Δρόµοι

Ενας ακήρυχτος...
...πόλεµος διεξάγεται σήµερα κατά της δηµοκρατίας. Και είναι ένας πόλεµος που εξαπέλυσε η ολιγαρχία του χρήµατος όταν της δόθηκε η µεγάλη ευκαιρία: η κρίση που ξέσπασε το 2008. Οι κυβερνήσεις είχαν κι αυτές τη δική τους µεγάλη ευκαιρία να αµυνθούν. Δεν µπόρεσαν. Δεν θέλησαν. Και ο πόλεµος έχει τώρα κλιµακωθεί.

Η ολιγαρχία...
...δεν περιορίζεται στην άµυνα. Εχει περάσει στην αντεπίθεση. Υποδαυλίζει παντού µια µαζική υστερία για τα ελλείµµατα των χωρών και ζητεί δραστικές περικοπές στα εισοδήµατα των εργαζοµένων. Γιατί; Επειδή θέλει να εξασφαλίσει ότι τα δάνειά της δεν θα απειληθούν από τα κρατικά χρέη (χρέη που συσσωρεύτηκαν κυρίως από τις προσπάθειες των κυβερνήσεων να τη διασώσουν από την κρίση που προκάλεσε η ίδια). Οµως, ποια είναι αυτή η ολιγαρχία που συνηθίζουµε να αποκαλούµε «διεθνείς αγορές»; Ποιοι πολεµούν για λογαριασµό της; Πού βρίσκεται το στρατηγείο τους; Ποιοι είναι οι διοικητές τους; Αδικα θα ψάξουµε. Γιατί δεν είναι µια διεθνής συνωµοσία. Είναι µια συµµαχία µεγάλων τραπεζών και διεθνών επιχειρήσεων που κρατούν στα χέρια τους τις τύχες των χωρών.

Δεν χρειάζεται να καθήσουν µαζί σε ένα τραπέζι για να σχεδιάσουν τη στρατηγική τους.

Οσµίζονται αµέσως ό,τι απειλεί την εξουσία τους. Μυρίζονται αµέσως πού βρίσκονται τα κέρδη. Και είναι πάντα έτοιµες να τα αρπάξουν, όπου κι αν βρίσκονται και όποτε µπορούν. Το χάος είναι αυτό που τις τρέφει. Αυτό δίνει στις αγορές τις µεγαλύτερες ευκαιρίες για κέρδη. Επειδή οι πολιτικοί των κοµµάτων εξουσίας είναι πάντα πρόθυµοι να «ακούνε» τις αγορές και να επιζητούν την εύνοιά τους. Κατά τα άλλα, όπως επισηµαίνει ο Λες Λίοπολντ, συγγραφέας του βιβλίου «Η λεηλασία της Αµερικής», ο µηχανισµός της τυπικής δηµοκρατίας συνεχίζει τη λειτουργία του σαν να µη συµβαίνει τίποτα. Εξακολουθούµε να ψηφίζουµε στις εκλογές.

Οµως, οι αποφάσεις που επηρεάζουν περισσότερο τη ζωή µας λαµβάνονται µε έναν βαθιά αντιδηµοκρατικό τρόπο. Οι απρόσωπες αγορές ασκούν στους πολιτικούς πολύ µεγαλύτερο έλεγχο από όσο οι ψηφοφόροι που τους εκλέγουν.

Στον πόλεµο...
...που διεξάγεται σήµερα δεν υπάρχει έλεος γι’ αυτούς που σηκώνουν λευκή σηµαία. Οι διεθνείς αγορές και όσοι βρίσκονται στην υπηρεσία τους δεν αναγνωρίζουν ανακωχή. «Η επίθεσή τους συνεχίζεται µε στόχο το κοινωνικό κράτος, την κοινωνική περίθαλψη, την κοινωνική ασφάλιση», διαπιστώνει ο Λες Λίοπολντ. «Μας θέλουν να δουλεύουµε περισσότερο για να αµειβόµαστε λιγότερο, να πληρώνουµε ακριβότερη περίθαλψη για να έχουµε λιγότερη, να πληρώνουµε ακριβότερη παιδεία για να έχουµε λιγότερη δωρεάν παιδεία, να πληρώνουµε ακριβότερη σύνταξη για να την παίρνουµε αργότερα. Με δυο λόγια, θέλουν να ανατρέψουν όλες τις πολιτικές και τα προγράµµατα που πάνω τους στήριξαν κάποτε την επιβίωσή τους οι άνθρωποι των µεσαίων τάξεων».

Σε αυτόν...
...τον πόλεµο, δυστυχώς δεν υπάρχει καµιά εγγύηση πως τελικά θα επικρατήσει η δηµοκρατία. Μα ούτε και για το αντίθετο. Το µόνο βέβαιο είναι πως όποιος σηκώνει λευκή σηµαία, δεν µπορεί να ελπίζει σε έλεος.

Βαρβάρα Τερζάκη
Άρθρο Ρούσσου Βρανά -εφ. Τα Νέα, 18 Ιουνίου 2010