13/8/12

Eπανέρχεται δυναμικά με μεγάλες προοπτικές η καλλιέργεια λιναριού

Tο λινάρι επανέρχεται δυναµικά στο προσκήνιο και η ζήτησή του στην παγκόσµια αγορά αυξάνεται συνεχώς. Και αυτό επειδή µπορεί να αξιοποιηθεί µε τρεις τρόπους: ως ίνα στην υφαντουργία, ως εδώδιµο λάδι και ως λάδι για βιοµηχανική χρήση.
Βέβαια, ανάλογα µε τη χρήση απαιτείται η καλλιέργεια διαφορετικής ποικιλίας. Συγκεκριµένα, σήµερα το λινέλαιο αποτελεί την πρώτη ύλη για την κατασκευή οικολογικών χρωµάτων. Επίσης, το λινάρι µπορεί να αντικαταστήσει το βαµβάκι για την παραγωγή ενδυµάτων, ενώ το εδώδιµο λινέλαιο είναι εξαιρετικά ωφέλιµο για τον οργανισµό και βοηθά στην καταπολέµηση της κακής χοληστερίνης, γι' αυτό και το βρίσκουµε σε όλα τα καταστήµατα υγιεινής διατροφής.
Η καλλιέργεια του λιναριού είναι ιδιαίτερα ικανοποιητική, καθώς αποδίδει 200 κιλά ανά στρέµµα και οι τιµές είναι πολύ δελεαστικές για τους παραγωγούς: η τιµή του λιναρέλαιου είναι 5-7 ευρώ το λίτρο για βιοµηχανική χρήση και 10-15 ευρώ το λίτρο για το εδώδιµο λιναρέλαιο.
Το λινάρι παλαιότερα καλλιεργούνταν στην Ελλάδα µε στόχο την παραγωγή αποκλειστικά των ινών.
Σήµερα, ωστόσο, οι συνθήκες έχουν αλλάξει και η καλλιέργεια του λιναριού έρχεται ως εναλλακτική καλλιέργεια σε αντικατάσταση του βαµβακιού που απαιτεί πολύ νερό αλλά και χηµικά φυτοφάρµακα εξαιτίας των εχθρών και των ασθενειών που το προσβάλλουν. Επίσης, το λινάρι φαίνεται ότι τα τελευταία χρόνια έχει ζήτηση στην παγκόσµια αγορά.

10/8/12

[Δρόμοι] Ελευθερία και ισότητα...

ΤΑ ΝΕΑ/ THE NEW YORK TIMES  04.08.2012
ΤΟΥ ROGER COHEN
  
Eλευθερία και ισότητα ...
... δύο από τις τρεις λέξεις που συμπληρώνουν το γνωστό τρίπτυχο της Γαλλικής Επανάστασης, και δύο έννοιες που η Γαλλία και ο αγγλοσαξονικός κόσμος αντιλαμβάνονται με διαφορετικό τρόπο. Και οι δύο θεωρούν τις αξίες αυτές σημαντικές, τουλάχιστον όταν η ισότητα μεταφράζεται σε ίσες ευκαιρίες, αλλά διαφωνούν για την ισορροπία που θα πρέπει να επιτευχθεί ανάμεσά τους. Η ελευθερία χωρίς αλληλεγγύη δεν εξιτάρει τους Γάλλους με τον ίδιο τρόπο που η απρόσκοπτη ελευθερία ανυψώνει τη διάθεση των Αμερικανών. Στη Γαλλία, το κράτος θεωρείται προστάτης και όχι αρπακτικό.
Η Ιστορία...
... και η γεωγραφία μπορούν να εξηγήσουν τις διαφορές αυτές: τα γαλλικά σύνορα δεν έχουν αλλάξει ιδιαίτερα εδώ και αιώνες, ενώ η αμερικανική φαντασία καλπάζει αδάμαστη, ψάχνοντας πάντα για καινούργιους ορίζοντες. Το ζήτημα όμως είναι η ελευθερία και ποιος έχει περισσότερη. Ηρθε η στιγμή για τον αγγλοσαξονικό κόσμο να παραδεχτεί ότι δεν μπορεί πλέον να ισχυρίζεται ότι υπερτερεί στα ζητήματα ελευθερίας.
Οι συμβατικοί τρόποι...
... μέτρησης της ελευθερίας είναι πλέον ανεπαρκείς. Σύμφωνα με τα κριτήρια που θέτουν οργανισμοί όπως το Freedom House, ο πλανήτης απολαμβάνει ολοένα και περισσότερη ελευθερία. Γιατί όμως τόσο συχνά νιώθουμε λιγότερο ελεύθεροι, περισσότερο φοβισμένοι, επιφυλακτικοί, ακόμα και μαντρωμένοι; Η απάντηση βρίσκεται στην έλλειψη ισορροπίας μεταξύ προσωπικής ελευθερίας και κυβερνητικής επίβλεψης που επικρατεί στη Δύση την τελευταία δεκαετία. Η παρακολούθηση των πολιτών γίνεται με τη δικαιολογία της διασφάλισης της ασφάλειάς μας, μια πολύ διαδεδομένη εξήγηση στη μετά την 11η Σεπτεμβρίου εποχή, ενώ άλλες φορές γίνεται για να προστατευθεί η υγεία μας. Ο φόβος καλλιεργείται σε μια προσπάθεια να δικαιολογηθεί ο τεχνολογικός παρεμβατισμός και οι πανταχού παρούσες κάμερες.
Το ζήτηµα...
... όμως της ασφάλειας δεν μπορεί να υπερτερεί καθώς δεν αποτελεί ύψιστη αξία. Δεν θα έπρεπε να είναι ο βωμός πάνω στον οποίο θυσιάζεται η ελευθερία μας. Και επειδή υπάρχουν όλο και περισσότερα εργαλεία που ελέγχουν τους ανθρώπους, αυτό δεν σημαίνει ότι οι Αρχές θα πρέπει να τα χρησιμοποιούν. Ούτε η συχνή φύση των ατυχημάτων σημαίνει ότι πρέπει να ζούμε τη ζωή μας σε προστατευτικό κλοιό. Η Μεγάλη Βρετανία, που φιλοξενεί φέτος τους Ολυμπιακούς Αγώνες, η χώρα του «mind the gap», έχει γίνει πλέον ο τόπος που καλεί τους κατοίκους και επισκέπτες του να «προσέχουν ακόμα και τον αέρα που αναπνέουν». Αυτό όμως δεν είναι το πνεύμα που οδήγησε τις αγγλοσαξονικές δυνάμεις να αποβιβαστούν στη Νορμανδία. Τουλάχιστον η Γαλλία είναι υπό μια έννοια πιο ελεύθερη από τα αγγλοσαξονικά της ξαδέλφια. Η έμφυτη γαλατική καχυποψία προς την τεχνολογία σε συνδυασμό με τον βαθιά ριζωμένο σεβασμό στην έννοια της κοινότητας έχουν καταφέρει να περιορίσουν τις φυλακές του μοντερνισμού.
- Ο Ρούσσος Βρανάς απουσιάζει για προσωπικούς λόγους

