11/2/10

Η ΖΩΗ ΕΝΟΣ ΜΥΘΟΥ Πες μου ποιος τον μισεί, να σου πω ποιος είναι


Μάρτιος 1973. Βρέθηκα ανακρινόμενος στο ΕΑΤΕΣΑ ήδη από τον πρώτο καιρό του εγκλεισμού. Προτού αρχίσουν, φυσικό ήταν να έχω αγωνία. Εκανα υποθέσεις. Τι θέμα θα μου θίξουν; Ποιο «αδίκημα» θα μου προσάψουν; Τι θα τους πω;

Δεν κράτησε πολύ η αγωνία μου. Ο βασανιστής Σπανός άνοιξε το στόμα του: «Φίλος και συνεργάτης του Λαμπράκη ε;». Ομολόγησα το τιμητικό για εμένα «αμάρτημά» μου, όχι βέβαια ότι αυτός δεν το ήξερε.

Εξαλλος «διερωτάτο» ο άθλιος αυτός αξιωματικός γιατί τόσο πολλοί από τους κρατουμένους είναι «μπλεγμένοι» με τον «αναρχικό» που δόλια υπονομεύει την «επανάσταση» και την «πατρίδα».

Σπάνια έζησα στους χώρους εκείνους τέτοιο μένος και τέτοιο μίσος. Περιφρονητικά και υβριστικά μιλούσε και για μένα και για πολλούς άλλους συντρόφους. Για τον Χρήστο όμως έβγαζε αφρούς. Ηθελαν, και ως γνωστόν προσπάθησαν, αλλά δεν μπόρεσαν να τον εξοντώσουν. Ο Χρήστος είχε καταστήσει τότε «Το Βήμα» θέμα και άμβωνα της ελεύ θερης σκέψης. Ηταν εμπνευστής, έδινε θάρρος, μολονότι ήταν εκείνος που κατ΄ εξοχήν κινδύνευε. Οι άθλιοι δεν τον είχαν αποτρέψει από τους δημοκρατικούς του σκοπούς ούτε με τη «φιλοξενία» που του πρόσφεραν στα κρατητήρια ούτε με την εικονική εκτέλεσή του, πράγματα για τα οποία ο Χρήστος ουδέποτε μίλησε.

Τον περισσότερο χρόνο της ανάκρισής μου όλα γύριζαν γύρω από τον Χρήστο. Τον έζησα τότε πολύ κοντά. Τον ξαναβίωσα ολοζώντανα με αγάπη και θαυμασμό. Η σκέψη μου για αυτόν ήταν παρηγοριά μου. Και τότε θυμήθηκα: όταν τίμησε και μένα μαζί με τους πολύ αξιότερούς μου Γιώργο Κουμάντο, Δημήτρη Μαρωνίτη, Δημήτρη Φατούρο, Μάριο Πλωρίτη και άλλους, επιστρατεύοντάς με για μια αρθρογραφία υπονομευτική της δικτατορίας, μου είπε στο πρώτο εκείνο γνωστό γραφείο του στη Χρήστου Λαδά: «Θέλω να μας βοηθήσεις στην προσπάθεια αποκατάστασης της αλήθειας στη χώρα». Και πρόσθεσε: «Ο,τι βγει, Δημήτρη. Και καλό μας κουράγιο. Καλή τύχη».

Η γενναιότητα, αυτό έμαθα τότε από τον Χρήστο Λαμπράκη, είναι βέβαια διάσταση ηθική και ψυχική. Προϋποθέτει όμως- και αυτό απέδειξε ο Λαμπράκης- και άλλα δύο πράγματα: τη σκέψη και το να είσαι ευπατρίδης.

Βαρβάρα Τερζάκη

Άρθρο Δημήτρης Τσάτσος - εφ. Το Βήμα, 25-12-2009

Δεν υπάρχουν σχόλια: