Δρόμοι

Οσο αλλάζουν...
... τα πράγµατα, άλλο τόσο παραµένουν ίδια. Οι ευρωπαϊκές χώρες γονατίζουν η µία µετά την άλλη αλλά η Ευρωπαϊκή Ενωση εξακολουθεί να πορεύεται πάντα στην ίδια γραµµή, σαν να µη θέλει ήνα µην µπορεί να αλλάξει τον προσανατολισµό της.

Οι περισσότεροι...
... εργαζόµενοι, στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, πιστεύουν σήµερα πως η διάβρωση του βιοτικού επιπέδου τους οφείλεται στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Εδώ και πολλά χρόνια, οι κεντρικοί ευρωπαϊκοί θεσµοί τούς έλεγαν ότι για την υψηλή ανεργία φταίνε η ακαµψία της αγοράς εργασίας, η υπερβολικά γενναιόδωρη κοινωνική πολιτική και οι υπέρογκες δηµόσιες δαπάνες. Ετσι, αυτοί οι θεσµοί πίεζαν τις εθνικές κυβερνήσεις να απελευθερώσουν την αγορά εργασίας, να µειώσουν τις δηµόσιες δαπάνες και να κόψουν τα κοινωνικά επιδόµατα. Το χειρότερο από όλα ήτανπως αυτά τα µέτρα εφαρµόστηκαν µέσα στον στενό κορσέ του Συµφώνου Σταθερότητας,το οποίο επιβλήθηκε από τις γερµανικές τράπεζες ως προϋπόθεση για την αντικατάσταση του γερµανικού µάρκου από το ευρώ. Πού οδήγησαν έως τώρα αυτές οι πολιτικές; Σε µία γενικευµένη κρίση εµπιστοσύνης προς το ευρωπαϊκό σύστηµα. Το ποσοστό των πολιτών της ευρωζώνης που πιστεύουν ότι οι ανισότητες είναι σήµερα κραυγαλέες έχει φτάσει στο 78% (το υψηλότερο από τον Β’ Παγκόσµιο Πόλεµο).

Τα επιχειρήµατα...
... που χρησιµοποιούνται για την εφαρµογήαυτών των µέτρων βαθαίνουν την κρίση αξιοπιστίας των ευρωπαϊκών θεσµών. Στις συντάξεις, όπως παρατηρεί ο οικονοµολόγος Πολ Κρούγκµαν, επικαλέστηκαν τη δηµογραφία και το γεγονός ότι οι άνθρωποι σήµερα ζουν περισσότερο προκειµένου να αυξήσουν την ηλικία συνταξιοδότησης. Οµως οι άνθρωποι που βρίσκονται στον πάτο της εισοδηµατικής πυραµίδας δεν ζουν περισσότερο. Πόσο είναι δίκαιο λοιπόν να επιβάλλεις ας πούµε στους οικοδόµους να δουλεύουν µέχρι τα 70, επειδή οι δικηγόροιζουν περισσότερο; Στους µισθούς, η µείωσή τους παρουσιάζεται ως προϋπόθεση για τη διατήρηση των θέσεων εργασίας. Οι εργοδότες όµως κάνουν απολύσεις ακόµη και όταν έχουν αυξηµένη κερδοφορία (η Allianz, η µεγαλύτερη ευρωπαϊκή ασφαλιστική εταιρεία, ανακοίνωνε αυξηµένα κέρδη κατά 38,5% και ταυτόχρονα απέλυε 7.500 εργαζοµένους). Την ίδια ώρα, ο εθνικός πλούτος, οι δηµόσιες επιχειρήσεις, η ύδρευση, η ηλεκτροδότηση, οι τηλεπικοινωνίες, ακόµη και µέρος του στρατιωτικού µηχανισµού εκχωρούνται συστηµατικά σε ιδιώτες. Σε αυτό ακριβώς, ο ιστορικός Ερικ Χόµπσµποµ είχε διαβλέψει µια κρίση της πολιτικής νοµιµότητας του συστήµατος: όταν τα πάντα θα έχουν πια ξεπουληθεί, όποτε οι πολίτες θα ανάβουν το φως ή θα πίνουν νερό, θα είναι σαν να ψηφίζουν τους ιδιώτες.

Οι λαοί...
... της Ιρλανδίας και άλλων ευρωπαϊκών χωρών που στο µέλλον θα έχουν κι αυτές την ίδια τύχη δεν έχουν να περιµένουν τίποτα καλύτερο από αυτό που επιφύλαξε η Ευρωπαϊκή Ενωση στην Ελλάδα,έγραφε η Μαρία Μαργαρώνη στο «Νέισον». Ολα δείχνουν ότι θα εξακολουθήσει να δρα όχι ως µια πολιτική ένωση ισότιµων κρατών αλλά σαν µια πολυεθνική επιχείρηση που κάθε φορά θα αποφασίζει αν θα πρέπει ή όχι να κλείσει ένα ζηµιογόνο παράρτηµά της.
Βαρβάρα Τερζάκη
Άρθρο Ρούσσος Βρανάς-εφ. Τα Νέα, 23-11-2010