[Διαστάσεις] Πόλεμος και fair play

ΤΑ ΝΕΑ  04.08.2012
Της Κίττυ Ξενάκη

Λένε συχνά πως ο αθλητισμός είναι ένας πόλεμος με άλλα μέσα - μέσα τα οποία είναι σαφώς προτιμότερα. Ο αθλητισμός παρέχει ένα πλαίσιο μη βίας μέσα στο οποίο τα κράτη έχουν τη δυνατότητα να κάνουν πραγματικότητα τις φιλοδοξίες τους, να ξεπεράσουν ιστορικές πικρίες και να αποκομίσουν δόξα και τιμή χωρίς να παραβιάσουν διεθνείς συνθήκες ή να προκαλέσουν αιματοχυσία. Το πρόσφατο Euro μας πρόσφερε πληθώρα παραδειγμάτων και οι Ολυμπιακοί Αγώνες, όπως πάντα, βρίθουν από παλιές διαμάχες που εξακολουθούν να στοιχειώνουν σήμερα τις ψυχές εκατομμυρίων ανθρώπων.
Αξίζει λοιπόν να αναρωτηθούμε, σημειώνει η Μέρι Ντεβέτζκι στη βρετανική «Ιντιπέντεντ»: μήπως μπορούμε να αντλήσουμε από τον αθλητισμό χρήσιμα διδάγματα για τη διεξαγωγή των πραγματικών πολέμων; Αν μπορούμε να τον δούμε πράγματι ως έναν πόλεμο με άλλα μέσα, γιατί να μην αντιστρέψουμε την ιδέα;
Ο αθλητισμός διέπεται από αυστηρούς κανόνες τους οποίους αποδέχονται όλοι οι συμμετέχοντες. Δεν υπάρχει περιθώριο για ερμηνείες ή διακριτική ευχέρεια, ούτε θα έπρεπε να υπάρχει. Δεν έχει νόημα, στους αγώνες ανωτάτου επιπέδου, να επικαλεστείς ξαφνική γρίπη, τραυματισμό στον ώμο ή ότι σου απέσπασε την προσοχή η έκφραση του αντιπάλου. Μπορείς δηλαδή, αλλά δεν θα αλλάξει το αποτέλεσμα. Οι κανόνες είναι κανόνες και η σύγχρονη τεχνολογία βοηθά τους διαιτητές να εντοπίζουν τις απόπειρες παράβασής τους.
Αλλά η καθολική αποδοχή των κανόνων, είτε στον αθλητισμό είτε στον πόλεμο, μπορεί να είναι μόνον η αρχή. Ενα βασικό χαρακτηριστικό του αθλητισμού είναι ότι πρέπει να υπάρξει νικητής. Οι ισοπαλίες είναι σπάνιες. Οσο άδικη και αν μπορεί να μοιάζει η διαδικασία των πέναλτι έπειτα από 90 λεπτά κανονικού παιχνιδιού και 30 λεπτά παράταση, με τους ποδοσφαιριστές σχεδόν να καταρρέουν στο γήπεδο, έχει έναν σκοπό: να παράσχει έναν νικητή. Τον ίδιο ακριβώς λόγο εξυπηρετεί το τάι μπρέικ στο τένις και το φότο φίνις στον στίβο.
Αν υπάρχει όμως νικητής, πρέπει να υπάρχουν και ηττημένοι - γνήσιοι ηττημένοι που παραδέχονται πως έχασαν από ένα άτομο ή μια ομάδα με καλύτερες επιδόσεις. Το αποτέλεσμα πρέπει να είναι αρκετά καθαρό ώστε να αποθαρρύνει μετέπειτα αμφισβητήσεις. Η άλλη πλευρά ενός καθαρού αποτελέσματος, ωστόσο, είναι πως ο νικητής πρέπει να αντιμετωπίσει τον ή τους ηττημένους γενναιόδωρα. Το πώς ακριβώς πρέπει να συμπεριφέρεται ο νικητής περιγράφεται, κατ' ουσίαν, στις Συμβάσεις της Γενεύης. Προϋπόθεση όμως για μια βιώσιμη ειρήνη πρέπει να είναι η αποδοχή του αποτελέσματος από όλες τις πλευρές: και αυτό σημαίνει όχι μόνο τους νικητές και τους ηττημένους αλλά - όπως στον αθλητισμό - τους οπαδούς (συμμάχους) και τους θεατές (μεγάλες δυνάμεις και γείτονες). Μια νίκη άξια του ονόματός της πρέπει να έχει δύναμη πειθούς. Κατά τα λοιπά, στον πραγματικό πόλεμο δεν υπάρχουν τελετές παράδοσης μεταλλίων, και δύσκολα μπορεί κανείς, αναλογιζόμενος τι προηγήθηκε, να χειροκροτήσει ακόμα και τη λήξη του με ενθουσιασμό.
 

