Δρόμοι

Οι μοναδικές...
... ευρωπαϊκές εκλογές που είναι πραγματικά σημαντικές, δεν είναι οι ευρωεκλογές αλλά οι εθνικές εκλογές, έγραφε τις προάλλες στην εφημερίδα «Γκάρντιαν» ο Βρετανός αρθρογράφος Τίμοθι Γκάρτον Ας. Και εννοούσε, φυσικά, τις εθνικές εκλογές των μεγάλων χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Γιατί των μικρών είναι το ίδιο ασήμαντες όσο και οι ευρωεκλογές. Το πολιτικό σύστημά τους είναι απόλυτα εξαρτημένο από τις Βρυξέλλες. Από αυτή την άποψη, για τους λαούς των μικρών χωρών θα ήταν σημαντικότερο αν μπορούσαν να ψηφίσουν στις γερμανικές εκλογές της 27ης Σεπτεμβρίου.

Και το κοινωνικό...
... σύστημα; Θα μπορούσε να φανταστεί κάποιος σήμερα μια πιο κοινωνική Ευρώπη; Όταν ο Εμιλιέν Μπερνάρ έθεσε αυτό το ερώτημα στον δημοσιογράφο Φρανσουά Ρουφέν, εκείνος ανέτρεξε στο παρελθόν και θυμήθηκε όλες τις ευρωπαϊκές συνθήκες που σιγά σιγά καθαγίασαν το ευρωπαϊκό υπερκράτος των αγορών. Ώσπου έφτασε στη ρίζα του κακού, στη Συνθήκη της Ρώμης, το 1957: η ιδρυτική πράξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης ήταν ήδη μολυσμένη από τον ιό. Το είχε επισημάνει και ο Μορίς Αλέ, ο μοναδικός Γάλλος νομπελίστας στην οικονομία: «Ολόκληρο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα και όλες οι συνθήκες που αναφέρονται στη διεθνή οικονομία (Γενική Συμφωνία Δασμών και Εμπορίου, Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης κ.ά.) είχαν μολυνθεί στη ρίζα τους από μια ιδέα που διδάχθηκε και έγινε αποδεκτή ασυζητητί σε όλα τα αμερικανικά πανεπιστήμια και κατόπιν στα πανεπιστήμια όλου του κόσμου: πως η ελεύθερη και αυτόματη λειτουργία των αγορών οδηγεί στη βέλτιστη κατανομή των πόρων». Με δυο λόγια, ήδη από την αρχή η Συνθήκη της Ρώμης διακήρυττε την παντοδυναμία των αγορών. Γι΄ αυτό ακριβώς, λέει ο Φρανσουά Ρουφέν, αν θέλουμε σήμερα μια κοινωνική Ευρώπη, θα πρέπει να χτυπήσουμε το κακό στη ρίζα του και να θέσουμε το ζήτημα σε εντελώς νέες βάσεις.

Το κακό...
... όμως έχει βαθιές ρίζες. Οι Βρυξέλλες έχουν αλωθεί από τα λόμπι των μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων. Με βραβεία, με δώρα στους ευρωβουλευτές, με συναντήσεις στις οποίες μεγαλοτραπεζίτες ποζάρουν στο πλευρό του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Μανουέλ Μπαρόζο, ο κόσμος του χρήματος ανοίγει όλες τις πόρτες. Αυτή η επαίσχυντη παρουσία των λόμπι του τραπεζικού και του χρηματιστικού κεφαλαίου δεν θα γινόταν ανεκτή σε καμιά δημοκρατική χώρα χωρίς να ξεσπάσει σκάνδαλο. Γιατί λοιπόν να πρέπει να την ανεχόμαστε σε ευρωπαϊκό επίπεδο; Και γιατί να την επικυρώνουμε με την ψήφο μας;

Η οικονομική...
... κρίση παρουσιάζεται στους ευρωπαϊκούς λαούς σαν να μην έχει καμιά σχέση με την Ευρώπη- σαν να μην είχε ενθαρρύνει ποτέ την ασυδοσία του κεφαλαίου, την υποτίμηση των μισθών, τη μεγιστοποίηση του επιχειρηματικού κέρδους και τον περιορισμό των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Ωστόσο, ο ιός υπήρχε μέσα της από την αρχή, όπως ακριβώς το είχε πει ο Ντενίς Κεσλέρ, που από μαοϊκός κατέληξε αντιπρόεδρος της γαλλικής ένωσης εργοδοτών: «Η Ευρώπη είναι μια μηχανή που μεταρρυθμίζει τις χώρες παρά τη θέλησή τους».

Βαρβάρα Τερζάκη

Άρθρο Ρούσσου Βρανά - εφ. Τα Νέα, 21-05-2009