Μια τεράστια φυλακή

Μετά τον Τζαφάρ Παναχί, και δεύτερος σκηνοθέτης άρχισε απεργία πείνας στο Ιράν. Μπορεί να µην ακούµε πια πολλά για το «πράσινο κίνηµα», αλλά αυτό δεν σηµαίνει ότι έχει εξατµιστεί.

Ο σκηνοθέτης λέγεται Μοχάµαντ Νουριζάντ και συνελήφθη στα τέλη του περασµένου χρόνου επειδή δηµοσίευσε στο µπλογκ του τρεις ανοιχτές επιστολές που κρίθηκαν ασεβείς προς τον θρησκευτικό ηγέτη της χώρας, τον Αγιατολάχ Αλί Χαµενεΐ. Καταδικάστηκε σε φυλάκιση τριάµισι ετών και 50 βουρδουλιές, κλείστηκε στις διαβόητες φυλακές Εβίν και την περασµένη Τρίτη ξυλοκοπήθηκε άγρια από τους άνδρες ασφαλείας µε αποτέλεσµα να διαταραχθεί η όρασή του. Το µόνο που του έµενε ήταν να αρχίσει απεργία πείνας. Οπως έγραψε µια ιστοσελίδα, ενηµέρωσε την οικογένειά του ότι αν η κατάσταση συνεχιστεί δεν θα τα βγάλει πέρα.

Μετά τις νοθευµένες εκλογές του περασµένου Ιουνίου, συνελήφθησαν χιλιάδες οπαδοί της αντιπολίτευσης. Οι περισσότεροι έχουν αφεθεί ελεύθεροι, αλλά γύρω στα 80 άτοµα έχουν καταδικαστεί σε ποινές κάθειρξης έως 15 ετών. Δύο έχουν εκτελεστεί. Πολύ περισσότεροι έχουν απελπιστεί. Αλλά υπάρχουν κι εκείνοι, οι πιο θρασείς, που διατηρούν τη µαχητικότητά τους. Οπως η η 65χρονη φεµινίστρια, γλύπτρια και καθηγήτρια πανεπιστηµίου Ζάχρα Ραχναβάρντ, σύζυγος του ηγέτη της αντιπολίτευσης Μιρχοσεΐν Μουσαβί, που τόλµησε να δώσει µια συνέντευξη στη «Μοντ» και να καταγγείλει τη µετατροπή της χώρας της σε µια τεράστια φυλακή.

Η πρώτη επίθεση που δέχθηκε από τους µπράβους του καθεστώτος ήταν στη διάρκεια µιας συγκέντρωσης στο Πανεπιστήµιο της Τεχεράνης, λίγο µετά τις εκλογές. Στις διαδηλώσεις της 11ης Φεβρουαρίου τη κτύπησαν µε ένα ηλεκτρικό κλοµπ. Υστερα συνέλαβαν τον αδελφό της, έναν µηχανικό χωρίς καµιά σχέση µε την πολιτική, και τον έριξαν για έξι µήνες στην αποµόνωση. Ακόµη και το παιδί του φυλάκισαν για ένα µήνα. Ο ανιψιός του άνδρα της σκοτώθηκε στις διαδηλώσεις της Ασούρα. «Κι εγώ είµαι έτοιµη για όλα. Να θυσιαστώ, να φυλακιστώ, να βασανιστώ, στο όνοµα της ελευθερίας. Δεν φοβάµαι, είµαι πιστή, και νιώθω ότι µε προστατεύει ο Θεός. Να ξέρετε όµως ότι αν πάθει κάτι η οικογένειά µου, υπεύθυνο θα είναι το καθεστώς».

Στις πολιτικές πιέσεις προστίθενται και οι πιέσεις που σχετίζονται µε το έργο της. «Οπως ξέρετε, στο Πανεπιστήµιο απαγορεύεται να µελετούµε το γυναικείο σώµα. Με µια εξαίρεση: όταν ο δήµος παραγγέλνει αγάλµατα για να τοποθετηθούν σε πάρκα και δηµόσιους χώρους. Τελευταία, όµως, οι εξτρεµιστές έχουν αρχίσει να κλέβουν και αυτά τα αγάλµατα!». Μεταξύ άλλων, τα έχουν βάλει µε ένα πολύ γνωστό άγαλµα της ίδιας, που απεικονίζει µια µάνα και βρίσκεται στην πλατεία Μοχσενί. Πρώτα προσπάθησαν να το κλέψουν. Υστερα να το γκρεµίσουν.

Κι όταν αντέδρασαν οι περίοικοι, ο δήµος το σκέπασε µε ένα µαντίλι.

Βαρβάρα Τερζάκη
Άρθρο Μιχάλη Μητσού -εφ. Τα Νέα, 21 Μαΐου 2010