11/2/10

Η ΖΩΗ ΕΝΟΣ ΜΥΘΟΥ Η φιλία με την Κάλλας


Θα χρειάζονταν εκατοντάδες σελίδες με αναφορές και διηγήσεις για να περιγραφούν και να αναλυθούν το πολυδιάστατο έργο, η προσφορά, τα οράματα και οι ανησυχίες του Χρήστου Λαμπράκη για τον Πολιτισμό και την Ελλάδα.

Οι ιστορίες τις οποίες πολλοί φίλοι και συνεργάτες του μπορούν να καταθέσουν είναι προφανώς πολλές και τα ενδιαφέροντα περιστατικά άπειρα.

Στην πεντηκονταετή πορεία της δικής μου φιλίας και συνεργασίας μαζί του υπήρξαν επίσης πολλά περιστατικά και σε πολλούς τομείς οι άξιες λόγου καταγραφές. Λόγω χώρου θα σταθώ ενδεικτικά σε κάποια από αυτά τα οποία υπογραμμίζουν το πάθος του για προσφορά, για δημιουργία, για ακριβοδίκαια κρίση και παράλληλα το έμπρακτο ενδιαφέρον του για τους ανθρώπους:

Είναι καλοκαίρι του 1964, στα μέσα της περιόδου του Φεστιβάλ Αθηνών. Σε μια βεράντα στον τότε «Αστέρα» της Γλυφάδας μια ομήγυρη με εναλλασσόμενη σοβαρότητα, ανέκδοτα και ενθουσιασμό συζητεί το μέλλον της κλασικής μουσικής και του λυρικού τραγουδιού στην Ελλάδα. Ο Χρήστος Λαμπράκης έχει κοντά του τον μεγάλο μουσικό Σλάβο Ροστροπόβιτς, την Γκαλίνα Βισνέφσκαγια και την πιανίστρια φίλη του Βάσω Δεβετζή. «Μοιράζουν» τομείς δράσεως, προγραμματίζουν μετακλήσεις παγκοσμίως μεγάλων καλλιτεχνών (όπως ο Οϊστραχ, ο Ρίχτερ, ο Κόζκαν κ.ά.), σχεδιάζουν παραγωγές. Παρακολουθώντας τους ένιωθα ότι η μουσική Ελλάδα στα πρόσωπά τους θα βρει τους πιο εμπνευσμένους και παθιασμένους εργάτες της μουσικής τέχνης. Η βραδιά εκείνη τελείωσε με την αίσθηση ότι αναπτύχθηκε ένας μεγάλος αμοιβαίος σεβασμός μεταξύ του Χρ. Λαμπράκη και του μουσικού κολοσσού Σλάβο Ροστροπόβιτς, μια φιλία που κράτησε δεκαετίες καλύπτοντας δύσκολες και ευχάριστες στιγμές. Σε όλο αυτό το διάστημα των δεκαετιών ποτέ δεν σταμάτησε ο Σλάβο να εκφράζει τον θαυμασμό και την εκτίμησή του για τις μουσικές γνώσεις και το έργο του Χρ. Λαμπράκη.

Την ίδια σχέση φιλίας και ευαισθησίας του Χρήστου Λαμπράκη είχα την τύχη να ζήσω από κοντά, ιδίως στο Παρίσι, με τη Μαρία Κάλλας και τη Βάσω Δεβετζή. Ενιωθαν και οι δύο Ελληνίδες, όχι μόνο κολακευμένες από το ενδιαφέρον και τις συμβουλές τις οποίες τους έδινε αλλά και ιδιαίτερα προστατευμένες από την ισχυρή και στοργική παρουσία του.

Για τα θέματα της Μαρίας Κάλλας είχε πάντοτε χρόνο, ως φίλος, ως αδελφός, ως «ομότεχνος». Για τη Β. Δεβετζή αργότερα (την περίοδο που μαζί δημιούργησαν το «Διεθνές Ιδρυμα Μαρία Κάλλας») έδειξε έμπρακτα - μόνος αυτός- το ανάστημά του προστατεύοντάς την από τις αθλιότητες και τις ποταπές συκοφαντίες κάποιων επιτηδείων εντός και εκτός Ελλάδος. Για τον Χρ. Λαμπράκη η Μαρία ήταν η Μεγάλη, η Βάσω η ταλαντούχα, η διορατική και η ικανή. Η φροντίδα και η στοργή που επεφύλασσε στο έργο και στη μνήμη των ανθρώπων τους οποίους εκτιμούσε και αγαπούσε ήταν αφειδώλευτη.

Στο γραφείο μου ακόμη βλέπω το τελευταίο του προς εμένα σημείωμα της 12ης Νοεμβρίου. Αν και άρρωστος μου γράφει: «Κώστα, στην κηδεία της Αρντας (Μαντικιάν) παρακαλώ να τονίσεις εκ μέρους μου το πόσο θα μας λείψει. Θέλω να μιλήσεις για τη μεγάλη της προσφορά στους νέους και στην τέχνη. Και να κάνεις στη μνήμη της διαγωνισμό λυρικού τραγουδιού με τις εξής προδιαγραφές (ακολουθούν οδηγίες)...». Ο Χρήστος Λαμπράκης, με δυο λόγια, ήταν όχι μόνο μεγάλος πραγματοποιός και ρέκτης στον χώρο του Πολιτισμού και της δημοσιογραφίας αλλά κυρίως ανθρώπινος, πιστός και ευαίσθητος.

Από πάρα πολλούς και για πάρα πολλά θα λείψει!

Βαρβάρα Τερζάκη

Άρθρο Κωνσταντίνος Πυλαρινός -εφ. Το Βήμα, 25.12.09

Δεν υπάρχουν σχόλια: