11/2/10

Η ΖΩΗ ΕΝΟΣ ΜΥΘΟΥ «Με έσωσε από την κατάθλιψη...»


Γνώρισα τον Χρήστο Λαμπράκη γύρω στα τέλη της δεκαετίας του 1960, όταν με κάλεσαν στην Αθήνα να τραγουδήσω «Τουραντότ» και θέλησε να με γνωρίσει. Πήγαμε λοιπόν για φαγητό και σιγά σιγά η πρώτη εκείνη επαφή εξελίχθηκε σε μια θερμή φιλία, η οποία διήρκεσε σαράντα χρόνια... Αυτό που έχω αυτή τη στιγμή στ΄ αφτιά του είναι η φωνή του, ο τρόπος που τη μεταχειριζόταν, η αισιοδοξία του, η χαρά της ζωής την οποία εξέπεμπε. «Ναι, Ζανέτ» μου έλεγε, κι αυτό με πήγαινε ψηλά...

Τι να πρωτοθυμηθώ μέσα σ΄ αυτά τα χρόνια... Ηξερε, για παράδειγμα, ότι φοβόμουν στ΄ αυτοκίνητο. Οταν οδηγούσε λοιπόν, κάθε άλλο παρά πήγαινε σιγά. Μπορώ να σας πω πως πήγαινε πέντε εκατοστά από την άκρη του γκρεμού και με την άκρη του ματιού με παρακολουθούσε. Ετσι σιγά σιγά κατάφερα να ξεπεράσω τον φόβο μου...

Ενα άλλο πράγμα που οφείλω στον Λαμπράκη είναι ότι κυριολεκτικά ήταν αυτός ο οποίος με έσωσε από την κατάθλιψη. Οταν αποφάσισα να σταματήσω να τραγουδώ, διαισθάνθηκε ότι ψυχολογικά δεν ήμουν καλά. Βρήκε λοιπόν τον χρόνο και τον τρόπο να με βοηθήσει: με ταξίδια, με εκδρομές, με κουβέντες, με όλα αυτά τα ωραία πράγματα τα οποία πήγαμε και είδαμε μαζί, κατόρθωσε να με κάνει να ξεπεράσω αυτή την κατάσταση με τον καλύτερο τρόπο...


Βαρβάρα Τερζάκη

Άρθρο Ζανετ Πηλου - εφ. Το Βήμα, 25-12-2009

Δεν υπάρχουν σχόλια: