Κάθε νύχτα την περασμένη εβδομάδα συγγραφείς, καλλιτέχνες, ηθοποιοί, διαφημιστές, μάνατζερ επιχειρήσεων και πολλοί άλλοι ανέβαιναν τις σκάλες στον πέμπτο όροφο ενός παλιού εργοστασίου της Μόσχας για να κάνουν κάποια δήλωση. Ο Πάβελ Μπαρντίν, γνωστός νεαρός σκηνοθέτης, είχε στήσει μια κάμερα σε ένα δωμάτιο συνεδριάσεων εκεί μέσα. Οποιος ερχόταν - κάποιοι έπειτα από πρόσκληση, κάποιοι έχοντας μάθει για το γύρισμα από φίλους ή από το facebook - έγραφε το όνομα και το επάγγελμά του σε ένα χαρτί καθώς και τον λόγο για τον οποίο σκόπευε να πάρει μέρος στην τεράστια διαδήλωση του Σαββάτου 24 Δεκεμβρίου.
Καθένας ακολουθούσε μια απλή συνταγή: έκανε μια δήλωση που βασιζόταν στη λογική «ένα ρήμα σε πρώτο πρόσωπο» και μετά μια - δυο φράσεις. «Αγαπώ», «Γνωρίζω», «Φοβάμαι», «Θέλω», «Μπορώ»... Δηλαδή, «Αγαπώ τα παιδιά μου...», «Γνωρίζω πώς να μιλώ με τους ανθρώπους...», «Φοβάμαι τη βία...», «Θέλω να είμαι περήφανος για τη χώρα μου...», «Μπορώ να φανταστώ ένα διαφορετικό μέλλον...» και κατόπιν «... γι' αυτό θα πάρω μέρος στη διαδήλωση της 24ης».
Εγώ είπα: «Αγαπώ τους φίλους μου, το σπίτι και τη δουλειά μου, και γι' αυτό ζω σε αυτή τη χώρα και θα πάρω μέρος στη διαδήλωση της 24ης Δεκεμβρίου». Ολοι κάτι παρόμοιο είπαμε. Αλλωστε το θέμα δεν ήταν να πούμε κάτι πρωτότυπο, ήταν να ενισχύσουμε το ίδιο μήνυμα, ένα άτομο τη φορά. Αφότου έγραψα τα 15 δευτερόλεπτά μου την Τετάρτη, πήγα σπίτι και παρακολούθησα όλα τα βιντεάκια που είχαν ανέβει στο Διαδίκτυο. Δεν θα μπορούσε κάποιος να ισχυρισθεί ότι ήταν καλοφτιαγμένα: ο φωτισμός ήταν λίγος και ο ήχος χανόταν κάποιες φορές. Ομως μου έφεραν δάκρυα στα μάτια. Το ίδιο συνέβη όταν είδα τα καινούργια βιντεάκια την επομένη και τη μεθεπομένη.
Γιατί άραγε αυτά τα απλά βίντεο, κάποια ανθρώπων που ξέρω και κάποια εντελώς αγνώστων ήταν τόσο συγκινητικά; Επειδή με έκαναν να αισθανθώ κομμάτι ενός τεράστιου συνόλου. Μέχρι τώρα αισθανόμουν μέρος μιας μικρής μειονότητας. Οταν μεγάλωνα στη Μόσχα τη δεκαετία του '70, οι γονείς μου ενημερώνονταν και εμπνέονταν από τη Δύση και από τα σαμιζντάτ (παράνομα έντυπα) που διακινούσαν. Μου έλεγαν πάντα να προσέχω με ποιους μοιραζόμουν τις πληροφορίες που μάθαινα στο σπίτι. Για τα τελευταία 12 χρόνια, από τότε που πήρε ο Πούτιν την εξουσία στη Ρωσία, αισθανόμουν πολύ παρόμοια με όλα όσα θυμόμουν ως παιδί: σαν τις βασικές μου απόψεις να τις συμμερίζονταν μόνο λίγοι άνθρωποι, τους οποίους ήξερα με το όνομά τους και ο κόσμος εκτός του μικρού μας κύκλου έμοιαζε εχθρικός και επικίνδυνος.
Δεν καταλάβαινα πόσο βαρύ φορτίο ήταν αυτή η απομόνωση ώσπου εξαφανίσθηκε - και αυτή η καινούργια αίσθηση απελευθέρωσης και «ελαφράδας» με έκανε να κλάψω από ανακούφιση.
Η Μάσα Γκέσεν είναι δημοσιογράφος στη Μόσχα.
Η βιογραφία του Βλαντίμιρ Πούτιν «Ο άνθρωπος χωρίς πρόσωπο» που έγραψε θα κυκλοφορήσει μέσα στο 2012.
ΤΑ ΝΕΑ / THE NEW YORK TIMES 27/12/2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου