10/2/10

Η ΖΩΗ ΕΝΟΣ ΜΥΘΟΥ Χαιρετούσαμε με χειροπέδες...


Ηταν τους πρώτους μήνες της δικτατορίας των συνταγματαρχών και ήμουν κρατούμενος στις φυλακές Αβέρωφ όταν έλαβα μια κλήση σε δίκη για αδίκημα Τύπου (αφορούσε την «Αυγή», εφημερίδα της προδικτατορικής ΕΔΑ, στην οποία υπήρξα δημοσιογράφος και διευθυντής). Η δίκη ορίστηκε, ετοιμάστηκα στο κελί μου και τους περίμενα. Ηλθαν, με πήραν και με πήγαν στα δικαστήρια της οδού Σανταρόζα, με ένα στρατιωτικό όχημα «Τζέιμς». Είδα έκπληκτος να με περιμένει στην πόρτα των δικαστηρίων ο Χρήστος Λαμπράκης. «Τι θέλεις εσύ εδώ, Χρήστο;» τον ρώτησα. «Εχω μια δίκη» μου απάντησε εκείνος. Οι υποθέσεις μας ήταν για αδικήματα Τύπου και οι αριθμοί στο πινάκιο ήταν πολύ κοντά. Ετσι εκδικάστηκαν από κοινού. Με τις χειροπέδες στα χέρια μάς οδήγησαν στην αίθουσα του δικαστηρίου και καθήσαμε στο εδώλιο δίπλα δίπλα. Η δίκη τελικώς αναβλήθηκε καθώς ήταν εμφανές ότι οι δικαστές δεν ήθελαν να ανοίξουν ταυτόχρονα τόσα μέτωπα με τις εφημερίδες που εκπροσωπούσαμε. Ετσι με κάποιο πρόσχημα την ανέβαλαν και μας οδήγησαν στο ανοιχτό «Τζέιμς», όπου δεν θα ξεχάσω τον Χρήστο που επέμενε να σηκώνουμε τα χέρια με τις χειροπέδες και να χαιρετάμε τον κόσμο. Ο Λαμπράκης είχε ζητήσει από φωτορεπόρτερ του να είναι εκεί για να απαθανατίσει τη στιγμή. Οταν οι αστυνομικοί τον είδαν να τραβάει φωτογραφίες έπεσαν επάνω του και τον χτύπησαν ανελέητα. Ο φωτορεπόρτερ συνελήφθη και δεν τον ξανάδα ποτέ για να πάρω αυτές τις φωτογραφίες.


Βαρβάρα Τερζάκη

Άρθρο Λεωνίδα Κύρκου - εφ. Το Βήμα, 25-12-2009

Δεν υπάρχουν σχόλια: