Δρόμοι

«Κρίση επιβίωσης»...
... θα µπορούσε να ήτανο τίτλος ενός ακόµη ποιήµατος του ποιητή Χέρµαν βαν Ρόµπαϊ, πουτυχαίνει να είναι και πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Οµως ήταν µια κραυγή αγωνίας, στην αποστροφή του πως «η επιβίωση της Ευρωπαϊκής Ενωσης εξαρτάται από την επιβίωση του νοµίσµατός της».

Το ενιαίο...
... νόµισµα δεν αποτελεί πια τον συνδετικό ιστό που άλλοτε κρατούσε την Ευρώπη ενωµένη. Το αντίθετο µάλιστα. Την οδηγεί σε αλλεπάλληλες και καθηµερινές αψιµαχίες και αντεγκλήσεις. «Πρώτα είχαµε τα ξεσπάσµατα του αντιπροέδρου της ελληνικής κυβέρνησης που κατηγόρησε τους Γερµανούς ότι έκλεψαν το ελληνικό χρυσάφι από τα θησαυροφυλάκια της ελληνικής κεντρικής τράπεζας και σκότωσαν 300.000 ανθρώπους στη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής», υπενθυµίζει ο αρθρογράφος Ιβανς Πρίτσαρντ στην εφηµερίδα «Ντέιλι Τέλεγκραφ». «Σήµερα πια, η Ελλάδα είναι ένα προτεκτοράτο της Ευρωπαϊκής Ενωσης ή του Μνηµονίου, όπως το λένε. Η Ιρλανδία και η Πορτογαλία απέχουν ακόµη από αυτό τον δρόµο, αλλά βρίσκονται αντιµέτωπες µε υπαγορεύσεις των Βρυξελλών που θα τις καταστήσουν κι αυτές προτεκτοράτα. Ολες αυτές οι χώρες καλούνται να υποκύψουν στην ευρωπαϊκή ατζέντα της λιτότητας, χωρίςνα διαθέτουν το αντιστάθµισµα της υποτίµησης και της χαλαρότερης νοµισµατικής πολιτικής». Το ερώτηµα που αρχίζουν να βάζουν οι λαοί αυτών των χωρών, λίγο πριν µπουν σε µία ακόµη χρονιά υψηλής ανεργίας και βαθιάς ύφεσης, είναι σε ποιον ανήκει η πολιτική πατρότητα αυτής της πολιτικής. Εχει άραγε αυτή η πολιτική πλήρη δηµοκρατική συναίνεση; Ή µήπως έχει επιβληθεί απόξένους επικυρίαρχους που εξυπηρετούν τους δικούς τους ιδεολογικούς στόχους;

Η άποψη...
... του Ιβανς Πρίτσαρντ είναι πως ηΕυρωπαϊκή Ενωση έχασε τη νοµιµοποίησή της, από τότε που αρνήθηκε να αποδεχτεί την απόρριψη του Ευρωσυντάγµατος από τους γάλλους και τους ολλανδούς ψηφοφόρους το 2005. Και δεν την ανέκτησε µε τη µεταµφίεση του Ευρωσυντάγµατος σε Συνθήκη της Λισαβώνας. Το γεγονός ότι παραπέµφθηκε στα Κοινοβούλια χωρίς δηµοψηφίσµατα, ισοδυναµούσε µε πραξικόπηµα. Ναι, τα Κοινοβούλια είναι αιρετά.

Οµως, πώς νοµιµοποιούνται αυτά, όταν αρνούνται στους λαούς τους να ψηφίσουν; Οι εκλεγµένοι ηγέτες µπορούν κάποτε κι αυτοί να παραβιάζουν τη δηµοκρατία (και δεν εννοούµε µόνο εκείνον τον δεκανέα από την Αυστρία).

Αλλωστε, η ίδια η πορεία προς την ίδρυση του ευρώ δεν ήταν παρά µια σειρά από µικρά ή µεγάλα πραξικοπήµατα. Με τα περίφηµα κριτήρια σύγκλισης του Μάαστριχτ δηµιουργήθηκε µια Ευρώπη δύο ταχυτήτων. Και µε την ίδρυση της ανεξάρτητης ευρωπαϊκής κεντρικής τράπεζας εκχωρήθηκε η κυριαρχία της πολιτικής στους τραπεζίτες. Στα καλά...
... χρόνια, οι διεθνείςαγορές αντιµετώπιζαν τοευρώ απλώς σαν µια ακόµη ονοµασία του ισχυρού γερµανικού µάρκου. Στα χρόνια της κρίσης, αποκαλύπτεται πως το ενιαίο νόµισµα δεν έσβησε τις διαφορές που χώριζαν τις µεγάλες ευρωπαϊκές χώρες από τις µικρές. Αντίθετα τις όξυνε. Και τις εκµεταλλεύτηκαν ανεµπόδιστα και ανελέητα οι µεγάλες, στις οποίες µάταια οι λαοί των µικρών προσπαθούν σήµερα να θυµηθούν πότε εκχώρησαν την κυριαρχία τους.
Βαρβάρα Τερζάκη
Άρθρο Ρούσσος Βρανάς-εφ. Τα Νέα, 18-11-2010