Δρόμοι

Η γλωσσοµάθεια...
... είναι πάντα χρήσιµη. Πολλές φορές φτάνει µια µονάχα λέξη για να περιγράψει όλη την αλήθεια.Καθ’ οµολογίαν του ιδίου, τα γερµανικάτου αµερικανού οικονοµολόγου Μάρσαλ Οερµπακ του Ινστιτούτου Ρούζβελτ δεν ήταν ποτέ καλά. Οµως, αφού ξεσκόνισε το γερµανικό λεξικό του, βρήκε επιτέλους τη λέξη που τόσο πολύ αναζητούσε, από τότε που ο γερµανός υπουργός Οικονοµίας κατηγόρησε τους Αµερικανούς ότι ζουν «πέρα από τις δυνατότητές τους». «Heuchler». Αυτή τη λέξη – που πάει να πει υποκριτής – θα ήθελε πολύ να ξεστοµίσει κατάµουτρα στον Βόλφγκανγκ Σόιµπλε. Και να γιατί.

Είναι υποκριτικό...
... λέει, που η Γερµανία τα βάζει κάθε τόσο µε τους γείτονές της, όπως την Ελλάδα, ή µε τους εµπορικούς εταίρους της, όπως τις ΗΠΑ, και τους κατηγορεί για «ασωτία». Επειδή σε αυτές ακριβώς τις χώρες, που «ζουν πέρα από τις δυνατότητές τους», στηρίζεται η Γερµανία για να παράγει τα εµπορικά πλεονάσµατά της τα οποία τής επιτρέπουν να έχει µικρότερα ελλείµµατα. Μάλιστα, αυτή η κατάσταση έχει πάρειτηνπιο ακραία της µορφή στο εσωτερικό της ευρωζώνης. Η ευρωζώνη έχει στο σύνολότης ισοσκελισµένες τρέχουσες συναλλαγές µε τον υπόλοιπο κόσµο. Οµως στο εσωτερικό αυτού του νοµισµατικού µπλοκ παίζεται ένα παιχνίδι µηδενικού αθροίσµατος: το πλεόνασµα των τρεχουσών συναλλαγών µιας χώρας αντισταθµίζεται από το έλλειµµα µιας γειτονικής της. «Με δεδοµένο έναν τριπλό περιορισµό (την αδυναµία υποτίµησης του ευρώ, την παγκόσµια ύφεση και την εµµονή της Γερµανίας να διατηρεί εµπορικά πλεονάσµατα)», λέει ο Μάρσαλ Οερµπακ, «φαίνεται µάλλον απίθανο δύστυχες χώρες όπως η Ελλάδα ή η Ιρλανδία να τα καταφέρουν ποτέ να αποκτήσουν εµπορικά πλεονάσµατα και να µπορέσουν έτσι να περιορίσουν την “ασωτία” τους».

Μια ιστορική...
... αναδροµή που θα µας θύµιζε, ας πούµε, πωςοι σκληροί όροι της ευρωζώνης υπαγορεύτηκαν κυρίως από τη Γερµανία ή πως η Γερµανία έχει η ίδια παραβιάσει κατά συρροήν το λεγόµενο σύµφωνο σταθερότητας και ανάπτυξης τις δύο τελευταίες δεκαετίες, θα ήταν σήµερα πια ανώφελη. Γιατί η ουσία βρίσκεται αλλού. Το µικρό βρώµικο µυστικό τηςευρωπαϊκής νοµισµατικής ένωσης είναι πως φυλάκισετους δυνάµει εµπορικούς ανταγωνιστές της Γερµανίας σε µια νοµισµατική ένωση µε απελπιστικά µη ανταγωνιστικές ισοτιµίες. Και παγίωσε, έτσι, την εξαγωγική κυριαρχία της, εφαρµόζοντας αυτό το εγωιστικό µερκαντιλιστικό µοντέλο εις βάρος των εταίρων της. Η γερµανική πολιτική ηγεσία, λέει ο αµερικανός οικονοµολόγος, δυσκολεύεται να τα παραδεχτεί όλα αυτά. Και κάνει πως δεν καταλαβαίνει, όταν την κατηγορούν ότι οι συµφωνίες «διάσωσης» των προβληµατικών χωρών της ευρωζώνης δεν είναι παρά τα δεσµά που θα τις κάνουν µονίµως υπόδουλες των ελλειµµάτων τους.

Ο χερ Σόιµπλε...
... καταλήγει ο Οερµπακ, θα νοµιµοποιούνταν να επικρίνει τους ασώτους µόνο αν δεν σώπαινε υποκριτικά για όλα αυτά. Και αν είχε τακότσια να οµολογήσει πως η ασωτία τους ήτανγερµανικό δηµιούργηµα. Οι «αµαρτίες» τους ήταν εκείνες που εξέθρεψαν τον γερµανικό εξαγωγικό ολετήρα.

Βαρβάρα Τερζάκη
Άρθρο Ρούσσος Βρανάς-εφ. Τα Νέα, 11-10-2010