Ωρα μηδέν

Η χώρα τείνει προς το σημείο μηδέν.

Ετσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, με τις αγορές να πιέζουν αφόρητα, τους εταίρους να απαιτούν δραστικά μέτρα ώστε να βεβαιώνεται η επάνοδος σε δημοσιονομική και παραγωγική σταθερότητα, δεν υπάρχουν περιθώρια αναστολών ούτε πολλών συζητήσεων.

Η νέα κυβέρνηση Παπανδρέου έχασε τον πρώτο χρόνο, πίστεψε, ή καλύτερα πλανήθηκε, πως υπήρχαν περιθώρια πολιτικών χειρισμών, δεν κατανόησε τη συνθετότητα και την πολυπλοκότητα των διεθνών οικονομικών συνθηκών και από τις εκλογές και εντεύθεν βρέθηκε σε περιδίνηση ανεκπλήρωτων προσδοκιών.

Το λάθος της ήταν ότι ήλπιζε σε πολιτική λύση, η οποία ούτε είχε προπαρασκευασθεί, ούτε βεβαίως προσφερόταν από πουθενά.

Εξαντλημένη πλέον αντιλαμβάνεται ότι δεν έχει χρόνο στη διάθεσή της, ούτε πολλές δυνατότητες διαπραγμάτευσης.

Αυτή τη στιγμή ο κ. Παπανδρέου καλείται να κάνει μονομιάς ό,τι αρνήθηκαν σχεδόν όλες οι μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις.

Ουσιαστικά καλείται να αρνηθεί στην κυριολεξία τα μεταπολιτευτικά πολιτικά ήθη και να κινηθεί σε άλλο περιβάλλον.

Και κατά τα φαινόμενα θα το επιχειρήσει, επειδή απλούστατα δεν έχει περιθώρια επιλογών.

Ή θα επωμισθεί το βάρος της επιβαλλομένης εκ των συνθηκών μεγάλης μεταβολής ή θα αφήσει τη χώρα να πτωχεύσει, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τον ίδιο, το κόμμα του και συνολικά το πολιτικό σύστημα.

Η αλήθεια είναι ότι ο ίδιος έδειξε κατά καιρούς τέτοιες διαθέσεις. Πάντα διακρινόταν για τη νεωτερικότητα των απόψεών του.

Ωστόσο ουδέποτε φανταζόταν ότι θα κληθεί να επιβάλει μια τόσο εκτεταμένη μεταρρύθμιση στο επικρατήσαν, επί σχεδόν τριάντα πέντε έτη, πολιτικο-κοινωνικο-οικονομικό σύστημα στην Ελλάδα. Το ερώτημα λοιπόν που τίθεται είναι αν μπορεί, αν έχει τις δυνάμεις και αν θα τύχει της υποστήριξης πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων για μια τόσο ριζική μεταβολή.

Κανένας δεν μπορεί να έχει ασφαλή απάντηση. Ωστόσο οι οιωνοί είναι μαζί του.

Η κοινωνία, ανήσυχη και φοβισμένη όπως είναι, δείχνει έτοιμη να αποδεχθεί θυσίες.

Τα κόμματα και τα πρόσωπα της πολιτικής δεν μπορούν να αρνηθούν, τουλάχιστον στην παρούσα φάση, οποιαδήποτε προσπάθεια σωτηρίας.

Και ο ίδιος φαίνεται πως έχει τη συνάντηση με την Ιστορία, για την οποία προετοιμαζόταν μια ζωή.

Καλώς ή κακώς δεν έχει άλλο δρόμο. Είναι υποχρεωμένος να αρνηθεί για χάρη της παρτίδας και της πατρίδας ακόμη και τον εαυτό του.


Βαρβάρα Τερζάκη

Άρθρο Αντώνης Καρακούσης - εφ. Το Βήμα, Παρασκευή 26 Φεβρουαρίου 2010