Δρόµοι

Τα µαθήµατα...
... από την Ιστορία µάς έχουν διδάξει πως πολλές φορές ένα φάρµακο µπορεί να αποδειχθεί χειρότερο από την αρρώστια. Το φάρµακο που χορηγήθηκε κάποτε στις χρεωµένες χώρες της Λατινικής Αµερικής χορηγείται σήµερα και στις χώρες της Βαλτικής και των Βαλκανίων µε παρόµοιες ολέθριες παρενέργειες.

Καµιά κυβέρνηση...
... δεν πρέπει να υπογράφει συµφωνίες οι οποίες το µοναδικό που µπορούν να εγγυηθούν πραγµατικά είναι µια µακροχρόνια ύφεση (µε την αόριστη ελπίδα πως όταν ανακάµψει η παγκόσµια οικονοµία θα ανακάµψει και η οικονοµία της χώρας της). Αυτό το γνωρίζουν καλά οι οικονοµολόγοι, ακόµη κι εκείνοι που διαπραγµατεύονται τέτοιες συµφωνίες για λογαριασµό του Διεθνούς Νοµισµατικού Ταµείου. Η διαδικασία της εσωτερικής υποτίµησης που καλούνται να εφαρµόσουν οι υπερχρεωµένες χώρες, οι οποίες δεσµεύονται µε τέτοιες συµφωνίες - που σπρώχνουν επίτηδες την ανεργία σε δυσθεώρητα ύψη προκειµένου να συµπιέσουν τα ηµεροµίσθια και τις τιµές - όχι µόνο δεν είναι δίκαιη, αλλά δεν είναι και βιώσιµη, ιδιαίτερα για χώρες που έχουν υψηλό πρωτογενές έλλειµµα. Είναι όµως άραγε αυτός ο µοναδικός δρόµος που µπορούν να ακολουθήσουν;

Τη στρατηγική...
... της εσωτερικής υποτίµησης επιχείρησε και η Αργεντινή από τα µέσα της δεκαετίας του 1980 µέχρι το 2001. Και η ύφεση που ακολούθησε βύθισε τη µισή χώρα στη φτώχεια. Τότε η Αργεντινή αποσύνδεσε το εθνικό της νόµισµα από το δολάριο και δήλωσε αδυναµία αποπληρωµής του χρέους της προς τους ξένους πιστωτές της. «Η οικονοµία της συρρικνώθηκε άλλο ένα τρίµηνο», γράφει στους «Τάιµς της Νέας Υόρκης» ο οικονοµολόγος Μαρκ Ουάισµπροτ, διευθυντής του Κέντρου Οικονοµικής και Πολιτικής Ερευνας. «Κατόπιν όµως ακολούθησε ισχυρή ανάκαµψη και η οικονοµία της Αργεντινής αναπτύχθηκε συνολικά 63% τα επόµενα έξι χρόνια. Αντίθετα, η στρατηγική της εσωτερικής υποτίµησης υπόσχεται όχι µόνο µια παρατεταµένη ύφεση αλλά και µια πάρα πολύ αργή ανάκαµψη, κι αυτό µε την προϋπόθεση πως δεν θα αποτύχει εντελώς. Οι προβλέψεις του Διεθνούς Νοµισµατικού Ταµείου για τη Λετονία και την Εσθονία το δείχνουν ξεκάθαρα. Αυτές οι χώρες θα χρειαστούν 8-9 χρόνια ώσπου να επιστρέψουν πάλι στα επίπεδα που βρίσκονταν προτού βυθιστούν στην ύφεση».

Τι πρέπει...
... να κάνει µια χώρα όταν πρέπει να επιλέξει ένα πρότυπο; Μια µατιά στις χώρες που συγκρότησαν την Ενωση Χωρών της Νότιας Αµερικής (UΝΑSUR) θα ήταν ίσως χρήσιµη. Πολλές από αυτές τις χώρες έκλεισαν τις πόρτες τους στο Διεθνές Νοµισµατικό Ταµείο και ξαναπήραν στα χέρια τους τις οικονοµίες τους. Οι φυσικοί τους πόροι δεν τρέφουν πια την πλεονεξία των αρπακτικών της παγκόσµιας οικονοµίας αλλά υπηρετούν τις ανάγκες των λαών τους και την ανάπτυξη των χωρών τους. Ποια είναι προτιµότερη στρατηγική για µια χώρα που θέλει να είναι ανεξάρτητη; Αυτή ή η άνευ όρων παράδοση του λαού της στις βδέλλες του παγκόσµιου χρηµατοπιστωτικού συστήµατος για µόνιµη αφαίµαξη;

Βαρβάρα Τερζάκη
Άρθρο Ρούσσου Βρανά -εφ. Τα Νέα, 21 Μαΐου 2010