Δρόμοι

Τα πλάσματα που είναι προϊόντα τερατογένεσης είναι συνήθως θνησιγενή. Τέτοια πλάσματα που κυοφορήθηκαν in vitro στα πολιτικά εργαστήρια του νεοφιλελευθερισμού τα βλέπουμε σήμερα να ολοκληρώνουν τον σύντομο κύκλο της ζωής τους.

Η στέψη του Βάλτερ Βελτρόνι, πριν από τρία χρόνια, ως αρχηγού του νεοσύστατου Δημοκρατικού Κόμματος, είχε γίνει πανηγυρικά, με ποσοστό άνω του 75%, ξεπερνώντας ακόμη και τις πιο αισιόδοξες προβλέψεις.Έτσι, οι κληρονόμοι της ιταλικής Αριστεράς ξέκοβαν από την ιστορία της. Ξεμπέρδευαν οριστικά με τη φιλοδοξία μιας ριζικής αλλαγής του πολιτικού και κοινωνικού συστήματος, ιδρύοντας ένα κόμμα διαχείρισης της εξουσίας που υποσχόταν ότι θα χωρούσαν σε αυτό όλοι ανεξαιρέτως, αφού η πολιτική του θα συμβίβαζε τα υπερκέρδη των επιχειρήσεων με αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις. Τι απέμεινε σήμερα από αυτό το πολιτικό και ιδεολογικό τέρας; Το πολιτικό του πρόγραμμα συνετρίβη κάτω από το βάρος της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Σήμερα πια, ο Βελτρόνι δεν είναι καν αρχηγός του. Και ο Μπερλουσκόνι εξακολουθεί να κυβερνά την Ιταλία. Παρόμοιες τερατογενέσεις δοκιμάστηκαν και αλλού. Με εξαμβλωματικά πολιτικά προγ΄ραμματα και συνασπισμούς. Και μοιραία κατάληξη για τα πειραματόζωα. Στη Βρετανία, οι Εργατικοί αναστήθηκαν όταν ασπάστηκαν το νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα της Θάτσερ για να κερδίσουν τις εκλογές, αλλά καταδικάστηκαν σε εκλογικό θάνατο όταν ξέσπασε η κρίση. Στη Γερμανία, η Μέρκελ ανέλαβε να κυβερνήσει με τους σοσιαλδημοκράτες εφαρμόζοντας τις δικές τους νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις, αλλά σήμερα που δυσκολεύεται να κυβερνήσει με τους Ελεύθερους Δημοκράτες, οι σοσιαλδημοκράτες δεν εισπράττουν τη δυσαρέσκεια από τις αποτυχίες της. Στις ΗΠΑ, η πολιτική του Ομπάμα υπονομεύτηκε επειδή δεν θέλησε να τα χαλάσει ούτε με τον χωροφύλαξ ούτε με τον αστυφύλαξ. Ένας από τους πρώτους που απόρησε για τις κεντρώες γέφυρες που έριξε ο Ομπάμα όταν ανέλαβε την εξουσία, ήταν ο νομπελίστας οικονομολόγος Πολ Κρούγκμαν. Έγραφε στη «Χέραλντ Τρίμπιουν»: «Για όλα φταίει η πεπόθηση του Ομπάμα πως μπορεί να γεφυρώσει το χάσμα ανάμεσα στα δύο κόμματα. Αυτή η πεποίθηση διαπνέει την οικονομική στρατηγική του. Γι’αυτό δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες των ψηφοφόρων του».

Σε περιόδους ομαλές μπορούν και ευδοκιμούν πολλοί κατεργαραίοι. Σε περιόδους κρίσης, όμως όταν όλα είναι συναινετικά και στρογγυλεμένα, ο λαός δεν έχει τίποτα πια να ελπίζει από τους υπαλλήλους της συναίνεσης και του στρογγυλέματος: τους βλέπει όλους ίδιους. Γιατί η κρίση βάζει ξεκάθαρα τον τραπεζίτη απέναντι στον πολίτη, το αφεντικό απέναντι στον εργάτη, την κυβέρνηση απέναντι στον άνεργο. Και τότε καταρρέουν τα στρογγυλέματα και οι συναινέσεις. Οι συνασπισμοί του «ναι και όχι». Απομένει μονάχα το «ναι ή όχι». Και ο λαός απολύει τους υπαλλήλους της συναίνεσης και προσλαμβάνει τους προφήτες της ρήξης.

Η γεωμετρία της φύσης απεχθάνεται το κέντρο. Δεν γνωρίζει παρά μονάχα δύο κατευθύνσεις: τη δεξιά και την αριστερά. Και η φυσική επιστήμη λέει πως όποιος στέκεται στο κέντρο μιας γέφυρας που καταρρέει θα είναι πρώτος που θα γκρεμιστεί.
Βαρβάρα Τερζάκη
Άρθρο Ρούσσου Βρανά-εφ. Τα Νέα, 07-06-2010