Πασιονάριες του 21ου αιώνα:Η επανάσταση είναι γυναίκα

TA NEA  04.08.2012  
Του Σάκη Μαλαβάκη

«Είμαστε κατά της βίας, δεν κρατάμε κακία σε κανέναν. Πίσω από το χαμόγελό μας υπάρχουν τα δάκρυα ενώ ο σαρκασμός μας αποτελεί μια αντίδραση στο χάος». Στο τελευταίο γράμμα τους από τη φυλακή, οι ρωσίδες ακτιβίστριες του πανκ συγκροτήματος Pussy Riot υπερασπίζονται με υπερηφάνεια τον αγώνα τους. Εδώ και μερικές ημέρες οι τρεις νεαρές γυναίκες δικάζονται με την κατηγορία του «χουλιγκανισμού». Στην πραγματικότητα, το έγκλημά τους ήταν η εισβολή τους σε εκκλησία της Μόσχας και η ερμηνεία μιας «προσευχής» προς την Παρθένο Μαρία. Η Ναντιέζντα Τολοκονίκοβα, η Μαρία Αλεξίνα και η Γεκατερίνα Σαμούτσεβιτς ενδέχεται να καταδικαστούν και να φυλακιστούν για 7 χρόνια, ενώ υπέρ της αποφυλάκισής τους, πέρα από ομότεχνούς τους από όλον τον κόσμο, τάσσονται και άνθρωποι των γραμμάτων με τελευταίο τον Σαλμάν Ρούσντι.
Οι Pussy Riot είναι οι πιο πρόσφατες πρωταγωνίστριες μιας παγκόσμιας τάσης διαμαρτυρίας και εναντίωσης γένους θηλυκού. Από την Αραβική Ανοιξη ώς τις πορείες των φοιτητών στη Χιλή και από τις ομάδες αντιφρονούντων στο Ιράν και την Κίνα ώς την κουβανική αντιπολίτευση, όλο και πιο συχνά η διαμαρτυρία είναι... γυναίκα. Και αυτή τη φορά δεν πρόκειται για φεμινιστικές διεκδικήσεις ή τουλάχιστον δεν πρόκειται μόνο γι' αυτό. Οι γυναίκες ανά την υφήλιο που δεν διστάζουν να αντιταχθούν ενάντια σε κάθε μορφή καταπίεσης, το κάνουν τόσο στο όνομα των γυναικών όσο και στο όνομα των καθολικών δικαιωμάτων και των ελευθεριών όλων των ανθρώπων.
Αρκετές από αυτές, εκμεταλλευόμενες τις δυνατότητες του Διαδικτύου, είναι μπλόγκερ αλλά κατεβαίνουν και στις πλατείες και μπαίνουν στο παιχνίδι της σύγκρουσης. Είναι πλέον γεγονός ότι οι γυναίκες ορθώνουν το ανάστημά τους ενάντια σε κάθε μορφή καταπίεσης. Οπως ακριβώς οι άνδρες.
Πρότυπο όλων των ακτιβιστριών του κόσμου θα μπορούσε να είναι η Αούνγκ Σαν Σούου Κι, η οποία επέλεξε να θυσιαστεί στη μάχη της για τη δημοκρατία. Η ηγέτιδα της βιρμανικής αντιπολίτευσης αποδέχτηκε να περάσει μεγάλη περίοδο της ζωής της στη φυλακή, αναγκάζοντας έτσι το καθεστώς των βιρμανών στρατηγών να ακούσει κάποια από τα αιτήματά της. Πλέον, η Αούνγκ Σαν Σούου Κι δεν αποτελεί την εξαίρεση. Το Νομπέλ Ειρήνης του 2011 απονεμήθηκε σε τρεις γυναίκες: στην Πρόεδρο της Λιβερίας Ελεν Τζόνσον-Σίρλιφ, στην επίσης λιβεριανή ακτιβίστρια Λέιμα Γκμπόουι και στην Ταϊακούλ Κάρμαν, ακτιβίστρια από την Υεμένη.
Οι χαρακτηρισμοί που μπορούν να αποδοθούν στις γυναίκες αυτές είναι πολλοί, καθώς καμία δεν μοιάζει με την άλλη. Τίποτα δε συνδέει την Καμίλα Βαγιέχο, φοιτήτρια από τη Χιλή που πρωτοστάτησε στις πολυπληθέστατες και επεισοδιακές πορείες διαμαρτυρίας που πραγματοποιήθηκαν στη χώρα υπέρ της δημόσιας εκπαίδευσης, με την Κουβανή Γιοάνι Σάντσες η οποία καταγγέλλει διαμέσου του μπλογκ της την κατάχρηση εξουσίας από το καθεστώς των αδελφών Κάστρο.

ΑΛΕΝ ΤΟΥΡΕΝ:«Κινητήρια δύναμη για την αλλαγή της κοινωνίας»


TA NEA 04.08.2012
Σε συνέντευξή του στην «Ρεπούμπλικα» ο γάλλος κοινωνιολόγος Αλέν Τουρέν υποστηρίζει ότι οι γυναίκες βρίσκονται στην πρώτη γραμμή του αγώνα κατά της καταπίεσης, κατ' αρχάς γιατί βρίσκεται σε κρίση το μοντέλο των ανδρών. Οι άνδρες έχουν εξαντλήσει την ικανότητά τους να οραματίζονται έναν καινούργιο κόσμο, πιο δίκαιο και πιο ανθρώπινο, και αυτό που εκπροσωπούν είναι πλέον ξεπερασμένο. Οι γυναίκες μετατρέπονται σε κινητήρια δύναμη μιας (απόπειρας) πολιτικής αλλαγής, γιατί είναι ακόμα ικανές να οραματιστούν ένα διαφορετικό κοινωνικό μοντέλο, πιο σύγχρονο, καταλληλότερο για την εποχή μας απ' ό,τι το πεπαλαιωμένο μοντέλο των ανδρών. Η διαφοροποίηση μεταξύ μιας διαμαρτυρίας γένους θηλυκού και μιας διαμαρτυρίας γένους αρσενικού είναι σύμφωνα με τον Τουρέν λανθασμένη. Ο γάλλος κοινωνιολόγος θεωρεί πως δεν υπάρχει μια προκαθορισμένη «ψυχολογία των γυναικών» που να μας επιτρέπει να μιλήσουμε για μια «φυσιολογική» διαφορά μεταξύ των δύο φύλων. Τα χαρακτηριστικά αυτού του παγκόσμιου κινήματος διαμαρτυρίας στο οποίο πρωταγωνιστούν γυναίκες είναι αποτέλεσμα μιας συγκεκριμένης κοινωνικής δομής. Αυτό που έχει σημασία και διαφοροποιεί τις γυναίκες από τους άνδρες δεν είναι τόσο το φύλο τους, όσο οι διαφορετικές εμπειρίες των οποίων είναι φορείς. Ηταν για αιώνες κλεισμένες στην ιδιωτική σφαίρα. Η σχετικά πρόσφατη έξοδός τους στον δημόσιο χώρο σηματοδοτεί πέρα από το τέλος μιας πασιφανούς απουσίας, την ανάδειξη ενός πρωτόγνωρου ενδιαφέροντος για τη δημόσια σφαίρα. Οντας αποκλεισμένες για τόσο μεγάλο διάστημα από τα κοινά, οι γυναίκες είναι γεμάτες πάθος για δράση και αλλαγή. Η πραγματική δύναμή τους βρίσκεται σύμφωνα με τον Τουρέν στην ικανότητα που διαθέτουν να συμφιλιώνουν τη δημόσια σφαίρα με την ιδιωτική. Τα αιτήματά τους είναι καθολικά. Και αν οι άνδρες επιμένουν να είναι επαναστατικοί, οι γυναίκες επιλέγουν να είναι δημοκρατικές. Οντας από τα πρώτα θύματα όλων των δικτατοριών, όλων των κακοποιήσεων και των αδικιών, οι γυναίκες έχουν περισσότερους λόγους να θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο. Οχι μόνο για τον εαυτό τους, αλλά για όλους τους ανθρώπους.