Του Νίκου Ξυδάκη (Ελευθεροτυπία)
«Η Αθήνα συμμάχησε με τη φύση χτές το απόγευμα για να αποχαιρετίσει τον καλλιτέχνη.Όλα βρέθηκαν εν αρμονία στο Πρώτο Νεκροταφίο όπως ταίριαζε σε έναν κορυφαίο της γενιάς του, όπως ταίριαζε στον ταλαντούχο ζωγραφο στον μετρ του αχειροποίητου, τον Νίκο Αλεξίου.
Όλα αιωρούνταν στη διαύγεια.Ο αιθέρας: ψυχρός τεφρός ο ουρανός και κρύο ξυρό. Το χρώμα: κάτω απο τον ψυχρό ουρανό έλαμπαν διαυγείς οι τόνοι του πράσινου του πεύκου του κυπαρρισιού του φοίνικα τα υπόλευκα ρόδα η πολυχρωμία των λουλουδιών.Ο ήχος κελαηδίσματα πουλιών απόηχοι απο τη νέκρωση ακολουθία σπαράγματα του Ιωάννη Δαμασκηνού:΄΄Πάντα σκιάς ασθενέστερα παντα ονείρων απατηλότερα...Ως άνθος μαραίνεται και ως οναρ παρέρχεται...Ου παραμένει ο πλούτος ου συνοδεύει η δοξα...΄΄
Το ανθρωπογενές περιβάλλον:Σκουροντυμένοι, σιωπηλοί, ζωγράφοι συνομίλικοι πενηντάρηδες και μεγαλύτεροι και νεότεροι,ηθοποιοί,συγγραφείς,εκδότες,θεατράνθρωποι,καλλιτέχνες ας πούμε όλοι, εδώ όμως χωρίς την αυταρέσκειά τους,χωρίς ναρκισσισμό΄χλωμές, με ξέβαφες ρίζες οι γυναίκες αξύριστοι βλοσυροί οι άνδρες με σκοτεινά παλτά ψιθύριζαν διστακτικά και αγκαλιάζονταν όλοι αυθορμήτως και φιλιόντουσαν παρηγορητικά:κι είχε άφθαρτη αλήθεια τούτη η ταπείνωση ενώπιον του τετελεσμένου,η γονοκλισία ενώπιον του πεπρωμένου.
Ραγισματιά μια:το παγωμένο πρόσωπο κατα τον ύστατο ασπασμό. Ραγισματιά δεύτερη:το μύρωμα και τα άνθη στο σωμα.’’Και ιδω εν τοις ταφοις κειμενην την κατ’εικονα θεου,πλασθεισαν ημιν ωραιοτητα,ομορφον,αδοξον,μεεχουσα ειδος.Ω του θαυματος!’’.Ο μεταστας ενορχήστροσε το φως,χρώματα,ήχους,κείμενα,και ανθρώπους σαν να έστηνε το τελευταίο μεγάλο του έργο, σαν να επαναλάμβανε το μεγαλειώδες έργο του Μπιεναλε Βενετιας προ τετραετίας υπο τον προφητικό τίτλο:The end. Μια μονολογίστος προσευχή τοτε με την άυλη απόδοση του μωσαικού δαπέδου της Μονής Ιβηρων ενα συμφωνικο ποίημα χθές, ένας μακρύς αποχαιρετισμός, μια βαθιά υπόκλιση στο φινάλε.Με κοινό παρανομαστή το κάλλος. Η εκδημια του πενηντάχρονου ζωγράφου σήμαινε χθες με τον τρόπο της το τέλος μιας εποχής’ με τον τρόπο της:τον τρόπο του βιου του Νίκου Αλεξίου,βιο καλλιτέχνη και πλάνητα,μοναχικού και σπινθηροφόρου ενος ρομαντικού της γενιάς της μεταπολιτευσης και τον απότομο,βίαιο,απροσδόκητο τερματισμό αυτοό του βιου-όλα τελείωσαν μέσα σε εξι μήνες.Ετσι βιαια,απροσδοκητα,πικρα τερματίζονται τώρα τα ωραιότερα πράγματα της περασμενης 30ετιας τα κομψά και ανωφελή τα υπρεβατικά οι γεναιόδωρες σπατάλες της νίοτης, η εμπειρια και η γνώση της ωριμότητας.
Μα το κάλλος της εκδημίας που εποιησε ο καλλιτέχνης ετσι οπως το νιώσαμε χθες, η αξιοπρέπεια και η γενναιοτης εινα ηδη κληρονομιά και ελπιδοφόρα.Και σημαίνει πολλά για τα μελλούμενά μας.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου