Ο άνθρωπος είναι ένας ερειπωμένος θεός

Ο ΕΡΜΗΣ, Ο ΔΙΑΣ ΚΑΙ Η ΠΑΡΕΑ ΤΟΥΣ ΣΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ
ΤΟΥ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΤΗ ΑΝΘΡΩΠΟΥ! Ο ΤΖΟΝ
ΜΠΑΝΒΙΛ ΕΒΑΛΕ ΣΤΟΙΧΗΜΑ ΝΑ ΜΠΛΕΞΕΙ ΤΟΥΣ ΘΝΗΤΟΥΣ
ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΘΑΝΑΤΟΥΣ ΣΤΟ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΤΟΥ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ
ΚΑΙ ΚΑΤΑΦΕΡΕ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΝΑ ΜΗ ΓΕΛΟΙΟΠΟΙΗΘΕΙ, ΑΛΛΑ
ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΕΙ. ΠΕΝΤΕ ΗΜΕΡΕΣ ΛΟΙΠΟΝ
ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΑΛΕΞΗ ΤΟΥ ΣΤΟ ΜΕGΑRΟΝ ΡLUS ΔΙΝΕΙ ΤΑ
ΚΛΕΙΔΙΑ ΤΟΥ ΣΤΟ «ΒΙΒΛΙΟΔΡΟΜΙΟ».
«Μα, τι περίμενε; Παρουσιάζεται μπροστά τους μεταμορφωμένος, κρύβεται πίσω από την όψη ενός ταύρου, ενός αετού, ενός κύκνου ή, στην παρούσα περίπτωση, ενός συζύγου, κι έχει την εντύπωση ότι μπορεί να τις κάνει να τον αγαπήσουν- να αγαπήσουν τον ίδιο, δηλαδή, και όχι αυτόν που παριστάνει πως είναι, σαν να ήταν κι εκείνος θνητός όπως αυτές. Ω, ναι, ο έρωτας, αυτό που ονομάζουν οι άνθρωποι έρωτα, τον τρελαίνει, γιατί είναι ένα από τα δύο πράγματα που το δικό μας είδος δεν μπορεί να βιώσει...». Είναι τα λόγια του Ερμή, ο οποίος παρακολουθεί μπαφιασμένος τον πατέρα του τον Δία να συμπεριφέρεται «σαν πορνόγερος» με την Ελεν, την όμορφη ηθοποιό-γυναίκα του ατσούμπαλου και μεγαλόσωμου τριαντάρη Αδάμ. Ποιος θα αρνηθεί ότι στα χέρια ενός συνηθισμένου συγγραφέα, αυτό το υλικό θα τροφοδοτούσε μια καρικατούρα από εκείνες που εμπνέουν τον εσμό των καινούργιων ταινιών με τις χλαμύδες και τους θεούς-με-ανθρώπινοπρόσωπο. Στα χέρια όμως του 65άρη, σήμερα, Ιρλανδού Τζον Μπάνβιλ μετασχηματίζεται σε ένα σαγηνευτικό μυθιστόρημα που συμφιλιώνει την επιστήμη με τη θρησκεία, αναστοχάζεται τη σχέση του έρωτα με τον θάνατο έξω από τη χριστιανική ηθική και τους χριστιανικούς κανόνες και μας υποβάλλει την ιδέα ότι η θνητότητα ίσως να είναι πιο επιθυμητή από την αθανασία.

Πολλαπλοί κόσμοι
Βρισκόμαστε λοιπόν σε μια αλλόκοτη μονοκατοικία στην ιρλανδική ύπαιθρο, κάποτε στο κοντινό μέλλον, και παρακολουθούμε μέσα από τα μάτια, τα μάγια και τα σχόλια του Ερμή το εικοσιτετράωρο μιας οικογένειας, η οποία συναντιέται με αφορμή τον επικείμενο θάνατο του γενάρχη Αδάμ Γκόντλι του πρεσβύτερου. Υπήρξε σπουδαίος μαθηματικός στα νιάτα του ο Αδάμ (και γυναικάς, και ταξιδευτής), ένας «κλειδοκράτορας του χρόνου» που είχε θεμελιώσει τη θεωρία ότι υπάρχουμε μέσα σε πολλαπλούς αλληλένδετους κόσμους, και είχε λύσει το ενεργειακό πρόβλημα του πλανήτη ανακαλύπτοντας τον τρόπο να μετατραπεί σε καύσιμο το αλμυρό νερό. Τώρα βρίσκεται σε κώμα, είναι εκεί και ταυτόχρονα αλλού και γύρω του όλα μοιάζουν πραγματικά με έναν ψεύτικο τρόπο. Η πολύ νεώτερη γυναίκα του είναι θλιμμένη, καθώς συλλογίζεται την αγάπη και τις απώλειές της, και το έχει ρίξει στο αλκοόλ. Η 19χρονη νεραϊδοπαρμένη κόρη και μούσα του, που παλεύει να αρθρώσει τη δυσφορία της, αυτοτραυματίζεται συστηματικά. Ο παραμελημένος γιος του, που θεωρεί τον εαυτό του απλοϊκό, αισθάνεται άβολα τόσο με τον πατέρα του όσο και με την αγαπημένη του γυναίκα. Η ποθητή νύφη του έχει μόλις χάσει το βρέφος που κυοφορούσε, αλλά λαχταράει να νιώσει ερωτευμένη. Ο φίλος της κόρης του είναι εγωκεντρικός και αδίστακτα αποφασισμένος να γίνει ο βιογράφος του, όπως έχουν όλοι καταλάβει. Ο παλιός γνωστός του, που γνωρίζει τα μυστικά του, έχει μια συμπεριφορά διαφθορέα που παραπέμπει στον θεό Πάνα. Ανάμεσα σε αυτές εκεί τις ψυχές που δυσκολεύονται να επικοινωνήσουν, κυκλοφορούν οι ολύμπιοι θεοί, «πιο ανεπαίσθητοι από ένα ρεύμα αέρα» κι ωστόσο «ισχυρότεροι από μια απλή εντύπωση», παίρνοντας καμιά φορά «από ανία, νοσταλγία ή σκανταλιά» τη μορφή του ενός ή του άλλου ήρωα, μικρόψυχοι και εκδικητικοί κι αυτοί σαν τους θνητούς. Στο κέντρο ο Ερμής, που έχει τον ρόλο του παντεπόπτη αφηγητή, όμως κάποιες φορές μιλάει με τη φωνή του γερο-Αδάμ, τα παρακολουθεί όλα αλλά και τα επινοεί όλα από την αρχή, διαφορετικά. Διότι «εφ΄ όσον υπάρχουν άπειροι κόσμοι, για όλες τις πιθανότητες υπάρχει και η εκπλήρωσή τους».


Βαρβάρα Τερζάκη
Άρθρο Μικέλα Χαρτουλάρη-εφ. Τα Νέα, 09-05-2010