Του Τάκη Θεοδωρόπουλου
Εχουν κι αυτοί τους λόγους τους να είναι «αγανακτισμένοι». Ή τουλάχιστον έτσι πιστεύουν. Κληρονόμησαν ένα χρέος από τους προκατόχους τους και δυσκολεύονται να το αποπληρώσουν ή ακόμη καλύτερα δυσκολεύονται να το αναγνωρίσουν. Δεν μπορούν να καταλάβουν πώς προέκυψε, γιατί τόσον καιρό κανείς δεν τους έλεγε τίποτε, και γιατί τώρα δεν βρίσκεται κανείς να τους δανείσει.
Διότι η πολιτική δεν δανείζεται, όσο ψηλό επιτόκιο κι αν είσαι διατεθειμένος να πληρώσεις. Και το χρέος που έχει συσσωρεύσει η Ευρώπη στον μισό και κάτι αιώνα της ύπαρξής της είναι πολιτικό. Τόσες δεκαετίες τώρα ξοδεύει πολιτική χωρίς να μπορεί να παράγει πολιτική.
Δεν μπόρεσε να παραγάγει πολιτική το 1999 όταν, για να λύσει το πρόβλημα της Γιουγκοσλαβίας, ζήτησε τη βοήθεια των αμερικανικών βομβαρδιστικών, κοινώς γύρισε τον ιστορικό χρόνο πίσω στην εποχή του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Δεν μπόρεσε να παραγάγει πολιτική όταν ένας, μάλλον ευφάνταστος, πρόεδρος των ΗΠΑ, ο Τζορτζ Μπους τζούνιορ, αποφάσισε να μονομαχήσει με τον τύραννο της Μεσοποταμίας. Δεν μπόρεσε να παραγάγει πολιτική το 2005 όταν κάποιοι αναρμόδιοι αρμόδιοι πίστεψαν πως με δυο δημοψηφίσματα και τρεις ψηφοφορίες η Ιστορία θα προχωρήσει μπροστά και το ευρωπαϊκό μωσαϊκό θα αποκτήσει Σύνταγμα.
Ψήφιζαν νόμους, ψήφιζαν προδιαγραφές, τύπωσαν και κοινό νόμισμα. Αυτό ήξεραν να κάνουν και αυτό έκαναν. Αυτό που δεν ήξεραν να κάνουν ήταν να δώσουν ταυτότητα και χαρακτήρα σ' αυτόν τον οργανισμό που ψήφιζε αυτούς τους νόμους, τις προδιαγραφές, σ' αυτόν τον οργανισμό που τύπωσε το κοινό νόμισμα. Θα 'ναι ομοσπονδία, θα 'ναι όμιλος συζητήσεων ή μήπως ένα μεγάλο δημοκρατικό σούπερ μάρκετ με εκπτώσεις στους δασμούς;
Χειρότερα ακόμη: δεν ήταν σε θέση να δουν πως τα εκατομμύρια των πολιτών τα οποία υποτίθεται εκπροσωπούσαν δυσκολεύονταν να καταλάβουν τι είναι και πού πάει αυτός ο τεράστιος οργανισμός που βγήκε από την Ιστορία όμως στο παρόν λειτουργούσε σ' ένα κενό αδιαφορίας και αδράνειας.
Και τώρα η αδιαφορία έχει γίνει δυσπιστία, δυσφορία, αγανάκτηση. Δεν έχει εμπιστοσύνη ο ένας στον άλλον, ψάχνουν υπευθύνους, δείχνουν την Ελλάδα, την Πορτογαλία, την Ιρλανδία, την Ιταλία, την Ισπανία. Τρέμουν τα «πιστωτικά γεγονότα» όπως κάποτε οι πρωτόγονοι έτρεμαν τον κεραυνό. Και τρέμουν τους πελάτες τους. Ούτε να συνεδριάσουν δεν μπορούν πια: «αφήστε το για αύριο καλύτερα», «αν είναι να συναντηθούμε να έχουμε και κάτι να πούμε…».
Το έργο της Ευρώπης παιζόταν τόσα χρόνια με την ελαφρότητα του βουλεβάρτου. Τώρα σοβάρεψε, ο δραματουργός το γύρισε στην τραγωδία - με κάποιους τόνους κωμωδίας, υπάρχει και ο Μπερλουσκόνι βλέπετε.
Η τραγωδία όμως, από αρχαιοτάτων χρόνων, απαιτεί τη λύτρωση. Και λύτρωση χωρίς ήρωες που είναι αποφασισμένοι να συγκρουστούν με τη μοίρα τους δεν γίνεται. Και οι ΟΤΑ μπορεί να βγάζουν δημάρχους, αντιδημάρχους και χωματερές όμως, σε πείσμα του εγχώριου λυρισμού, ήρωες δεν βγάζουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου