεχνίες, για μια ποδηλατική βόλτα στην παραλία Αλητογατικές πεταλιές τώρα δίπλα από τους πάγιους κολυμβητές, χειμώνα - καλοκαίρι, κυρίως ανθρώπους κάποιας ηλικίας, προτηγανισμένους και στριμωγμένους σε μερικά τετραγωνικά άμμου. Η Σοφία σκέφτεται φωναχτά: «Το λιγότερο που μπορείς να πάθεις εδώ, είναι ουρολοίμωξη». Ευτυχώς κανένας λουόμενος δεν δίνει σημασία.
Το πεζοδρόμιο της παραλιακής δεν έχει ποδηλατόδρομο. Πιο δίπλα είναι το τραμ και μετά η Ποσειδώνος. Δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική για την ομάδα, παρά να κινηθεί ανάμεσα στους πεζούς. Το σκηνικό συμπληρώνουν μηχανάκια, πλανόδιοι μικροπωλητές (από καλαμπόκι έως τηλεκατευθυνόμενο ελικοπτεράκι), επαίτες κ.ά. Θυμίζει τριτοκοσμικό πανηγύρι με πολύχρωμα κακόγουστα προϊόντα και ο χώρος πλαισιώνεται από το άκουσμα άγνωστων ξένων γλωσσών. Η προσοχή εντείνεται και τα χέρια βρίσκονται κολλημένα πάνω στις μανέτες των φρένων. Η κίνησή μας γίνεται πλέον με δυσκολία. Στον ήδη επιβαρημένο χώρο, παρκαρισμένα μηχανάκια παντού... το σύνδρομο του Νεοέλληνα ξανά.
Εξω φρενών
Η παρέα βρίσκεται ήδη στην παραλία Εδεμ. Σκηνικό δύο ταχυτήτων: Η παραλία χωρισμένη με ένα πανί και μερικές γλάστρες. Αυτό σημαίνει «στα αριστερά πληρώνεις, στα δεξιά όχι». Δεξιά λοιπόν, σκουπίδια και τενεκέδες να ξεχειλίζουν, αριστερά ξαπλώστρες και καρέκλες και τα σκουπίδια μαζεμένα. Τόσο απλά!
Λίγο παρακάτω η απόληξη ενός ρέματος. Δεν φαίνεται και τόσο καθαρό, έστω και αν πολλά βατράχια μιλάνε μεταξύ τους θορυβωδώς. «Κοίτα να δεις... και παραδίπλα κάνει μπάνιο ο κόσμος», λέει ο Αιγέας.
Η βόλτα προχωρά μέσω της μαρίνας Αλίμου. Σε κάποια προβλήτα της υπάρχει ταμπέλα που απαγορεύει την είσοδο ακόμα και στους πεζούς. Η είσοδος επιτρέπεται μόνο στους «έχοντες και κατέχοντες», αλλά αυτό δεν αναγράφεται κάπου... είναι αυτονόητο.
Ακολουθεί ένα παρκάκι μετά τη μαρίνα, και αυτό πηγμένο με μηχανάκια και μικροπωλητές. Η κίνηση με ποδήλατο είναι και εκεί δύσκολη και πολλές φορές αναγκαζόμαστε, αν και Αλητόγατοι, να ξεκαβαλήσουμε. Προχωρώντας πλέον στο πεζοδρόμιο παράλληλα με την παραλιακή, περνούμε έξω από μια οργανωμένη παραλία γεμάτη ομπρέλες και ξαπλώστρες. Να και μια ταμπέλα με εμπορικό χιούμορ: «Τις καθημερινές, ομπρέλες και ξαπλώστρες δωρεάν».
Οταν δεν περνούν οι γερανοί
Κατά μήκος του πεζοδρομίου, μηχανάκια και αυτοκίνητα δυσχεραίνουν την κίνηση πεζών και ποδηλατών. Κοντά σε παραλιακό κλαμπ, το παρκάρισμα σε χώρους που δεν προβλέπεται είναι δεδομένο. Στο γεφυράκι που ακολουθεί, είναι πιασμένη μια ταμπέλα με σύρμα, που προειδοποιεί ότι το παρκάρισμα απαγορεύεται και ο γερανός παίρνει τα οχήματα. Οι Αλητόγατοι περίμεναν λίγο μήπως φανεί κάποιος γερανός, αλλά... τζίφος!
Στο Ελληνικό, κινούμαστε κάθετα στις γραμμές του τραμ (με προσοχή να μη σφηνώσει ο μπροστινός τροχός). Το πεζοδρόμιο πλέον έχει μεταφερθεί δίπλα στη λεωφόρο όπου τα αυτοκίνητα κινούνται με μεγάλες ταχύτητες. Ο Teaser προειδοποιεί τους υπόλοιπους να προσέχουν για τα σπασμένα γυαλιά που προέρχονται από τα πολυάριθμα τροχαία. Τα πεζοδρόμια αυτά δεν καθαρίζονται ποτέ, χειμώνα - καλοκαίρι. Η παρέα βρίσκεται σε ένταση καθώς αισθάνεται ότι μια λάθος κίνηση ενός οδηγού θα μπορούσε να αποβεί μοιραία για τη σωματική ακεραιότητα του. Υπάρχουν σημεία όπου πρέπει να κατεβούμε από το πεζοδρόμιο και να κινηθούμε για μερικά μέτρα στην άσφαλτο.
Η θάλασσα ίσα ίσα που φαίνεται σε μακρινή απόσταση και πίσω από τα κάγκελα, αφού υπάρχουν οι αθλητικές εγκαταστάσεις του Αγίου Κοσμά και η πίστα καρτ. Απέναντι από τον χώρο του πρώην αερολιμένα υπάρχει μια γέφυρα που αντιμετωπίζει με χιούμορ την καταπάτηση και εμπορική εκμετάλλευση του δημόσιου χώρου. «Καλώς ήλθατε στο Γαλατικό χωριό. Λευτεριά στους ελεύθερους χώρους». Ο Αστερίξ δεσπόζει και οι Αλητόγατοι ποζάρουν με τον παιδικό τους ήρωα.
Βίβερε περικολοζαμέντε
Το πεζοδρόμιο γίνεται όλο και πιο στενό. Λιγότερο ασφαλής και πολύ παράνομη εναλλακτική, να κινηθεί ένας ποδηλάτης εντός των γραμμών του τραμ. Εμείς στα στενά, αλλά δεξιά μας βρίσκεται μια αχανής περιφραγμένη έκταση. Ξαφνικά, μια πύλη χωρίς ταμπέλες και κάποιο όνομα... μόνο κάτι φθαρμένες σημαίες με το όνομα Alsity. «Τι είναι όλο αυτό το μέρος και γιατί είναι περιφραγμένο;», ρωτάει ο Αιγέας. Είναι το Ολυμπιακό Κέντρο Ιστιοπλοΐας που περιμένει την αξιοποίηση...
Στη Γλυφάδα, ίδιο σκηνικό. Παρκαρισμένα αυτοκίνητα σε πεζοδρόμια και μπόλικα σκουπίδια στην παραλία. Οι πιο πολλοί λουόμενοι ανήκουν και πάλι στην κατηγορία των πολιτών που δεν μπορούν να διαθέσουν χρήματα για να πάνε μακρύτερα. Στο τέλος του παραλιακού δρόμου, συναντάμε και πάλι την Ποσειδώνος. Ομως το σκοτάδι έχει αρχίσει να πέφτει και οι συνθήκες κυκλοφορίας στην παραλιακή δεν επιτρέπουν να συνεχίσουμε προς Βούλα. Ανάβουμε τα φωτάκια και επιστρέφουμε. Η βραδινή δροσούλα διακόπτεται βίαια από τη θερμότητα των μποτιλιαρισμένων αυτοκινήτων. Ως Αλητόγατοι γυρίζουμε ικανοποιημένοι από τη βόλτα αλλά με μια πικρή αίσθηση... Για τον ελεύθερο δημόσιο χώρο που αναλώνεται στα χαρτιά και τις προεκλογικές υποσχέσεις.
Οι Αλητόγατοι είναι μια ομάδα αστικών ποδηλατών χωρίς καταστατικό, αρχηγούς και δομή συλλόγου. Βασικός τους στόχος είναι να βγαίνουν όλο και περισσότεροι νέοι ποδηλάτες/ισσες στους δρόμους της πόλης και να έχουν το ποδήλατο ως τρόπο ζωής. Περισσότερες πληροφορίες στο http://alitogatoi. blogspot.com/
Άρθρο Αλητόγατοι - εφ. Ελευθεροτυπία, 05-06-2009
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου