Τα Νέα 02.06.2011

Του Ρουσσου Βρανα

Μια γέφυρα...
... αλληλεγγύης αρχίζει να απλώνεται από τη Μεσόγειο µέχρι την άλλη άκρη του Ατλαντικού. Τα κοινά πάθη τους ενώνουν τους αγανακτισµένους λαούς των χωρών της Μεσογειακής Ευρώπης µε τους πολύπαθους αλλά απελευθερωµένους σήµερα πια λαούς της Λατινικής Αµερικής.

Στη Μεσόγειο...
... το κίνηµα κατά των πολιτικών της λιτότητας έχει εξαπλωθεί σε περισσότερες από 150 ισπανικές πόλεις. Και στη Λισαβώνα πληµµυρίζει την πόλη, καθώς η Πορτογαλία βυθίζεται στην κρίση και παραδίδεται στους ξένους τραπεζίτες. Η αγανάκτηση φούντωσε εκεί σαν µεταδοτικός ιός. Εκδηλώθηκε για πρώτη φορά στις 19 Μαΐου, όταν µια οµάδα ισπανών σπουδαστών που µετείχαν στο πρόγραµµα «Erasmus» διαδήλωσαν στη Λισαβώνα. Τώρα, οι Πορτογάλοι βρίσκονται στους δρόµους. Και όχι µόνο αυτοί. Οι σπίθες που ξεπήδησαν στη Μεσόγειο, άναψαν φωτιές µέχρι το Μπουένος Αϊρες. Οι Αργεντίνοι συµπαραστέκονται στους οµοιοπαθείς τους µεσογειακούς λαούς, µε πρωτοβουλία του νοµπελίστα ειρήνης Αντόλφο Πέρες Εσκιβέλ και των Μητέρων της Πλατείας του Μάη. Μαζί µε άλλες οµάδες πρωτοβουλίας στην Ουρουγουάη, τη Χιλή καιτο Μεξικό, καταγγέλλουν σε µανιφέστο τους την αστυνοµική επίθεση που δέχτηκαν τις προάλλες οι νέοι που είχαν καταλάβει την πλατεία τηςΒαρκελώνης. Αργεντινή, Ουρουγουάη, Χιλή, Μεξικό. Τι κοινόέχουν µεταξύ τους αυτές οι χώρες; Και τι είναι αυτό που τις ενώνει µε τις δικές µας; Υπήρξαν όλες τους θύµατα του Διεθνούς Νοµισµατικού Ταµείου.

Ελεγε...
... ένας αργεντίνος φοιτητής για το χρέος της χώρας του: «Από το 1978 έως το 1982, το εξωτερικό χρέος αυξήθηκε κατά 18 δισ. δολάρια. Πού πήγαν αυτά τα λεφτά; Δύο για να καλυφθούν τα ελλείµµατα. Αλλα δύο στους τόκους. Αλλα τόσα για να αγοράσουν οι στρατηγοί αεροπλάνα και πυραύλους Εξοσέτ.Και τα υπόλοιπα σε ιδιώτες, που τα πήραν από την κεντρική τράπεζα της χώρας και αγόρασαν πολυκατοικίες στο Μαϊάµι, οµόλογα στη Νέα Υόρκη και σαλέ στο Κολοράντο». Ο φοιτητής αναφερόταν σε χρέη που είχε δηµιουργήσει η οικονοµική ολιγαρχία της χώρας του, όταν την κυβερνούσε µια στρατιωτική δικτατορία. Οπωςακριβώς είχε συµβεί και στη Χιλή. Τα χρέη των µεσογειακών ευρωπαϊκών χωρών δηµιουργήθηκαν πιο «δηµοκρατικά». Οµως δεν παύουν να έχουν τις ίδιες συνέπειες µε αυτές που είχαν στη Λατινική Αµερική: την άλωση των χωρών από το ξένο κερδοσκοπικό κεφάλαιο και την εκχώρηση της κυριαρχίας τους στο ΔΝΤ. Οι οµοιότητες όµως σταµατούν εδώ. Δεν έχουµε δειακόµη στην Ευρώπη, ευτυχώς, φονικές ταραχές σαν κιεκείνες που ονοµάστηκαν «ταραχές του ΔΝΤ» και που συντάραξαν τις λατινοαµερικανικές χώρες, όταν οι λαοί τους δεν άντεχαν πια τον ζυγό της λιτότητας. Ούτε έχουµε δει ηγέτες να φυγαδεύονται µε ελικόπτερα από τα µπαλκόνια τους, σαν τον Ντε λα Ρούα (που τώρα δικάζεται στηνΑργεντινή για διαφθορά).

Δεν έχουµε...
... δει όµως ακόµη ούτε ηγέτες σαν κι αυτούς που κυβερνούν σήµερα τη Λατινική Αµερική που,απελευθερωµένοι από ξένες εξαρτήσεις, την οδηγούν στον δρόµο της προόδου, µε πρώτη και καλύτερη τη Βραζιλία.