11/2/10

Η ΖΩΗ ΕΝΟΣ ΜΥΘΟΥ «Είναι πράγματι ο κ. Λαμπράκης;»

Στις αρχές της δεκαετίας του ΄90 επισκεφθήκαμε μαζί πολλές πρωτεύουσες νομών, προκειμένου να δημιουργηθούν οι βάσεις για τοπικούς «Συλλόγους Φίλων της Μουσικής». Οταν επισκεφθήκαμε την Αλεξανδρούπολη, είχαμε στο πρόγραμμα ένα κενό λίγων ωρών. Καθώς έτυχε να ξέρω τον Εβρο, του πρότεινα να επισκεφθούμε το καταφύγιο των τελευταίων αρπακτικών πτηνών στη ΝΑ Ευρώπη, στο προστατευμένο δάσος της Δαδιάς, στο Σουφλί. Εκεί είχα υπηρετήσει τυφεκιοφόρος, γνώριζα τους αδελφούς Πιστιόλα, τους εξαίρετους φύλακες του δρυμού, και τους τηλεφώνησα ότι θα πάω εκεί μαζί με τον Λαμπράκη. Ετυχε μάλιστα να είναι η μέρα που ταΐζουν τα όρνεα ψηλά στο ξέφωτο και η παρατήρηση με τα κιάλια από το καταφύγιο ήταν μοναδική. Ο Χρήστος Λαμπράκης, όταν δεν μετείχε σε επισημότητες, ήταν ο πιο απλός άνθρωπος που μπορούσε να υπάρξει. Με το «ταξιδιωτικό» του ντύσιμο, επί χρόνια το ίδιο, με τα φθαρμένα παπούτσια, τα φθαρμένα ρούχα, έναν ταλαιπωρημένο από τα χρόνια σκούφο, καθόλου δεν διέφερε από τους υλοτόμους της Δαδιάς που κυκλοφορούσαν στο χωριό.

Καθώς είμαστε λοιπόν στο παρατηρητήριο καταφθάνουν οι τοπικοί άρχοντες, που έμαθαν για την επίσκεψη του Λαμπράκη, με τα καλά τους κοστούμια οι άνθρωποι, προκειμένου να συναντήσουν τον μεγιστάνα του Τύπου. Μπαίνουν στο καταφύγιο, κοιτάνε τον Πιστιόλα, κοιτάνε εμένα, κοιτάνε τον Λαμπράκη που ήταν καρφωμένος στα κιάλια της παρατήρησης και λένε αμήχανα: «Μας είπαν ότι είναι εδώ ο κ. Λαμπράκης». Τους δείχνω τον Λαμπράκη και λέω «εκεί είναι ο κ. Λαμπράκης». Κοιτάνε τον Λαμπράκη ξανά, τα χάνουν εντελώς από την εμφάνισή του και μου ξαναλέει ο ένας διστακτικά: «Είναι πράγματι ο κ. Λαμπράκης;».


Βαρβάρα Τερζάκη

Άρθρο Πέτρου Ευθυμίου - εφ. Το Βήμα, 25-12-2009

Δεν υπάρχουν σχόλια: