Είδος υπό εξαφάνιση οι κάτοικοι της Βενετίας

ΒΕΝΕΤΙΑ – Το μεσημέρι της 14ης Νοεμβρίου, μια γόνδολα που μετέφερε ένα ροζ φέρετρο από κοντραπλακέ στολισμένη με κίτρινα λουλούδια διέσχισε το Μεγάλο Κανάλι.
Εν μέρει τουριστική ατραξιόν, εν μέρει σάτιρα, το θέαμα ήταν μέρος μιας ψεύτικης κηδείας της πόλης της Βενετίας. Διοργανώθηκε από μια ομάδα φαρσερ-προβοκατόρων εις ένδειξη διαμαρτυρίας για τη μείωση του αριθμού των κατοίκων του ιστορικού κέντρου της Βενετίας από 74.000 που ήταν το 1993 σε 60.000, καθώς τα αυξημένα ενοίκια και οι ορδές των τουριστών έχουν αναγκάσει χιλιάδες κατοίκους να μεταφερθούν στην ηπειρωτική χώρα.
Ως αποτέλεσμα, οι ντόπιοι αισθάνονται ότι είναι είδος υπό εξαφάνιση. Ο Ματέο Σέτσι, ντόπιος ιδιοκτήτης ξενοδοχείου και εκπρόσωπος της «Venessia», της ομάδας που διοργάνωσε την κηδεία, λέει: «Κάποια μέρα θα γίνουμε μια πόλη-φάντασμα αν δεν γίνει κάτι σύντομα. Σε 30 χρόνια μπορεί να μην έχει μείνει ούτε ένας Βενετσιάνος».
Την προηγούμενη της κηδείας, ο 40χρονος Σέτσι, ντυμένος στα μαυρα, στεκόταν μπροστά σ’ένα φαρμακείο. Στη βιτρίνα υπήρχε μια ηλεκτρονική επιγραφή που έγραφε τον αριθμό των κατοίκων: 59.992.
Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, οι κάτοικοι είναι 60.025, χωρίς να υπολογίζονται σε αυτούς άλλοι 30.000 που ζούν στα γύρω νησιά. Σε μια δήλωση της, η Μάρα Ρόιμιτς, επίτροπος στέγασης της Βενετίας, παρομοιασε το θέαμα με την κηδεία ενός πατέρα που είναι ακόμη ζωντανός, κάτι που γενικά θεωρείται γρουσουζιά. Παρ’όλα αυτά, ο αριθμός των κατοίκων σήμερα είναι πολύ μικρότερος από ό,τι το 1971, όταν οι κάτοικοι έφταναν τους 108.300 και απειροελάχιστος σε σύγκριση με τα 18εκατ. τουρίστες που επισκέπτονται τη Βενετία κάθε χρόνο. Κάποιοι κάτοικοι πιστεύουν ότι η κηδεία εγινε καθυστερημένα. Ο 52χρονος Μάσιμο Ζέιν στέκεται στο ψαράδικο του στην αγορά της Γέφυρας Ριάλτο και δηλώνει: «Τώρα είναι πια πολύ αργά. Είμαστε ήδη νεκροί».
Συνεχίζει αναφέροντας ότι όταν ο πατέρας του άνοιξε το κατάστημα πριν από 40 χρόνια, οι πελάτες έκανα ουρές για να ψωνίσουν. Αυτό σήμερα δεν συμβαίνει.
Οι τιμές των ακινήτων στο ιστορικό κέντρο είναι εξωφρενικές και είναι πολλοί οι ιδιοκτήτες που προτιμούν τις βραχυπρόθεσμες ενοικιάσεις σε ξένους από τις μακροπρόθεσμες σε ντόπιους, εφόσον έτσι μπορούν να κερδίσουν πολύ περισσότερα χρήμτα. Καθώς όλο και περισσότεροι εγκαθίστανται στην ηπειρωτική χώρα, πολλοί διαμαρτύρονται για τη μειωμένη παροχή υπηρεσιών στη Βενετία, όπως είναι τα ιατρεία, οι βρεφονηπιακοί σταθμοί, ακόμη και οι τσαγκάρηδες. Πολλοί κάτοικοι της Βενετίας θεωρούν ότι το κλείσιμο ενός μεγάλου νοσοκομειακού συγκροτήματος στο Λίντο, αποτελεί περίτρανη απόδειξη της επικράτησης του τουρισμού έναντι του συμφέροντος των ντόπιων.
Ο Ματέο Ματεάτσι, που ήρθε να παρακολουθήσει την ψεύτικη κηδεία, υποστηρίζει: «Οι Αρχές της πόλης δεν κάνουν τίποτα για μας. Κάνουν περισσότερα για τους τουρόστες και τους φοιτητές. Θέλουμε να ζήσουμε εδώ με τις οικογένειες μας. Θέλουμε αυτή η πόλη να είναι ζωντανή».
Το ζήτημα δεν έχει μόνο οικονομικές προεκτάσεις. Εϊναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την ταυτότητα των ντόπιων. Για πολλούς Βενετσιάνους η εγκατάσταση στην ηπειρωτική χώρα είναι σαν να ζητας από μια γονδολα να περπατήσει στη στεριά.
Ο Γκουίντο Μολτέντο πρώην εκπρόσωπος της πόλης, λέει ότι το μέλλον είναι αβέβαιο. Και καταλήγει: «Τα περιβαλλοντικά ζητήματα είναι μεγάλα, αλλά το σημαντικότερο ερώτημα είναι το εξής: θα γίνει τελικά η Βενετία ακόμη μια Ντίσνεϊλάντ; Αυτό όμως, είναι ένα πρόβλημα που αντιμετωπίζουν όλα τα ιστορικά κέντρα στην Ιταλία».

Βαρβάρα Τερζάκη
Άρθρο Rachel Donadio-εφ. Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, The New York Times, 22-11-2009