Άλλοι έφαγαν, άλλοι έκαναν περιουσία στην πολιτική

Ανοίγουμε παρένθεση. «Σε λίγο όταν θα εκφωνούν τα ονόματά μας στη Βουλή, αντί για “παρών” θα φωνάζουμε “αθώος”!..». Το έλεγε στα μέσα του περασμένου αιώνα στη Μεγάλη Βρετανία ένας βουλευτής. Αλλά ταιριάζει απόλυτα και σε μια άλλη χώρα, στην οποία σε κάθε κοινοβουλευτική περίοδο κατατίθενται κατά μέσον όρο στη Βουλή δεκαπέντε αιτήσεις για διερεύνηση σκανδάλων με ανάμειξη πολιτικών. Ποια χώρα; Ε, χωριό που φαίνεται... Πού αλλού βρίσκονται εν εξελίξει 5-6 Εξεταστικές Επιτροπές ταυτόχρονα; Κλείνει η παρένθεση.

Το σχέδιο νόμου για την καταπολέμηση της διαφθοράς στον δημόσιο βίο που καταρτίζει η κυβέρνηση διά χειρός Καστανίδη, έχει στην ούγια μερικά ερωτήματα. Μπορεί το πολιτικό σύστημα να οργανώσει την αυτοκάθαρσή του; Θα εφαρμόζουν τους νόμους εκείνοι που τους ψήφισαν, οσάκις στρέφονται εναντίον τους; Εξασφαλίζει ότι δεν θα ξανακούσουμε έναν Βουλγαράκη να ισχυρίζεται πως ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό; Με άλλα λόγια: μπορεί ένας νέος νόμος να οδηγήσει σε νέου τύπου πολιτικούς; Ή μάλλον σε... παλαιού τύπου πολιτικούς;

Το τελευταίο ερώτημα δεν συνιστά παραδοξολογία.

Πολλοί νοσταλγούν τους πολιτικούς της παλαιάςκαλής- εποχής. Είχαν τις ιδεολογικές αγκυλώσεις τους, τον παλαιοκομματισμό τους κι ένα σωρό κουσούρια, αλλά... Πρώτον, είχαν αίσθηση της αποστολής τους, δεύτερον, έμπαιναν στην πολιτική αφού είχαν αποκατασταθεί επαγγελματικά και, τρίτον, έβγαιναν πάντα φτωχότεροι από ό,τι μπήκαν.

Εκείνα τα χρόνια οι φήμες έλεγαν για κάποιον πολιτικό: «Αυτός έφαγε μια περιουσία στην πολιτική». Τώρα λένε: «Αυτός έκανε περιουσία από την πολιτική». Είναι πολλά τα παραδείγματα κορυφαίων πολιτικών του παρελθόντος που εκποίησαν οικογενειακά ακίνητα για να κατέβουν και να μείνουν στον πολιτικό στίβο. Σήμερα ξέρουμε πολιτικούς που απέκτησαν ακίνητα από την ώρα που μπήκαν στον πολιτικό στίβο. Ο Γιάννης Αλευράς ζούσε σε ένα τριάρι στην Πλατεία Αμερικής και ο Παναγής Παπαληγούρας σ΄ ένα ημιυπόγειο στην Καρνεάδου. Ο «Μαύρος Καβαλάρης» πέθανε σ΄ ένα στρατιωτικό κρεβάτι με 175 δραχμές στην τσέπη και ο Γεώργιος Παπανδρέου δεν απέκτησε ποτέ δικό του σπίτι. Οι σημερινοί πολιτικοί κάνουν «ντόλτσε βίτα», απροκάλυπτα.

Άλλοι καιροί, άλλα ήθη. Παλιά ένας επιχειρηματίας πάλευε μήνες για να τον δεχθεί ένας υπουργός. Στην εποχή μας οι υπουργοί κάνουν ουρά για να τους δεχθούν οι επιχειρηματίες. Στα κόμματα δρουν «λόμπι» συμφερόντων. Η βουλευτική έδρα αποτιμάται με όρους πολιτικού μάρκετινγκ. Το κομματικό ασανσέρ ανεβάζει στο ρετιρέ της εξουσίας μετριότητες. Η πολιτική έγινε βιοπορισμός για όσους δεν μπορούν να σταδιοδρομήσουν αλλού. Τα αξιώματα αναλαμβάνονται κατ΄ απονομήν και όχι κατ΄ αξίαν. Και το αποτέλεσμα είναι αυτό που βλέπουμε: να χρειάζονται οι νομοθέτες νόμους για τον εαυτό τους!


Βαρβάρα Τερζάκη

Άρθρο Γιώργου Λακόπουλου -εφ. Τα Νέα, Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2010