Δρόµοι

Ενας µολυβένιος...
...ουρανός βαραίνει πάλι πάνω από τις διεθνείς αγορές. Και ίσως να εκπλήσσει εκείνους που είχαν πιστέψει πως γρήγορα ο κόσµος θα επέστρεφε στην ανάπτυξη όπως πρώτα, πως θα άφηνε πίσω την κρίση, πως είχε τον τρόπο να τα βγάλει πέρα µε τις παρενέργειές της.

Το πραγµατικά...
...εκπληκτικό, όµως, είναι αυτή η έκπληξή τους. Επειδή σπάνια κρίσεις ήταν τόσο προβλέψιµες όσο αυτή που ζούµε σήµερα. Είναι η λογική κα τάληξη µιας αλυσίδας γεγονότων, που τα περιγράφουν στο βιβλίο τους «Αυτή τη φορά είναι αλλιώς» οι οικονοµολόγοι Κένεθ Ρογκόφ και Κάρµεν Ράινχαρτ. Αναλύοντας «οκτώ αιώνες χρηµατοπι στωτικής τρέλας» (όπως γράφουν στον υπότιτλο του βιβλίου τους), οι δύο οικονοµολόγοι δείχνουν πως σχεδόν όλες οι µεγάλες χρηµατοπιστωτικές κρίσεις κατέληξαν σε κρίση των δηµόσιων οικο νοµικών των χωρών. Ούτε αυτή τη φορά, λοιπόν, «είναι αλλιώς».

Και ούτε αυτή τη φο ρά πρέπει να µας εκπλήσσει η κατρακύλα του ευρώ, όπως εξηγεί ένας άλλος οικονοµολόγος, ο ΖανΜαρκ Βιτορί, στην εφηµερίδα «Λεζ-Εκό». «Η πτώση του ευρώ είναι µια απλή αντίδραση σε µια βαθιά ανησυχία», γράφει. «Στο ότι η ευρωπαϊκή ανάπτυξη θα είναι πολύ ασθενής για να µπορέσει να καλύψει τα υπέρογκα χρέη. Από τη στιγµή που οι ευρωπαϊκές χώρες αποκλείουν τη στάση πληρωµών, τον πληθωρισµό ή την αναδιάρθρωση του χρέους, το µοναδικό που τους αποµένει είναι η υποτίµηση του νοµίσµατός τους». Αυτό ακριβώς κάνουν σήµερα οι διεθνείς αγορές. Μάλιστα, ο επικεφαλής οικονοµολόγος της τράπεζας Νatixis Πατρίκ Αρτίς θεωρεί αναγκαία µια υποτίµηση του ευρώ κατά 30%, που θα ανέβαζε την ευρωπαϊκή ανάπτυξη στο 1,5% ετησίως. Ετσι, το ευρώ θα επέστρεφε κάτω από τα 90 σεντς του δολα ρίου, όπως το 2000. Κοντά δηλαδή στην πραγ µατική αξία του.

Ποιος πληρώνει...
...σήµερα το ακριβό ευρώ; Ποιος πληρώνει τα τεράστια «πακέτα στήριξης»; Σε ένα τεντωµένο σκοινί, από τη µια άκρη τραβάνε οι λαοί και από την άλλη οι πολιτικές και τραπεζικές ελίτ. Αυτά τα «γραµµάτια» δένουν τις τύχες αυτών των ελίτ µεταξύ τους, αλλά και βαθαίνουν το χάσµα που τους χωρίζει από τα συµφέροντα των λαών. «Αυτή η διάσταση ανάµεσα στις κυβερνήσεις και στους πολίτες οδηγεί στο θέαµα που βλέπουµε σήµερα», γράφει ο Ντέιβιντ Μακουίλιαµς στον ιρλανδικό «Ιντιπέντεντ». «Ενα υπουργείο Οικονοµικών που υποτίθεται πως αποφασίζει για το συµφέρον των πολιτών, να παίρνει αποφάσεις που στην πραγµατικότητα επικυρώνουν τραπεζικές συµβάσεις και βάζουν τους πολίτες να πληρώσουν τον λογαριασµό». Ολη αυτή η ιστορία δεν είναι παρά µια επιχείρηση σωτηρίας ενός συστήµατος τρα πεζικών συµµαχιών.

Μια προφανής...
...λύση του προβλήµατος που προκλήθηκε από την υπερχρέωση των χωρών της ευρωζώνης, θα ήταν µια οργανωµένη και οµαδική αναδιάρθρω ση των χρεών τους. Παραείναι όµως προφανής για να ελπίζει κανείς πως θα την αποδέχονταν οι τραπεζίτες. Προτιµούν να βουλιάζουν και αυ τοί µαζί µε το ευρώ, ελπίζοντας µέχρι την τελευταία στιγµή πως «αυτή τη φορά θα είναι αλλιώς».

Βαρβάρα Τερζάκη
Άρθρο Ρούσσου Βρανά -εφ. Τα Νέα, 26 Μαΐου 2010