Δεν κινδυνεύουν περισσότερο από όσο κινδύνευαν το ΄70, λέει συγγραφέας
Αντίθετα με την κοινή πεποίθηση, τα παιδιά δεν αντιμετωπίζουν σήμερα περισσότερους κινδύνους έξω σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια. Γιατί τότε δεν κυκλοφορούν μόνα τους όπως έκαναν οι τυχεροί συνομήλικοί τους τη δεκαετία του 1970; Η Λίνορ Σκενάζι, Αμερικανίδα δημοσιογράφος και συγγραφέας, δίνει μια πολύ πειστική απάντηση.
Μητέρα δύο παιδιών η Λίνορ Σκενάζι, τόλμησε τον περασμένο χρόνο το αδιανόητο: επέτρεψε στον τότε 9χρονο γιο της Ίζι να κυκλοφορήσει μόνος του στο μετρό της Νέας Υόρκης. Ο Ίζι επέστρεψε στο σπίτι του με ασφάλεια, η μητέρα του έγραψε για την εμπειρία της και στην εποχή που το «μόνος στο δρόμο» θεωρείται για τα παιδιά μια μόνιμη πηγή κινδύνου, πολλοί αναρωτήθηκαν για την κατάσταση της πνευματικής της υγείας. Ο Ίζι επανέλαβε τη βόλτα του φέτος, αλλά δεν γύρισε στο σπίτι του μόνος του- τον εντόπισε ο οδηγός του συρμού και τον παρέδωσε στην αστυνομία.
Η Λίνορ Σκενάζι δεν είναι τρελή, αλλά οπωσδήποτε είναι ένα είδος αιρετικής, αφού τολμά να ισχυριστεί ότι τα σημερινά παιδιά δεν μεγαλώνουν σε ένα περιβάλλον μόνιμων κινδύνων, όπως θέλουν να πιστεύουν οι περισσότεροι γονείς. Και στο νέο της βιβλίο, «Free-Range Κinds: Giving Οur Children the Freedom We Ηad Without Going Νuts With Worry» («Παιδιά ελευθέ- ρας βο σκής: Δίνοντας στα παιδιά μας την ελευθερία που είχαμε χωρίς να τρελαθούμε από την ανησυχία»), η Αμερικανίδα δημοσιογράφος διαπιστώνει ότι οι γονείς βρίσκονται στα όρια της υστερίας σχετικά με την ασφάλεια των παιδιών τους. Σύμφωνα με τη Σκενάζι, αυτή η υστερία τροφοδοτείται από τον τρόπο που καλύπτουν τα μέσα ενημέρωσης τις απαγωγές παιδιών, από τις συμβουλές για την ασφάλεια που δίνουν τα εξειδικευμένα περιοδικά και από τις εταιρείες που προωθούν προϊόντα τα οποία υποτίθεται ότι προστατεύουν τα μικρά βλαστάρια από κάθε πιθανό και απίθανο κίνδυνο.
Σε συνέντευξή της στο ηλεκτρονικό περιοδικό Salon η Λίνορ Σκενάζι επισημαίνει μια διαφορά της σημερινής γενιάς με τη δική της: «Όταν μεγάλωνα οι γονείς μου δεν παρακολουθούσαν όλες αυτές τις τηλεοπτικές σειρές όπως το “CSΙ” ή το “Νόμος και τάξη: Ειδική ομάδα”. Έβλεπαν το “Ντάλας ή τη “Δυναστεία”. Σήμερα, βομβαρδιζόμαστε 24 ώρες το 24ωρο με όσο το δυνατόν πιο σκληρές ιστορίες γιατί μια ιστορία στην οποία ένα παιδί γυρίζει με ασφάλεια στο σπίτι του δεν θα την έβλεπε κανένας», δηλώνει. Η εντύπωση που αποτυπώνεται στον θεατή- γονιό είναι ότι σχεδόν κάθε δευτερόλεπτο συμβαίνει μια τραγωδία με πρωταγωνιστή κάποιο παιδί. Αυτό μας κάνουν να πιστεύουμε και πραγματικά γεγονότα, όπως η μέχρι τελικής εξόντωσης κάλυψη της απαγωγής της μικρής Μαντλίν στην Πορτογαλία. Η στατιστική, ωστόσο, αποδεικνύει το αντίθετο: «Το έγκλημα σήμερα είναι στα ίδια επίπεδα με τη δεκαετία του 1970. Αν ήσουν παιδί εκείνα τα χρόνια πήγαινες στο σπίτι του φίλου σου μόνος σου ή έπαιζες στον δρόμο χωρίς να σε συνοδεύουν οι γονείς σου», σημειώνει η Σκενάζι. «Όταν λέω στον κόσμο ότι είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα, κανένας δεν με πιστεύει. Ζούμε σε ασφαλή εποχή, αλλά μας είναι δύσκολο να το πιστέψουμε».
Μια γενιά φυλακισμένη στην ανασφάλεια
ΣΤΟΝ ΤΡΟΠΟπου βλέπουν οι γονείς τους κινδύνους για τα παιδιά τους υπάρχει ένα παράδοξο:
αν και η πρώτη αιτία παιδικής θνησιμότητας στις δυτικές χώρες είναι τα αυτοκινητικά δυστυχήματα, κανένας γονιός δεν σκέφτεται ότι πρέπει να σταματήσει να μεταφέρει το παιδί του με το αυτοκίνητό του. Από την άλλη, ελάχιστοι εμπιστεύονται το 10χρονο παιδί τους για να πάει μόνο του μέχρι το περίπτερο παρά το γεγονός ότι ο κίνδυνος είναι 40 φορές μικρότερος. Κι όμως, αυτή η γενιά είναι καταδικασμένη να ζει φυλακισμένη στην ανασφάλεια αυτών που τη μεγαλώνει. Δεν είναι παντού έτσι: Στην Ιαπωνία, τα παιδιά αρχίζουν να πηγαίνουν μόνα τους στο σχολείο από την ηλικία των 5 ετών και από την ίδια ηλικία αρχίζουν στην Ελβετία να χρησιμοποιούν το λεωφορείο. Στις χώρες όμως που θεωρείται αδιανόητο κάτι τέτοιο, αυτό που καταφέρνουν οι γονείς είναι να μεγαλώνουν παιδιά που δεν είναι σε θέση να πάρουν μια απόφαση. Όπως λέει η Σκενάζι, «μεγαλώνουμε παιδιά που δεν μεγαλώνουν».
Τι λένε οι αριθμοί
0,0007% μεγαλύτερο κίνδυνο αντιμετωπίζει σήμερα ένα παιδί εκτός σπιτιού σε σχέση με τη δεκαετία του 1970.
1 ΣΤΟ 1,5 ΕΚΑΤ.είναι οι πιθανότητες για ένα παιδί να πέσει θύμα απαγωγής ή να δολοφονηθεί από έναν άγνωστο.
40φορές περισσότερες πιθανότητες έχει ένα παιδί να χάσει τη ζωή του ως επιβάτης στο αυτοκίνητο απ΄ ό,τι να πέσει θύμα εγκληματικής ενέργειας. 1ηθέση στη λίστα της παιδικής θνησιμότητας καταλαμβάνουν τα τροχαία δυστυχήματα.
Πηγή:Crimes Αgainst Children Research Center
Βαρβάρα Τερζάκη
Επιμέλεια του Περικλή Δημητρολόπουλου - εφ. Τα Νέα, 05-05-2009
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου