Τα Νέα 01.06.2011

Του Ρουσσου Βρανα

Τις κραυγές...
... απόγνωσης των νέων καθένας τις ακούει όπως θέλει. Ιδιαίτερα όταν δεν θέλει να συναντηθούν µε τις κραυγές των µεγάλων. Για τη «σωτηρία» των νέων, κάποιοι προτείνουν ανθρωποθυσίες.

Το µέλλον...
... των νέων διαγράφεται σκοτεινό παντού στην Ευρώπη. Ιδιαίτερα στην Ισπανία, όπου η νεανική ανεργία έχει φτάσει στο τροµακτικό ποσοστό του 45%. Kαι στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες όµως, η κατάσταση των νέων δεν είναι καλύτερη. Σύµφωνα µε τον Οργανισµό Οικονοµικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης, η ανεργία των νέων ηλικίας 20-25 ετών σε σχέση µε την ανεργία των µεγάλων είναι 1½ φορά υψηλότερη στη Γερµανία, 4 στο Λουξεµβούργο, 3½ στην Ιταλία, 2,3 στη Γαλλία καιτηΒρετανία. «Γιατί άραγε;» αναρωτιέται ο αρθρογράφος Ερίκ Λε Μπουσέ στην εφηµερίδα «Λεζ-Εκό». Και δίνει ο ίδιος την απάντηση. Επειδή η ευρωπαϊκή αγορά εργασίας παραµένει κλειστή, παρά τις µεταρρυθµίσεις. Οι κυβερνήσεις παρέχουν µεν την πολυπόθητη ευελιξία στις επιχειρήσεις, αλλά µε µια συγκατοίκηση αυτών που ήδη έχουν µια µόνιµη δουλειά, των «in», µε τους «out», µε τους νέους δηλαδή που απασχολούνται µόνο προσωρινά. «Οι παλιές κοινωνίες παρέχουν προνόµια στους µεγάλους εις βάρος των παιδιών τους» γράφει ο Λε Μπουσέ.«Η αλληλεγγύη µεταξύ των γενεών δεν λειτουργεί πια. Και οι γονείς τιµωρούν τα παιδιά τους διπλά: µετις διακρίσεις στην εργασία και µε τα χρέη».

Στη ζώνη...
... του ευρώ, η γενιά που φεύγει αφήνει στα παιδιά της ένα χρέος που κατά µέσον όρο ισούται µε το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν µιας χρονιάς. Η νέα γενιά θα χρειαστεί να δουλέψει έναν χρόνο χωρίς ναπάρει δεκάρα, µόνο και µόνο για να πληρώσει ταέξοδα του χρέους που της φόρτωσε η προηγούµενη γενιά. Ποια λύση προτείνει ο Λε Μπουσέ; Τηθυσία µιας ολόκληρης γενιάς, όπως ακριβώς τηνείχε προαναγγείλει ο γερµανός υπουργός Οικονοµικών Βόλφγκανγκ Σόιµπλε (εύκολα ο δήµιος τοποθετεί στον πάγκο τουκεφάλια, όταν κανένα από αυτά δεν είναι το δικό του). Ενα µεγάλο µέρος του χρέους των χωρών οφείλεται στα ασφαλιστικά ταµεία των συνταξιούχων τους.Μια οργανωµένη «στάση πληρωµών» λοιπόν ως προς αυτό, λένε ο Λε Μπουσέ και ο Σόιµπλε, θα εξασφάλιζε την αποπληρωµή των δανείων προς τουςτραπεζίτες, θα απέτρεπε την κοινωνική εξέγερση των νέων και θα αποκαθιστούσε την αλληλεγγύη των γενεών. Οι γέροι θα θυσιάζονταν έτσι κι αυτοί µια φορά για να ζήσουν οι νέοι.

Ενας πόλεµος...
... των γενεών, λοιπόν, η µια γενιά ενάντια στην άλλη, τα παιδιά ενάντια στους γονείς, τα εγγόνια ενάντια στους παππούδες, κι όλα αυτά για να ζήσουν ακόµη καλύτερα οι τραπεζίτες. Τι σύστηµα όµως είναι αυτό που δεν µπορεί να τους χωρέσει όλους και που για να ζήσει µια γενιά πρέπει να θανατώνει µία άλλη; Και πώς να πείσει τους σηµερινούς νέους, όταν γνωρίζουν πως κάποτε θα απαιτήσει και τη δική τους θυσία για να ζήσουν τα παιδιά τους;