11/2/10

Η ΖΩΗ ΕΝΟΣ ΜΥΘΟΥ «Από το παράθυρό μου βλέπω το Μέγαρο»


Επίσκεψη στον 5ο όροφο της οδού Μιχαλακοπούλου 80, μόλις έχουν μεταφερθεί εκεί τα γραφεία του Οργανισμού. «Χρήστο μου,μεγάλο και φωτεινό το γραφείο σου, αλλά άδειο». Προσωπικά του αντικείμενα εκεί λίγα βιβλία, η γραφομηχανή παλαιοτάτου μοντέλου και μέσα σε ένα κάδρο, παλαιικού τύπου, η φωτογραφία του πατέρα του με τον Λευτέρη Βενιζέλο στο πλοίο προς Κρήτη. Στην παρατήρησή μου εκείνη η απάντηση του Χρήστου έπεσε κοφτή: «Ναι, μεγάλο και άδειο, αλλά από το παράθυρό του βλέπω το Μέγαρο». Για μια στιγμή αναρωτήθηκα αν ήταν αυτός ο λόγος της επιλογής για τη Μιχαλακοπούλου. Συμβολικά είδα εκεί σε σύμπτυξη αυτά που για τον Χρήστο ήταν λόγος και τρόπος ζωής: Ο πατέρας του, ο Δημήτρης Λαμπράκης, υπόδειγμα δημοσιογραφικού ήθους. Ο Βενιζέλος, αναφαίρετη αναφορά πολιτικής και δημοκρατικής αγωγής. Το Μέγαρο της Μουσικής, η χειροπιαστή απόδειξη του πάθους για το υψηλό και ωραίο, γι΄ αυτό που ονομάζουμε πολιτισμό τού χθες και του αύριο.

Αυτό οδήγησε τον Χρήστο Λαμπράκη στη δημιουργία επίσης του Ιδρύματος που έχει το όνομά του. Θυμάμαι με συγκίνηση τις συνεδριάσεις του Διοικητικού Συμβουλίου του στη Χρήστου Λαδά, με τις οξυδερκείς πάντα παρατηρήσεις του Λέοντα Καραπαναγιώτη, και με την έγνοια του Χρήστου, να συντάξει αναπτυξιακά προγράμματα, αλλά και να στρατολογήσει νέους, ταλαντούχους σε κάποιον από τους πολυπληθείς τομείς που απασχολούσαν την αναμνησιακή του περιέργεια: λες και αναζητούσε όχι τον παρελθόντα αλλά τον μέλλοντα χρόνο. Μεγάλος όμως και ο σεβασμός του για την παράδοση· απόδειξη η απέραντη αρχαιογνωσία και πατριδογνωσία που έτρεφε, όχι μόνο μελετώντας, σχεδόν σαν ειδικός, και τα πιο ταπεινά μνημεία της Αρχαιότητας, αλλά γνωρίζοντας και τις απόμακρες γωνιές της ελληνικής γης. Απαραίτητες οι κυριακάτικες εξορμήσεις, είτε με την παλιοκαιρινή Volkswagen είτε με την καλοτάξιδη «Σελήνη», το εικοσάχρονο (σε τύπο «τρεχαντήρι») καράβι του. Το ότι ο Χρήστος δεν θέλησε ούτε στον Πόρο (το νησί των Λαμπράκηδων) ούτε αλλού να έχει αυτό που λένε γιοτ ίσως να δείχνει λακωνικά κάπως τον άνθρωπο. Ας προσθέσω σ΄ αυτό το κεφάλαιο και την ενδυματολογική του απλότητα, παρά την έμφυτη κομψότητα που κληρονόμησε ασφαλώς από τη μάνα του. Αυτήν μόνο σκέφτομαι τώρα· είναι το υπόδειγμα για όλους μας της «Μάνας Κουράγιο».


Βαρβάρα Τερζάκη

ΆρθροΕλένη Γλυκατζη – Αρβελερ - εφ. Το Βήμα, 25.12.2009

Δεν υπάρχουν σχόλια: