Πρώτα ονόματα στη μαρκίζα

Οι Αθηναίοι ψηφοφόροι θεωρούν ότι τα καταλληλότερα πρόσωπα για να αναλάβουν την τύχη της πόλης στα χέρια τους είναι οι καλλιτέχνες. Πρώτοι σε σταυρό προτίμησης ηθοποιοί, μάνατζερ, μουσικοσυνθέτες, ονόματα από τον χώρο του τηλεοπτικού, κυρίως, θεάματος. Το νέο δημοτικό συμβούλιο αναδεικνύει έναν πλήρη θίασο, με εύρος ρεπερτορίου. Θα έχει μάλιστα εξασφαλισμένη επιτυχία: διαθέτει ικανότατο image maker, στον οποίο οφείλεται η ανάδειξη του απόλυτου ελληνικού ποπ ειδώλου.Τώρα, ως προς το είδος του έργου που θα επιλέξουν να ανεβάσουν μπορεί να υπάρξει διχογνωμία. Κωμωδία, δράμα, κοινωνική σάτιρα ή μήπως επιθεώρηση; Θα εξαρτηθεί και από τον δήμαρχο - σκηνοθέτη, ο οποίος θα εκλεγεί από τον σημερινό β΄ γύρο. Εκείνος, πιθανότατα, θα παίξει καθοριστικό ρόλο. Εάν του επιτρέψει, βεβαίως, το ισχυρό στο θέατρο παρασκήνιο, να ασκήσει τα καθήκοντά του.Πολλά θα εξαρτηθούν από τη συνεργασία μεταξύ της σταρ τηλεπερσόνας - ιμπρεσάριου και του σκηνοθέτη. Αν, δηλαδή, ο δημοτικός άρχων έχει κλίση σε έργα ρεπερτορίου ή προτιμά την επιθεώρηση. Στην πρώτη περίπτωση, οι αναταράξεις θα είναι πολλές. Στη δεύτερη, θα προστεθεί απλώς λίγη χάρις και φαντασμαγορία στην πολύπαθη και γκρίζα, πολύ γκρίζα, πόλη της ζωής μας. Εξάλλου, μια καλή επιθεώρηση παρουσιάζεται άνετα και σε γκαράζ. Δεν χρειάζεται ούτε οπωροφόρα (οι νεραντζιές είναι, επιπλέον, αλλεργιογόνες), ούτε πράσινο ούτε πλατείες, δρόμους και πεζοδρόμια. Αρκεί ένα άνετο γκαράζ σε κεντρική συνοικία.... Κάπως έτσι διαμορφώνεται η σχέση μας με την κάλπη. Διαβάζοντας τα στοιχεία της σταυροδοσίας, επιστρέφεις από τις οραματικές πτήσεις για μια καλύτερη Αθήνα στην αμετακίνητη –λέγεται και κυρίαρχη– πραγματικότητα. Λες και η ανάγκη για ψυχαγωγία προηγείται κάθε άλλης επιθυμίας. Οσοι συγκροτούν λίστες υποψηφίων, τρελαίνονται για διασημότητες. Ανάλογα με το κοινό στο οποίο (πιστεύουν ότι) απευθύνονται φροντίζουν να προβάλλουν τα «σωστά» ονόματα στη μαρκίζα. Η πίστα των ριάλιτι βρίσκει, έτσι, τη φυσική συνέχειά της στο εκλογικό τοπίο.Από την άλλη, γιατί τόσο πικρόχολη διάθεση; Αποκλείεται ένας εμπορικός θίασος να δώσει μια καλή παράσταση; Καθόλου. Αλλά, εδώ, κρίνεται η επόμενη καθοριστική τετραετία για τον πρώτο δήμο της χώρας. Οχι μια θεατρική επιχείρηση ή μια εκπομπή υψηλής έστω τηλεθέασης στην οποία καλούνται να αποφασίσουν οι θεατές ποιον παίκτη θα κρατήσουν ή θα διώξουν. Αλλιώς, ας καταργήσουμε τα προσχήματα και ας ψηφίζουμε με sms. Ενας αριθμός, κενό, το δημοτικό διαμέρισμα, κενό, το όνομα του υποψήφιου... «Τηλεοπτική δημοκρατία», χωρίς μεταφορικά σχήματα και υπονοούμενα.Οι υπεύθυνοι για τα ψηφοδέλτια των συνδυασμών αναζητούν με αγωνία «προσωπικότητες». Το περιεχόμενο στη λέξη προσδιορίζεται αναλόγως. Αναγνωρισιμότητα ή κοινωνική δραστηριότητα; Γκελ στο κοινό ή έργο πολιτιστικό; Οροι θεάματος ή όροι ζωής;Εκτός αν οι κομματικοί και άλλοι παράγοντες που αποφασίζουν για τη σύνθεση των ψηφοδελτίων θεωρούν ότι η πόλη είναι πλατό. Οπότε δεν χρειάζεται να ανησυχούμε ούτε για τα σκουπίδια ούτε για την εγκληματικότητα ούτε για τις συνθήκες εξαθλίωσης γηγενών και μεταναστών. Πρόκειται απλώς για ένα πειστικά γραμμένο σενάριο, με ρεαλιστικά σκηνικά και κοστούμια, μια πόλη στον αντίποδα του Τρούμαν σόου. Δεν θυμίζει διαφημιστική καμπάνια απορρυπαντικού· είναι σκοτεινή, απειλητική, δυσοίωνη. Ενα σίριαλ που τροφοδοτείται με όλο και περισσότερη βία, σε μια απέλπιδα προσπάθεια του συγγραφέα να σοκάρει το κοινό του.Τι είμαστε εντέλει; Εθισμένοι τηλεθεατές ή βαριεστημένοι πολίτες; Θέλουμε να επιλέγουμε με τηλεκοντρόλ τον καλύτερο υποψήφιο ή μας απασχολεί η επόμενη μέρα μιας πρωτεύουσας που βρίσκεται σε έκτακτη ανάγκη; Νιώθουμε απαξιωμένοι και για τούτο θυμωμένοι ή μπόρα είναι θα περάσει με φρέντο και τσιγάρο;Στους ανέμελα απέχοντες της σημερινής αναμέτρησης αφιερώνουμε τα lyrics του Sakis:«Αίμα, δάκρυα και ιδρώτας/ κλείσιμο μιας πόρτας/ κι η αυλαία πέφτειΑίμα, δάκρυα κι ιδρώτας/ και μιας φάλτσας νότας/ ο απόηχος μένει».

Βαρβάρα Τερζάκη
Άρθρο Mαριας Kατσουνακη-εφ. Καθημερινή, 14-11-2010